Met hapjes

'Eet ze, met hapjes' is een gevleugelde term in ons huishouden. Vandaag gold het voor mijn PR op de 10 kilometer. Vorig jaar kwam ik in Utrecht tot 45.53, tien dagen geleden tot 45.21 in Den Haag en de ambitie was vandaag onder de 45 minuten te komen. Alleen had ik niet gerekend op een Witte Pasen. Verkleumd kwam ik aan, maar na de 1K Jeugdloop (waarin Fenzemans en Olijf prima liepen) klaarde het weer op. Een lekker zonnetje deed de gevoelstemperatuur tot boven de 10 graden oplopen. Het waren er maar vier eigenlijk.

Na een prima start (op tijd in het vak gaan staan, zodat ik na 1.20 min al 'liep') gingen de eerste vijf kilometer in een goed tempo, maar niet te snel. Een tussentijd van 22.22 was mijn deel. Ik begon het toch aardig te voelen al, maar kon goed volhouden. Af en toe haalde iemand me bij en daar liep ik dan naar toe om vervolgens weer verder te zien. Indachtig Bernard Hinault die zo zijn tijdritten reed. Op een stuk met wind tegen probeerden diverse mensen achter mijn brede rug te lopen, maar ze haakten allen af. De kick die dat gaf liet onverlet dat ik op mijn tax liep. De laatste kilometer moest Sjaak achter een lange lijs lopen, maar met effect. Een hartslag die tot recordhoogte opliep (189 zelfs!) en een sprint tot 18 km/h. De eindtijd lijkt 43.56 te zijn, wat een tweede deel van 21.34 betekent. Een nieuw PR, en eigenlijk best een hap.

Pa(a)ssessie

Hoewel Sjaak geen actief lid is van de fietsvrienden uit Naarden werd hij toch uitgenodigd om via de club voor een zeer aantrekkelijke prijs wielerkleding aan te schaffen. Aangezien ik toch een paar tochten met de clubleden zal meefietsen dit jaar, kan ik dan als sympathisant me nog meer deel van de groep voelen dan doorgaans al het geval is. Over aanhaken doen de leden namelijk niet moeilijk en in (de voorbereiding op) de Dolomieten hadden we vorig jaar een geweldige week. Fietsbeleving bindt nu eenmaal en op het vlak van parcourskennis heeft Sjaak iets in te brengen.

Dus stonden we weer op de zolder van Erwin, die bezaaid lag met paskleding van het merk Bioracer. Als een kind in de snoepwinkel vulde Sjaak de bestellijst in. Twee shirts, een lange broek, een korte, een windstopper en een shirt met lange mouwen. Been- en armstukken zijn voor rekening van de sponsor. De geldmeter eindigde net onder de 250, geen slechte prijs voor deze volledige outfit. Dank aan Erwin en Tom die dit alles weer tot in de puntjes regelen.

De nieuwe Rasmussen?

Mooi wielernieuws. Robert Gesink wint op de Mont Ventoux. In Paris - Nice. Boogerdje is gestopt en er staat een opvolger klaar. Toch denk ik dat hij meer een type Rasmussen is. Kijk en geniet via het linkje.




Al dat gedoe over doping etc. ben ik zat. Het worden mooie tijden met nieuwe namen als Bouke Mollema, Sebastiaan Langeveld en de wat bekendere Thomas Dekker en Joost Posthuma. En belangrijker: nog maar vier maanden en Sjaak klimt ook deze noordkant van de Ventoux,

Klaar voor de start

De eerste weekenden van februari bracht ik al op de Gios door. Het mindere weer en het feit dat ik me voor twee keer een tien kilometerloop heb laten strikken heft ervoor gezorgd dat ik de racefiets nog even laat voor wat het is. Zaterdag is de City-Pier-City-loop in Den Haag. Daar loop ik met mijn collega's van de inspectie een bedrijvenloop. Ruim een week later met de ex-collega's, op herhaling in Utrecht, waar het vorige jaar heel aardig ging.

Ik heb ruim 60 kilometer getraind in die vier weken. Voor echte lopers is dat helemaal niks. Een echte hardloper ben ik niet, al heb ik er misschien wel meer aanleg voor dan voor fietsen of voetballen. Althans dat zei de looptrainer bij de voetbalclub ooit tegen me. Tijden van 18.30 op de 5 kilomter zijn nu onhaalbaar voor mij. Maar vandaag liep ik bijna vijftien kilometer door de regen en dat ging prima. in een niet al te hoog tempo weliswaar, maar toch redelijk soepel. Elke keer denk ik dan weer: waarom niet in de herfst en winter zoveel lopen dat ik in het voorjaar een halve, of wie weet zelfs een hele marathon aankan. Na alle blessures van de afgelopen jaren zou het nu weer moeten kunnen. Iets om over na te denken.

