Kreupel en fit tegelijk

Een lange duurloop stond er in Het Schema. 120 minuten in D1. Loop heel ontspannen. Nou dat maar gedaan. Heel lichtvoetig, voorzover 82 kg lichtvoetig over de straat kan gaan. Het kostte nog moeite om in D1 te komen, want het moest wel ontspannen blijven. Maar 2 uur is wel lang hoor. Het eerste uur ging in via Zeist en de Kromme Rijn naar Amelisweerd. Daar kwam ik op een oud looprondje toen ik nog in Lunetten woonde. Dat maar opgepakt en langs mijn oude huis gekomen. Eenmaal na de 1 uur 40 begonnen mijn benen stijf te worden. Conditioneel was er geen vuiltje aan de lucht. Ik had nog energie en lucht voor nog zo'n rondje. Maar toen de 2 uur om was kon ik niet meer hardlopen. De linkerknie deed pijn en als een kreupele vent kwam ik thuis. Hopelijk kan ik dit meer gaan trainen, want zo zal een marathon nog ver weg blijven.

Afzien op de achtergrond

Het mooie van clubgevoel is dat het niets te maken heeft met een formeel kader. TC Oranje Nassau is voor zover ik weet geen officiële club, maar in alles voelt het aan als een hecht verband. Met Tom als ongekende motor, zij het vooral als er niet gefietst wordt. Dan is het aan anderen om de kar te trekken, maar de toespraak van Hans voor Tom was de spijker op zijn kop. Het flesje was bescheiden maar meer dan op zijn plaats. En de eindejaarsspeech van 'voorzitter' Jaap, die moeite had de aandacht vast te houden van de al licht benevelde menigte, was ook typerend voor dit gezelschap. Strikte regels zijn er niet, maar het loopt op rolletjes en er iets dat ons bindt: het fietsen. In alle facetten. De materiaalfetisjsten, met Erwin als onbetwiste aanvoerder, leven zich uit en maken elkaar gek met grammenbesparende doch kredietcrises onbestendige aankopen. De cijfers- en feitenmannen, zoals Sjaak, die met de meest geavanceerde apparatuur en state-of-the-art ICT de bewegingen willen vastleggen en analyseren. En de mannen die gewoon een lekker rondje willen fietsen elke zondag en daar veel plezier aan beleven. Of sommigen, zoals Sjaak en bijv Nico, die af toe aanwaaien en altijd even welkom zijn. Het komt allemaal samen in TC Oranje-Nassau en de jaarvergadering, gecombineerd met een diner-aan-huis, was de bevestiging daarvan.

Er werd goed gegeten en gedronken en de kilo's mochten even weer aangroeien. Maar niet lang. In juni wacht de Pantani . Jeroen had de marketing heel zorgvuldig voorbereid. Nadat de redelijk voorspelbare kalender was rondgedeeld, gaf hij aan dat hij met een gezelschap de Pantani ging rijden. Vervolgens zette hij een DVD op met een registratie van de beklimming van de Mortirolo, het 'pièce de resistance' van de Pantani. Het stond -letterlijk en figuurlijk- nog op de achtergrond, maar alle ogen en oren gingen stiekem toch naar de extreme percentages, onvoorstelbaar lichte verzetten van de twee ex-profs die 'm reden en de dito lage snelheden. Hoe moet dat straks met de oranje-zwarte meute? Kunnen carbon frames, ultralichte wielen en Compact-crackstellen dit alles wel compenseren? Er is een aantal maanden om dit alles nog te overdenken, maar dan zal iedereen aan de bak moeten. Sjaak niet, die slaat dit over; juni is een hele hektische maand in het NSG en hij kan niet een week van huis en zich ook nog voorbereiden. De enige afspraak die ik dan ook heb gemaakt is om in februari de halve marathon van Schoorl te lopen met Marijn en Tom. Na april komt het fietsen weer en ik zie wel waar ik aanhaak. De avond was in elk geval geslaagd.

