Op weg naar Italië

Vandaag kwamen we weer met de Dolomietenclub bij elkaar tijdens zo'n Driebergsch Toertochtje. Was het in januari nog een spinsessie, vandaag gingen we de weg op. Nico, Peter en Sjaak uit de oude club, Jeroen als schakel naar de Naardelingen Tom, Erwin, Hans, Dirk en Jaap. Niet iedereen die er vandaag was gaat mee en andersom, maar het was een prettige kennismaking. Tom, de sterk communicerende motor en collega-feitenkeizer van de andere club, heeft een prima verslag geschreven. En ik heb zijn foto van het clubje gejat. Desondanks: toch even mijn eigen ervaringen geblogd.

Gisteren was het voetbal afgelast maar stond ik toch om 7.25 naast mijn bed, vandaag zelfs nog een half uur eerder. Hoezo donkergroen (=kinderloos) weekend? De VdH sliep wel lekker uit dus het was stil in huis. Eenmaal aangekomen in het mistige Driebergen waar mijn voetbalteam eind vorig jaar de kans op het kampioenschap verspeelde was de nukkigheid over dat godvergeten vroege tijdstip wel voorbij. De enthousiaste blikken uit het Gooi deden de rest en het weerzien met Nico en Peter was ook goed voor het humeur. De enige die lang op zich liet wachten was de zon en mijn licht gewaagde 3/4 broek baarde daarom opzien. Geen moment was het te koud. Jeroen trok stevig van start, althans voor mijn nog dikke benen van de zware hometrainersessie van vrijdag. En omdat ik naast hem reed en alle nieuwtjes nog moest uitwisselen was het een zwaar begin. Daarna ging het beter en de groep reed lekker door, met enkele aanhakers in het wiel. In de Gelderse Vallei raakten we even van de route en was er was besluiteloosheid, maar het kwam allemaal goed. Op de enige klim van de dag liet Erwin zien dat Jeroen niks te veel had gezegd. Op zijn imposante versnelling stond geen maat. Erwin is sterkste fietser van de groep en ik zie hem al op een waanzinnig verzet in de Dolomieten wegknallen. De groep is verder rustig en relaxed en het zal goed klikken in Italië. Gespreksstof genoeg over werk, kinderen maar vooral het fietsersjargon en -geblaat over materiaal, de permanent aanwezige latente competitiedrang, techniek, voeding en kleding waar een niet-fietser behoorlijk moe van wordt. Voor ons is het een heerlijke hobby.

Verder ging het best goed, het spinnen, fitnessen en hometraineren begint een beetje wat op te leveren. Heel wat beter dan de bijna hernia van vorig jaar. Naast een betere conditie, ook een legere kop en volgens de VdH al afnemende bandjes aan de romp. De twee stukken taart vandaag waren dan ook fourage en geen snoeperij en ik 'kon het wel hebben'. Het ongeplande bezoekje aan Nico, Ellen en de meiden was kort, maar daar spreken we binnenkort mee af. Een geslaagd dagje al met al.

Stralende start

Vier jaar geleden kochten Jeroen en Sjaak beiden een nieuwe racefiets. Bij Math Salden in Limbricht, lage prijzen, no service, zoals al eerder werd gemeld. Die dag vierden we de aankoop van de nieuwe fiets met een rondje fietsen in Limburg vanuit Gulpen op de oude fietsen. Dat tochtje werd de jaren erna tevens de informele seizoensouverture. Jeroen en Sjaak praten onderweg heel wat bij, omdat in herfst en winter het contact nu eenmaal minder is, en de ruim 400 autokilometers vliegen voorbij. We hechten beiden aan dit gezamenlijke uitje, er wordt nog genoeg in grotere groepen gereden.

Dit jaar waren de ouders van Sjaak in hun vaste vakantieadres, net over de grens in België, waar wij als fietsgroep ook regelmatig vertoefd hebben. Een ideale combinatie: even de ouders gedag zeggen en profiteren van een perfecte uitvalsbasis. Vroeger stonden we naakt op het parkeerterrein van Mosaqua, het lokale zwembad. Nu was het eerst koffie met meegebrachte vlaai, dan omkleden, een rondje rijden en dan douchen met soep van moeders op de koop toe. Het weerzien tussen de ouders van Sjaak en Jeroen was ook hartelijk en met goede zin reden we de zonnige kou in. Via het Drielandenpunt (foto), Gulpen, Margraten, Eijsden, De Planck en Teuven kwamen we weer terug. 81 km op de teller (van Jeroen, want die van Sjaak ging wéér kapot), terwijl 60 het streven was.