Wat ga je lopen? Dat is de vraag. Lopers zijn meer met schema's en tijden bezig dan fietsers. Mijn doel is om de tien kilometer in ongeveer 47 minuten te lopen. Wordt het meer dan 48 dan is het wat jammer, richting de 46 zou een hele mooie tijd zijn. Veel is ook afhankelijk van het weer. Vorig jaar was het in Utrecht warm en stond ik te ver achterin bij de start. En moest daardoor 9,1 km lang mensen kris kras inhalen. Het was warm die dag en ik weet niet of dat nou een voor- of nadeel voor me was. Door de VO2maxtest weet ik dat ik een tijd van 37 minuten theoretisch haalbaar zou moeten zijn. Ik zou de tijden van mijn jeugd weer kunnen lopen. Wel zo aardig om een midlife-crisis voor te zijn.

Carman

Het was het afscheidskado van mijn collega's. De pet was rondgegaan en had een behoorlijk startkapitaal opgeleverd voor een echte GPS-fietscomputer. Na enig zoekwerk werd het de Garmin Edge 305HR. Via internet was ie zo in huis. Dat was het probleem niet. Maar de ' enveloppe met inhoud' waar was die nou gebleven? In de hektiek van het opruimen van alle kaarten, boeken flessen en andere kado's was die even verdwenen. Zou wel weer boven tafel komen en inderdaad: een paar maanden geleden zat in een stapeltje van Elsje's spullen. Erger was dat het apparaat het niet deed. Althans de hartslagmeter deed het niet en als je een HR-versie koopt moet je wel de hartslag weten. Wat volgde was een klein drama. Sjaak wilde deze vervangen hebben voor de Dolomietenmarathon en gooide het apparaat na wat emails goed verpakt door de rode brievenbus. Een week later bleek het goede ding kwijt. 'Nee mijnheer, u moet zoiets via het postkantoor verzenden en nu heeft u geen streepjescode'. Sjaak heeft er veel energie aan besteed tot aan een lang gesprek met de divisiedirecteur van de dealer aan toe. Het leek dat Sjaak, na de verloren enveloppe, voor de tweede keer verlies moest nemen.

Eenmaal in Italië bleek het ding alsnog bij de dealer boven water te zijn gekomen. Helaas niet meer op tijd voor het hoogtepunt van het jaar, maar tijdens de vakantie in de Aveyron werd het apparaat in gebruik genomen. Toen werd het apparaat ook de jongste zoon 'Carman' gedoopt. De Carman ging mee naar het Viaduc de Millau, de Carman werd vergeleken met de TomTom en tijdens wandelingen gaf ie al veel informatie. Het uitlezen op de laptop is behoorlijk simpel; iets dat met de voige computer nauwelijks te doen was. Tijdens de laatste tocht in de Ardennen, bewees ie al zijn diensten, maaar bleek wel dat na 10 uur de batterij letterlijk leef was. Sjaak was desondanks blij met zijn Carman.

Dit seizoen gaat ie veel diensten bewijzen. Ik neem hem nu mee op mijn hardlooptochten en daar heeft hij het moeilijk in de bottlebelt en onder viaducten. Niet echt belangrijk; het blijft een fietscomputer.