Overwegingen en doelen

De afgelopen dagen heb ik van diverse 'lopers' een serieus signaal gekregen dat de keuze voor een hele marathon een pittige is. Zeker als je ook nog rond de 3.30 wilt lopen. Dat merkte ik zondag weer, waar ik de laatste 5 km helemaal kapot ging. En dat was nog maar 15 km. Daarnaast kost het me veel meer moeite dan ik dacht om hard te lopen. Hardlopen gaat best goed, maar hard lopen? Als ik 15 km/h wil lopen moet ik echt fors in de beugel en lang houd ik het niet vol. Vroeger was dat echt minder lastig, al hebben de recente intervaltrainingen wel hun nut: ik voel de snelheid langzaam weer terugkomen. Kortom: als 42-jarige moet je er veel voor doen en nu kost ook best wel veel moeite om het trainingsschema te volgen. Als je ook veel huisman bent, met een uithuizige partner, een drukke baan hebt, twee keer per week voetbaltraining geeft en ook nog een beetje sociaal leven wilt hebben. Ik zal bijv moeten kijken of trainen voor het ontbijt en werk inpasbaar is. En het moet wel leuk blijven. De (her)ontdekkingstocht die het lopen nu is bevalt me prima, maar zodra het als dwang voelt houdt het op natuurlijk. De doelen zijn ook niet in beton gegoten. In december wil ik een halve marathon lekker lopen, goed diepgaan maar niet voor gaas, en dan ergens rond de 1.42 lopen. In februari in Schoorl moet een 1.40 haalbaar zijn en moet ik ook makkelijk de 30 km aankunnen in een tijd rond de 2.45. Dan ben ik marathonklaar en kan ik ervoor gaan. Komt er iets tussen of verandert de wereld om mij heen: dan pas ik het gewoon aan.

Een tussenstand in Malden

Voordeel van hardlopen is dat je regelmatig wedstrijdjes kan lopen. De toertochten van wielerclubs zijn leuk, maar er is geen competitie-element. Om je looprondjes en schema's vol te houden is zo'n wedstrijdje wel zo aardig. Dus toog ik vandaag naar Malden, onder de rook van Nijmegen, om daar de Bosloop te doen. Uitgezet door nota bene de wielerclub, dus het was best of both worlds vandaag. Het doel was 15 kilometer te lopen. Een tijd van 1.12 tot 1.15 op het zware parcours (onverhard, geaccidenteerd, her en der plassen) moest haalbaar zijn, want de opdracht van het Schema was: in D3 lopen. Dus niet helemaal voor gaas gaan, zoals in Utrecht, maar net daaronder.

Nu is Malden een eind rijden dus was het wel zo fijn dat dochter Olijf met een vriendinnetje in Arnhem had afgesproken. Dus reden we vroeg in de ochtend daarheen en haalde ik haar erna daar weer op. In Malden, een fantasieloos dorp, dat wel prachtig tegen de Nijmeegse stuwwal aanligt was de sporthal snel gevonden. Startnummer lag klaar, omkleden in een bevolkte doch muisstille kleedkamer waar gelukkig een vrolijke Frans binnenkwam die van Sjaak als enige een beetje respons kreeg. Na een goede warming up, waarbij de stijve rechterhamstring niet helemaal fit werd maar geen belemmering vormde, stonden zo'n 300 lopers klaar voor de 10 en 15 km.