Het ging heerlijk en tot ongeveer de helft kon Sjaak Jeroen goed bijbenen. Daarna liep de tank langzaam maar zeker leeg en stampte Jeroen op enorme verzetten fos door. Toch haalden we heelhuids de finish, al was het na de pauze in Gulpen even spannend toen Jeroen een stilstaande auto wilde inhalen en de tegemoetkomende auto niet zag. Dat het ook anders kan lopen ervoer Tom van de andere fietsclub vandaag, maar hij kan het nog wel zelf navertellen. Enfin: genoeg zon gepikt om een kleurtje te krijgen en vol goede zin in een heerlijk seizoen. En motivatie om lekker te blijven trainen om dit soort tochtjes weer als vroeger te kunnen voltooien.

foto's: moeders en een passant op het Drielandenpunt

Een oud idee in een nieuwe jas

1988. Velen die dit lezen zullen dit getal voor altijd vereenzelvigen met het jaar van De Fietsvakantie. Vanaf '88 zijn 'hoerenploeg', 'teilen', '5-francstukken', 'de diaserie' begrippen geworden. Pas toen bleek: 'binnendoor is tóch korter'. In '88 is de basis gelegd voor wat De Fietsgroep is gaan heten. De Fietsgroep kende daarna vele mutaties en verschillende samenstellingen, maar Willem, Jeroen en Stefan zijn er van begin bijgeweest en -gebleven. Het concept van toen is nimmer meer herhaald, maar het weekje-weg-naar-de-bergen is gebleven. Leo, Frans, Ini en Theo zijn ergens afgehaakt en opgevolgd door -chronologisch- André, Nico, Johan, Mark en Peter F. Daarnaast hebben we af en toe gezelschap gehad op kortere tochtjes of tripjes van Peter vd S, Guilad, Peter P, Sander en nog vele anderen.

Volgend jaar is het twintig jaar geleden dat de moeder der fietsvakanties plaatsvond en het leek mij een goede gelegenheid om een oud idee uit de kast te trekken. Een tocht van coast to coast, maar dan het meer haalbare Côte vers Côte. De Franse Pyreneeën van West naar Oost in 6 of 7 dagen. Etappes van ca 100- 120 km per dag met twee, maximaal drie cols. Ergens aan de randen van de zomer van 2008. Volgens het oude concept van een hoerenploeg, maar wel in hotels en restaurants dit keer. Goed eten, lekker fietsen, veel bijpraten en genieten van de prachtige cols. De Burdincurutcheta, Pailhères, Tourmalet, Canigou, Aubisque, Menté, Agnès, Larrau en Marie-Blanque zullen allemaal aangedaan worden

Voor alle leden van De Fietsgroep, maar ook voor vrienden van nu. Die dan wel tegen het Fietsgroep vocabulaire kunnen en een oude anekdote kunnen verdragen. Het idee is vastomlijnd noch dichtgetimmerd. Het gaat erom nu te peilen wie interesse heeft en geeft gelegenheid om vakantiedagen te sparen voor wat een prachtige reis gaat worden. Voor velen herkenbaar terrein, voor anderen wellicht een hernieuwde kennismaking met een oude liefde.

Wie biedt? Reageer via de comments.

Spinnen

Sjaak (race)fietst al ruim 20 jaar en heeft sinds 6 jaar een hometrainer, maar liet de afgelopen jaren de 'spinning'-rage aan zich voorbij gaan. Op de sportschool ziet Sjaak ze regelmatig voorbij vliegen in wieleroutfit en eerlijk gezegd begon het wel te kriebelen toen spinadept en fietsmaat van het eerste uur Jeroen vorig jaar Sjaak volledig wegfietste. Dat spinnen was toch beter voor de benen dan podiumdelen sjouwen voor Taat en de Regt in Den Haag, ooit begin jaren '90. Dezelfde Jeroen had zich inmiddels aangesloten bij een enthousiaste en levendige
fietsclub uit Naarden. En koppelde zijn oude maten aan zijn nieuwe makkers. In juli fietsen we de Dolomietenmarathon weer, gisteren was de kick-off en kennismaking in zijn sportschool. Met een exclusieve spinningsessie. Sjaak, die sinds een maand of twee weer regelmatig op de hometrainer zijn liters vocht verliest, durfde het wel aan. En het ging best aardig, al was de voortdurende afwisseling staan-zitten-staan-zitten in combinatie met soms meer dan 200 toeren per minuut draaien wel ingrijpender dan gedacht. Vandaag voelden de benen toch zwaar aan. Gelukkig kan Sjaak ook bij zijn eigen sportschool terecht. Toch maar een paar keer herhalen dus.