To the limit

foto: tom

Geboren als ideetje tijdens de seizoensopening twee weken terug: de befaamde VO2max test van Erwin. Er was een heus rooster opgesteld en zo mochten Karim en Sjaak tussen de leden van TC Oranje Nassau door een testje afnemen. ook Irma en Anja kwamen nog langs, maar die resultaten heb ik niet meer gezien. Het idee van de VO2max is om te bepalen hoe goed je lichaam zuurstof kan opnemen. Je gaat zitten op de hometrainer, die gaat elke twee minuten 30 watt zwaarder totdat je een weerstand van 360 watt hebt bereikt. De computer registreert je hartslag en samen met je lichaamsgewicht en leeftijd wordt dan je VO2max berekend en je omslagpunt. Het wordt gerelateerd aan je lichaamsgewicht (ml/kg/min). Hoe hoger de waarde, hoe beter. Het is grotendeels je aanleg, maar door training kan je wel verbeteren. Een waarde van rond de 60 is prima. Sjaak haalde 57, Jeroen kwam uit op 52 en Tom op 53. Karim haalde zelfs 61, mede omdat hij bleef doorgaan en met eenn frequentie van 40 zijn knieën wist te geselen. Erwin's resultaten werden helaas zonder opzet door Jeroen gewist. Dat is lullig voor beiden, want Jeroen zal dit nog lang horen en was er zelf natuurlijk ook ziek van. Sjaak verwacht dat Erwin hoog zal uitkomen; hij is dan wel explosief, maar kan een inspanning ook lang volhouden. Zo bleef hij op de hoge weerstand (360 Watt) maar op een trapfrequentie van ruim 100 zitten, waar Sjaak terugviel naar de 80. Dat kan alleen als je in staat bent om veel vermogen te leveren en zuurstof in te zetten. Ben benieuwd naar de herkansing die Erwin ongetwijfeld zichzelf gunt. Een leuke test, die om een herhaling vraagt. En daarnaast was het vooral gezellig

Drie musketiers in besneeuwd carnaval

De straten van Zuid-Limburgse dorpjes als Mechelen, Vijlen, Epen, Scheulder, Margraten, Slenaken en het Voerse dorp Teuven kleurden geel/groen/rood. Een extreem vroege carnaval dit jaar, die zowaar dit weekend een winters tintje kreeg. De hoogste gelegen heuvels in het zuidelijkste puntje van ons langs waren bedekt met een laag sneeuw van zo'n vijf centimeter. Een mooi decor voor de traditionele seizoensouverture van Sjaak en Jeroen, die in februari in Zuid-Limburg wordt gehouden. Vorig jaar werd het een heftige sessie voor Sjaak, die meer dood dan levend de finish haalde. Dit keer duldden we Erwin in ons gezelschap; je moet af en toe eens een gokje wagen. Met de fraaie C4 Grand Picasso van Jeroen vertrokken we op een christelijk tijdstip naar het katholieke zuiden. In de Rozenhof had Jeroen kleed- en douchegelegenheid geregeld; hartstikke mooi natuurlijk en uiteraard werd daar begonnen met koffie en rijstevlaai.

We gingen voor een rit van 80 km, zonder stop. Het idee was eerst oostwaarts en dan via de bekende klimmetjes (Eyserbos, Keutenberg) wel zien hoe het verder zou gaan. De eerste kilometers op de Gios waren voor Sjaak alsof er geen half jaar tussen zat. Meteen weer het goede gevoel, dat met spinnen of hometrainer toch niet benaderd wordt. Naarmate we hoger kwamen lag er steeds meer ijs op de weg. Op het plateau van het Vijlenerbos lag zowaar een pak sneeuw. De afdaling was daardoor echt gevaarlijk en met een kleine 20 km/h gingen we naar beneden. Ook de klimmen daarna naar Gemmenich en Drielandenpunt waren glad. Als het niet zou veranderen zouden we de plannen moeten bijstellen. Maar dat was niet nodig. De zon scheen volop en kon dan wel de wind niet warmer doen aanvoelen, maar ze zorgde er wel voor dat de wegen mooi droog werden. De eerste uitdaging was de Kruisberg en zoals te verwachten was speerde Erwin halverwege uit het wiel van Sjaak. Jeroen zat daar vlak achter; de drie musketiers ontliepen elkaar niet veel. Toch vonden Jeroen en Stefan het wel aardig om Erwin wat op te jutten. De Keutenberg-van-de-andere-kant (De Dode Man)was een leuke Erwin-klim. Voluit er tegenaan; het zou maar even zijn. Moet kunnen Erwin, met jouw explosiviteit. Wij wisten dat die vies lang doorliep, een beetje zoals de Redoute. En het werkte: Erwin verdween rap uit ons bereik, maar we zagen hem wel blokkeren. Toch reed hij de klim verder netjes uit.