Sjaak is te bescheiden bij de start. Gaat niet vooraan staan en dus was het op de smalle paden direct een inhaalrace in sprinttempo. Voordeel was dat het mechanisme direct op gang was en D3 snel bereikt was. Op een gegeven moment hoefde ik niet meer in te halen en had ik mijn biotoop bereikt. Tijdens een heuse klim begon ik het al te voelen en bleek ik behoorlijk snel te zijn gestart: 22.30 op de eerste 5 km. Daarop besloot ik het groepje te laten voor was het was en gas terug te nemen. De hartslag bleef echter hetzelfde; ik begon dus al vermoeid te raken. Het parcours was fraai en duidelijk aangegeven. Heerlijk om niet in de massa's te hoeven lopen, maar een hijgende inhaler achter blijft irritant. De 10 km was voor velen het eindpunt, slechts enkelen gingen door voor de 15 km. De verleiding om te stoppen was er wel, maar ik kwam hier voor een stapje verder. De tweede 5 km ging trouwens in 23.19, een keurig verval. Nog onder de 46 minuten dus op de 10 km, dat ging goed. Een tijd onder de 1.10 was haalbaar, mits ik dit kon volhouden. Dat was te veel gevraagd. De hartslag ging al naar zone 5, dat betekent boven de 172 bpm. Het tempo zakte gestaag en achter me kwamen er een stuk of 10 lopers nog voorbij. Het was afzien naar de meet, maar ik kwam niet echt voor gaas over de finish. Niks aan de hand, gewoon nog onervarenheid en verder trainen. Mijn basissnelheid zit best aardig. De derde 5 km ging in 24.35, ongeveer het marathontempo voor een eindtempo van 3.30. Dat zie ik mij nu nog niet ruim 40 km volhouden. Werk aan de winkel dus. Al met al niet ontevreden over deze tussenstand. De eindtijd was dus 1.10.25.

Tevreden gaan douchen en daarna Olijf opgehaald. In Nijmegen stond Roda - Feyenoord nog 0-0; in Arnhem kwam ik aan bij mijn oude makker Anton (onze dochters zijn bevriend uit de Lunetten-tijd) een erkend Roda-supporter. 0-4 was het inmiddels; mijn middag kon niet meer stuk.

Back on track

De malaise lijkt weer ten einde. Na de Singelloop kreeg ik last van een achillespees en daarna griep. Pas vorige week begon ik me weer een beetje fit te voelen. Op de hometrainer kon ik me wel een beetje fit houden, maar het hield niet over.

Afgelopen donderdag een zware interval gedaan waar ik fitter uitkwam dan ik eraan begon. En vandaag voor het eerst een 20 km loop gedaan. Heel rustig in D1 en D2 om niet kapot te gaan (zie plaatje). Dat lukte, maar het gemiddelde van 10,7 was niet al te hoog. En na 16, 17 km begonnen de benen pijn te doen. Om over een aantal weken richting de 1.40 te gaan lopen op een bosparcours moet er nog wel het nodige gebeuren. Over een week of twee een keer richting de 25 km, om een drempel over te komen. Zo ver heb ik nog niet gelopen.

Pas op de plaats

Sjaak heeft twee rustige weken achter de rug op hardloopfront. De 44.16 op de Singelloop was nog binnen de verwachtingen (tussen 44 en 45 min). Een mooie verdeling 21.57 over de eerste 5 km en 22.19 op de tweede. Dus goed ingedeeld. De inspanning die ik ervoor moest leveren vond ik erg groot; een gemiddelde hartslag van 174 doet denken aan een sprint tegen een col van de eerste categorie. Maar goed: wel leerzaam en de grens van 40 min op de 10 km is nog heeel ver weg. De zeurende pijn in mijn linker achillespees werd er ook niet beter op. De dagen erna dus niet echt getraind, maar op de hometrainer lekker losgefietst. Pas op donderdag een herstelloopje met wat versnellingen, waarbij ik een medeloopster op het rondjes telkens inhaalde. Haar maar even gerustgesteld dat ik dat om looptechnische redenen deed; de Uithof staat immers als sociaal onveilig bekend. We hadden nog een aardig gesprekje al lopend.

In het weekend voelde ik me al minder worden; halverwege de week had ik een grieperig gevoel. Geen sport meer en dus ook vandaag de Pijnenburg Bosloop niet gedaan in Soest waar ik weer een 10,5 km zou lopen. Ter compensatie het boek van Abdelkader Benali gelezen. Van mijn schoonmoeder gekregen, die heel goed begrijpt dat er maar een zeer beperkte aantal boeken door mij gelezen wordt. Prima leesvoer, maar niet die impact die 'de Renner' van Tim Krabbé op mij had. Gisteren was ik de lamlendigheid zat en heb ik een half uurtje in herstelstand op de hometrainer gezeten (hartslag onder de 145). Daar knapte ik zo van op dat ik dat vandaag herhaald heb, maar dan zelfs met stukken D1 (tussen 146 en 158) en D2 (tussen 159 en 169). Maar goed, tijd om weer de weg op de gaan en nieuwe doelen te stellen. Op 6 december de Boscross in Diever waar ik een halve marathon zal lopen. Te combineren met een weekendje weg met de VdH. En tussendoor lekker trainen en af en toe een crossje.

Op verzoek

Speciaal voor Elma: de wondersloffen van Sjakie.

Nieuwe wegen

Even stilte bij Sjaak Schakelt, maar Sjaak heeft verre van stilgezeten. Wat heet, sinds het tochtje in de Ardennen heeft hij niet meer gefietst maar wel bijna 200 km hardgelopen. Hoe dat zo komt? Na de Ventoux was de grootste uitdaging dit seizoen wel weg. En wie in augustus in het land was weet dat er weinig aanleiding was om in het zonnetje te gaan fietsen. Tijdens de vakantie in Texel ging de Gios niet mee, maar wel de loopschoenen. In de uitverkoop een loopshirt en korte loopbroek gehaald en los kon het gaan. Na Texel nog een paar keer gelopen en dat ging zo aardig dat Sjaak een Besluit nam. Over ruim een half jaar loopt hij zijn eerste marathon.

Sindsdien loop ik trouw -volgens een echt Schema- drie tot viermaal per week hard. De vakantiekilo's waren snel weg en volgens de VdH hou ik 'geen vet op mijn lijf' meer over. Dat valt wel mee, maar inderdaad wordt het wel allemaal wat strakker. En neemt de conditie toe. En aangezien het trainen op basis van schema's niet zonder metingen kan heeft Sjaak een Carman voor het lopen gekocht. De Carman zelf was toch niet zo geschikt, want die kon niet om de pols en ontbeert een paar loopessentialia. Die zitten wel op de Forerunner 305 (zie foto). En zo gaat Sjaak niet meer op pad zonder een 'workout' te hebben geprogrammeerd. D1 t/m D3, H en W zijn de hartslagzones die ik nu in acht neem, terwijl ik dat met fietsen maar onzin vind. Het bevalt prima. Met een blessuregevoelige sport als hardlopen is verantwoord trainen ook veel belangrijker dan met fietsen. Daar kan toch weinig mis aan gaan, al is bij fietsen het materiaal natuurlijk weer een heel belangrijke factor. En tijd. Als je een beetje wilt fietsen ben je zo twee tot drie uur kwijt. Met hardlopen is dat toch de helft en bijkomend voordeel: ik maak mijn hoofd sneller leeg tijdens het lopen dan tijdens het fietsen.

Dus vanaf nu: regelmatig loopberichtjes van Sjaak

Warme regen in geslaagde slotrit

Wat na de Ventoux? De doelen zijn gehaald en de fiets kan weer aan de haak zou je zeggen. 'Zonde', meende de VdH, en terecht. Waarom de Ventouxbenen niet in de Ardennen uittesten, bijvoorbeeld. Kijken of herniapatiënt Jeroen zo voor zijn operatie nog vorm had en wellicht kon Erwin weer eens fatsoenlijk partij worden geboden. Die was natuurlijk al dik met vakantie en dus een paar kilo te zwaar. Dus vanuit de auto op weg naar huis Jeroen al gepolst en die had wel zin. En Erwin natuurlijk ook. Dus zondag 3 augustus op pad. Deze keer was Jeroen er weer in geslaagd een nieuw gezicht te introduceren: Rik, een spinmaatje van beiden en 'een behoorlijke uitdaging voor Erwin'. We troffen elkaar bij de BP aan de A27 in Nieuwegein en bij de eerste aanblik van Rik deed hij meteen aan Marco Pantani denken. Kaal, lang, dunne (geschoren!) benen, mager; een klimmer pur sang. Erwin stapte bij mij in en was verplicht mij wakker te houden. Erwin had inderdaad vakantie gehad, maar van een algehele conditiestop was geen sprake. Gevoegd bij mijn buikgriep van de dagen ervoor verging elke illusie dat ik vandaag wel eens voorin zou kunnen meedraaien.