Daarna maar weer eens de Cauberg gedaan. Sjaak heeft een hekel aan de aanloop daar naar toe en je komt een beetje in een niemandsland tussen Bemelen en Margraten als je er boven bent. Dat viel erg mee; we vonden een mooie route die inmiddels alleen nog maar koude tegenwind betekende. Na een korte fouragestop bereikten we Banholt en Slenaken en reden we de Loorberg 'groupetto' op. Net als de klim uit Teuven naar het monument, vlak bij het ons vertrouwde Sippenaeken. Terug in Nederland namen we nog een lusje naar de Schweiberg; Sjaak's favoriete heuvel in Limburg. In Epen kwamen we de 'feestende massa' tegen:



Aan ons lijf geen polonaise dus, wannt het oogt allemaal een beetje sneu toch. Gauw terug naar de Rozenhof voor een douche en een heerlijk sateetje met brood. Wat een heerlijke opening was het. We waren aan elkaar gewaagd en de sfeer was perfect. Uiteindelijk stond er 83 km op de teller; dit jaar dus de Garmin 305, die al goede diensten bewees vandaag. De statistieken werden uitgewisseld en zo bleken Erwin en Sjaak ongeveer dezelfde hartslag te hebben. Een gemiddelde van net geen 22 km/h was best aardig gegeven de condities van vandaag en de harstlag van Sjaak was gemiddeld 136 geweest (174 piek). Een top van 60 km/h, nog net even in de laatste afdaling naar Epen behaald. Mooie cijfers van een geslaagde dag.

Hoezo verkennen?

Een jaartje of twintig geleden, hield Sjaak voorafgaand aan beklimmingen en/of zware tochten 'briefings'. Kaart op een tafel of autodak; de profielen en beschrijvingen uit de Berggids voor fietsers van Bart Aardema in de hand. En dan maar proberen in te schatten hoe zwaar het zou worden en je in te prenten waar de knelpunten zaten. Later gingen we uit balorigheid in de Vogezen de route verkennen per auto ('beter dan hangen in het hotel van Marc'). Dat werd later een serieus onderdeel van de vakantie; sterker nog sommigen geloofden dat de beklimming via een voorbereiding vanuit de auto werd overwonnen. Profielen en indexen werden online bestudeerd. Goed voorbereid was alles.

Maar nu dan. In het YouTube tijdperk staan ze gwoon als filmpjes. Beklimming en afdaling. In een raceauto met 200 km/h of versneld op de fiets. Het filmpje dat hierboven 'embedded' staat afgebeeld geeft de afdaling naar Bédoin weer. Ik schat op driedubbele snelheid. Soit. Straks heeft geen enkele bocht geheimen meer voor me.

Het seizoen gaat beginnen

Het derde weekend van het jaar; het wordt weer eens tijd om aan de fiets te denken. Nu is Sjaak al een paar maanden goed bezig met spinnen en hometrainer, maar het echte werk is op de weg.

Nu is het vorig jaar goed bevallen om een doel te hebben. Bij deze: de Ventoux binnen de 1.45 vanaf Bédoin. Dat is pittig, maar als je weet dat mijn record op 1.32.58 staat (uit 1994, OK) niet onhaalbaar. In juli gaat het gebeuren, Sjaak en de VdH gaan dan een weekje naar de Provence. Over twee weken de ouverture in Limburg; de Ventoux zal dan nog heel ver zijn.

Eind goed, al goed

Zaterdag jl een alternatieve Luik-Bastenaken-Luik gefietst met Nico, Jeroen, Erwin, Peter (vd S dit keer) en Sjaak. Het was een mooie mix van nog eens flink fietsen (bijna 150 km en 2300 hm) en rustig en ontspannen op terrassen met mooie serveersters het seizoen afsluiten (zie foto). Sjaak ruimt de Gios voorlopig weer op. Het ging heerlijk en ik kon zelfs mee met Erwin en Jeroen. Op je hoogtepunt stoppen heet dat.