Gebruikelijke opstartafelen op een parkeerplaats

Even buiten Spa de fietsen opgetuigd en onszelf omgekleed. We konden om 10.15 vetrekken. Geen Redoute dit keer, maar de lange klim naar Stoumont. Daarna op aangeven van de Carman een binnendoorweggetje, maar achteraf bleek dat niet helemaal goed geprogrammeerd in de via GPSies uitgezette route. Affijn, we kwamen daardoor niet aan de voet, maar halverwege 'de klim van Jurjen'. De vorige keer bleek dat daar (Route Huy, L'Ancienne Barrière) een heuse tijd werd geregisteerd en wij wilden best ook daar aan meedoen. Sjaak is dol op tijden zetten. Minstens zo benieuwd was ik of Rik de tijd (13.17) van het groepje Jurjen/Ronald, waar Erwin zo goed in mee kon draaien, kon verbeteren. Dus eerst gedaald en toen de weg weer terug omhoog. Sjaak kon verrassend naar het wiel van Rik springen en net toen we lekker op gang waren haakte hij af. Zíjn Carman (de 705 ipv de 305 van Sjaak) stond niet goed ingesteld en dus moest hij opnieuw beginnen. Erwin zette zijn vakantiestemming, die hem met Jeroen samen deed rijden, om in competitie toen Sjaak te ver wegreed. Sjaak reed eigen tempo, maar Erwin was zo gefocust op de competitie (van wie eigenlijk) dat hij vol door ging. Het leidde tot 13.40. Sjaak volgde met 14.10 en even daarna was Rik er al: 12.45! Daar kan nog aan gesleuteld worden door deze en gene. Jeroen reed eigen tempo en kwam daarna in ongeveer 15.15/30 binnen. Die genoot van zijn laatste echte tocht voor de operatie van donderdag. Wij waren trots op Rik, die naast een geweldig klimmer ook nog eens een prima reisgenoot was waarmee het prettig was een gesprek te voeren. Onwaarschijnlijk dat hij pas anderhalf jaar op de racefiets zit en eigenlijk maar drie echt met fietsen bezig is. Maar ook wel heel serieus: 4x spinnen, 2x een tocht rijden per week, dan ben je wel serieus aan de slag.


Napraten na het tussensprintje op de Ancienne Barrière

Het weer was inmiddels opgeklaaard en in een heerlijk zonnetje reden we de Bergeval. Een mooi klimmetje voor een 'groupetto'. In Grand-Halleux wederom eerst een taart bij de bakker gescoord en daarna koffie op het terras. Vervolgens niet de Wanne, maar de Mont-le-Soie, bekend van de Waalse Pijl. Sjaak werd vergezeld door Rik die op het buitenblad de klim nam en zijn knieën wenste te provoceren. Toen Erwin en Jeroen op de top kwamen begon het te regenen. Wel warme regen; niet eens onaangenaam, al was het zicht wel daardoor beperkt. Rik nam de 20 km die volgden ons op sleeptouw. Na een licht debat bovenaan was de tocht inmiddels voortgezet. Zichtbaar zichzelf inhoudend voerde hij over licht dalende wegen de snelheden op tot boven de 40 km/h. Goed voor het gemiddelde. We weken hierna af van de Waalse Pijlroute maar trokken naar het Signal de Botrange, met 694 meter het hoogste punt van België. Het leek daarvoor zowaar droog te worden, maar na Sourbrodt begon het gewoon te plenzen. De regen voelde ook minder warm, zal wel aan de ' hoogte' gelegen hebben. Op de top, die je in de Hautes Fagnes pas bereikt na een kilometers lang vals plat, gelijk doorgereden en terug naar Malmédy, om daar wat te eten. De afdaling begon na 5 kilometer, maar mocht er zijn. Technisch, best lastig en door het natte wegdek ook wel gevaarlijk. Sjaak ontpopte zich tot de Denis Menchov van de groep en zag de anderen steeds verder wegrijden.


Opdrogen en bijtaken in Malmédy

In Malmédy een goede pauze. Het was droog maar wij waren doorweekt. De schaarse zon op terras vergoedde veel, maar toen die eenmaal verdween besloten we naar binnen te gaan. De toppers van vandaag hadden het dagmenu verdiend, Jeroen en Sjaak namen soep en lasagne. Al met al hebben we bijna twee uur gepauzeerd. We hadden nog maar 28 km voor de boeg en wisten dat we met een uur in Spa terug zouden zijn. Helaas waren de eerste 10-12 km over zeer drukke wegen. Er was een evenement geweest op het circuit van Francorchamps (de 24 uursrace) en dat maakte de wegen vol. Wij konden redelijk doorrijden over de verschillende wegen en soms zelfs tussendoor piepen. Via het dorp kwamen we aan de voet van de ons zo vertrouwde Rosier. De laatste klim van de dag en wie weet het seizoen. Dus geen reserves meer en voluit gaan. Ik schakelde licht (40x23) om op het begin wat snelheid te maken en stoempte toen goed door op 40x21. De macht van de ochtend was wel weg, want toen kon ik dit makkelijk rondkrijgen bij een helling van 7-8%. Nu was het werken, maar Rik zat naast me. Die plaatste gelijk elk gevoel van trots in het juiste perspectief: 'ik doe het even rustig aan', toen ik grappig dacht te zijn door hem te attenderen dat hij zijn buitenblad niet had staan. Desondanks kon ik redelijk volgen, tegen een hartslag van 173, dat dan weer wel. Vlak voor het dorp besloot ik toch verstandig te zijn en hem te laten gaan. Iets minderen (even zelfs naar de 26) en Erwin, die ras aan het naderen was, dan maar voorbij zien komen. Maar Erwin kwam niet, problemen met de ketting. Na het dorp kon ik terug naar de 23 en later zelfs de 21. Vorig jaar reden Jeroen en ik hier een prestigestrijd, maar dit jaar lag het anders. Volle bak naar de splitsing gereden en daar met Rik op de anderen gewacht. Twee dingen doe ik de volgende keer anders: ten eerste rijd ik na de splitsing direct door naar de echte col en ik druk voortaan mijn timer is, zodat ik voortaan een Rosier-tijd meet.


Jeroen en Erwin komen aan op de Rosier

In de afdaling naar Spa liet Erwin zien dat hij hij een potentieel Tourwinnaar is. Hij kan klimmen, temporijden, sprinten én dalen. Wat reed die een paar scherpe bochten; ik durf dat niet (meer). Bij de auto's een zeer tevreden kwartet. Omgekleed en bij het pompstation een alternatief terrasje genomen. Jeroen ging zijn dochter ophalen en wij reden met ons drieën rustig terug naar het Gooi. Daar na een zeer geslaagde dag de mannen afgezet en even na 22 uur was ik thuis. Rationeel is het niet kloppend te krijgen: bijna 500 kilometer rijden om een rondje van 128 km te fietsen, maar de 2200 hm maak je niet bij ons in de Heuvelrug. Voor Jeroen is het duimen dat het donderdag (mijn verjaardag) goed gaat. Sjaak wenst Rik alle succes op de Ventoux komende week. Hij wordt natuurlijk op zijn sloffen Cinglé (drie keer op één dag). Ik ben vooral benieuwd naar zijn Bedoíntijd. Ik denk zelf net onder de 1.25. Een minuut of 14 naar St Estève. Het bos vervolgens in 45 minuten en het maanlandschap in 25 minuten. Maar als het nóg sneller gaat zou me dat niet verbazen. Rik, ik hoor het graag!

De teller ging van 1425 naar 1555
De dynamische routekaart staat hier.

De route van morgen

Dit gaat 'm morgen worden.




Of klik hier om zelf te spelen