Geen LBL van Le Champion dit keer. De voorinschrijving was al vol en we hadden geen zin in de pseudo-snelweg die de start/finish aan de rand van Luik is. Voordeel was dat een tempootje lager kon en we 'pas' om 6.30 bij Nico verzamelden. Na de traditionele perfecte koffie reden we gevieren (Peter was al in het Zuiden bij zij ouders) naar Spa. Binnen twee uur: Jeroen weet waar de flitsers staan en als die Galaxy eenmaal op gang is gaat het prima. Een tweede bak koffie met appeltaart (zonder nog een meter gefietst te hebben, wat zou Tom daarvan gevonden hebben)werd gevolgd door een -nog onverwacht- weerzien met Peter. Hij had niet veel gefietst want de eigen zaak en Luce vergen veel tijd. Op karakter en basisconditie ging het toch heel aardig. Nico reed sterk en kon goed mee met de cracks Erwin en Jeroen. Sjaak was weliswaar brak en moe van een slechte nacht, maar die hadden we allen gehad. We volgden de route van de Waalse Pijl van een paar maanden geleden. Sjaak had niet alleen een route uitgezet, maar ook in weten te laten in de Garmin Edge 305 HR. Een feest voor meten-is-weten-Sjaak en Peter merkte fijntjes op dat Sjaak er verlekkerd naar keek op een manier die deed vermoeden dat er andere beelden op getoverd werden. Aardig was dat Sjaak ook de route uit zijn hoofd wel wist. Na een fiks begin met de Redoute en de Chambralles waren de pakweg 80 km daarop relatief vlak/licht golvend. Een stop met salade Niçoise en soep in Erézée deed Sjaak bijzonder goed. Daarna zat hij sinds jaren niet zo goed meer op de fiets en de brakheid was weg. Of was het het dalende tempo in de groep. Steeds vaker werd er gestopt voor een reparatie, de achterliggers laten bijkomen of een bezinning op de route. Peter had plannen die betekenden dat hij de route niet af kon maken en dus namen we in Trois Points (ik doe geen moeite meer: punten en bruggen zijn in het Nederlands wel verschillend) afscheid en reden we met zijn vieren verder. Erwin en Jeroen trokken ons tien km lang door het licht oplopende dal van Salm naar Grand Halleux. En daar begon de heuvelzone. Eerst de vervelendeMont le Soie. Een index van niks (onder de 50 punten) maar irritant lang en slopend. De goede benen van Sjaak kwamen wel hier voor het eerst aan bod. Erwin jutte me op toen Jeroen op een steiler stukje moest lossen: 'hij is los hoor; rijd door'. Dat was lang geleden inderdaad. Op het vlakker wordende einde zoefde Jeroen mij trouwens weer voorbij. Nico kreeg het wat zwaarder nu, maar reed lekker zijn eigen tempo. Op de Côte de Lignieuville beleefde Sjaak een primeur: Erwin kon/wilde? het gaatje dat Jeroen liet vallen niet dichtrijden en kwam zowaar weer eens als eerste boven. Kon ik mooi foto's maken, net als een paar maanden geleden:

Jeroen en Erwin op de Côte de Lignieuville

Een mooi tweeluik van Nico; helaas is de fotopositie niet helemaal gelijk, maar het verschil in cadans en flair is duidelijk. Wat een Maratona en tarining al niet doet voor een mens!


Nico op de Côte de Lignieuville mei 2007

Nico op de Côte de Lignieuville augustus 2007


Daarna werd het almaar lamlendinger. Erwin reed lek. Wel wielen van 25 gram en een veelvoud daarvan aan euro's, maar geen fatsoenlijk binnenbandje en vulpatroon. Gelukkig heeft Erwin vrienden die dat voor hem regelen. Hij staat in het krijt, dat wel en hij zal nog veel op kop moeten sleuren om dát goed te maken. In Stavelot bleek het al zo laat dat we de Stockeu en Wanne maar lieten schieten. Die hoogtepunten werden vervangen door de serveerster. Type Sylvie Meijs. Niet Sjaak's type, maar onmiskenbaar een mooie vrouw wiens aandacht het meest bij Jeroen lag. We konden er mee leven. Na een dik uur, waarin het helemaal niet erg was dat de soep veel te laat kwam (het stuk kwam speciaal haar excuses maken dat de bestelling niet goed was doorgekomen)maakte we ons op voor de favoriete cols van Nico. De Haute Levée en Le Rosier. Jeroen overwon een krampaanvanl op de Haute Levée en legde Sjaak en Erwin op de Rosier een moordend tempo op. Sjaak brak net niet, kon op zijn tandvlees bijblijven en zo fietsen we dan op de allerlaatste kilometers van dit seizoen eindelijk schouder aan schouder. Erwin bekeek het met een minimale hartslag van 140 van een afstandje en kon de gezonde competitie en rivaliteit niet meteen plaatsen, maar voor Sjaak waren het mooie slotkilometers. Een gierende afdaling naar Spa restte nog. In Spa aten we (bijzonder slecht met een trage bediening), SMS-ten we Peter Fortuin helemaal gek, praatten we na over de hoogtepunten van de dag, verloor Erwin nog even zijn portefeuille, maar vond deze gelukkig toch. Rond middernacht waren we terug in Zeist en was het al met al een fraaie dag geworden.