De nastoot gisteren was ook leuk, al moest Sjaak vroeg weg om te klussen thuis. Er werd vooral kennis gemaakt en ervaringen gedeeld. De Oranjemannen hebben nog weinig bergervaring. Maar trainen trouw en veel en hoeven zich dus totaal geen zorgen te maken. Dat alles kan in combinatie met onze ervaring en compensatietrucs (beter materiaal, lichte verzetten, uitgekiende voeding, tactisch rijden) nog tot een mooi geheel leiden.

De marathon in cijfers

Vandaag is Jeroen jarig (43). Gisteren vierde hij dat uitbundig met een huis vol (zeker 50 gasten). Tijd om echt aan bijpraten toe te komen was er niet, maar genoeg om de fietsplannen voor 2007 weer aan te scherpen. De Dolomietenmarathon wordt ook dan weer het grote doel. Om een beetje in de sfeer te komen en om een digitaal kadootje aan Jeroen te geven (die beleefde toch wel zijn 'finest hour' die dag) heeft Sjaak even wat analyses gedaan. Als je op onderstaand plaatje klikt ontvouwt een tabel die veel informatie geeft.



De vier fietsgroepleden die de grote variant uitreden hebben allemaal hun nettotijden geregistreerd staan. De tijden werden gemeten via de matten op de cols/passages. Willem startte in een andere groep (en veel later) maar kwam op een gegeven moment Nico tegen. Dat zie je terug in de tijden. Willem was aan een sterke opmars bezig en zijn reputatie als sterker finisher komt weer terug. Jeroen heeft gestaag zijn voorsprong op de anderen uitgebouwd (zie ook het plaatje bovenaan). Sjaak (Stefan in dit geval)had een moeilijk middengedeelte met de Giau als verschrikkelijk hoogte/dieptepunt. De omstandigheden waren ideaal. Benieuwd wat de tijden in 2007 worden. Iets om naar toe te werken heren!

Massale machtige Maratona

Zondag jl. was het zover. De Dolomieten marathon, over 4, 7 of 8 passen en dat met 9000 rijders tegelijk. Door de prachtige, maar o zo toeristische Dolomieten. In de dagen ervoor strijden we met de vele motoren om ruimte op het asfalt. De regio wordt gaandeweg almaar drukker met fietsers, waarvan velen stiekem hun coureursdroom vervuld zullen zien, op een afgezet parcours en met camera's om zich heen en helikopters in de lucht. Twee dagen voor de start staan we in een lange rij te wringen en te douwen (vrij naar Annie MG) om de startnummers en prullaria op te halen. Er heerst een nerveus-ontspannen sfeer (ja dat kan!) en het hotel is bezaaid met Nederlanders. Vol verhalen, ambities dan wel spijt van matige voorbereidingen. Een ernstige val in onze groep verandert de sfeer, maar Jan's moraal komt terug en hij vervult de rol van centrale post op de dag zelf. Sinds jaren is er weer een vrouw in de groep, zij het niet als fietser. Maar Luus hoort de verhalen dapper aan, steunt liefdevol vriend Peter en lijkt iets te gaan begrijpen van onze passie. Jeroen is 9 kg kwijtgeraakt, heeft meer dan 100 uur gespind en laat zien dat hij de matige getrainde Sjaak voorlopig echt voorbij is in de bergen en fietst ver voor de troepen uit. Nico komt precies op tijd het desastreuze zomergriepje te boven en ook bij Willem werpt een kort dieet zijn vruchten af.

Met Boston's "more than a feeling" passeren we de start. Inderdaad: de Maratona verdient direct zijn faam. De organisatie is vlekkeloos en indrukwekkend. Hoe krijg je binnen een uur 9000 mensen uit drie kanten in het goede startvak en daarna ordelijk weg. De Italianen tonen dat het kan; er valt in onze regionen geen onvertogen woord. Duitsers, Slovenen, Nederlanders, Italianen, Amerikanen, het staat netjes door elkaar heen. Moet ook wel: wij rijden voor het volk van Tibet dat het moeilijk heeft. De Dalai Lama tussen de remhendels ingeklemd; wielrennen is definitief verbonden met spiritualiteit. Dan is ons vrijwillige afzien inderdaad peanuts, al staan er op verschillende passi Tibetanen op een gong te slaan. Diep buigt Sjaak: iets anders kan gewoon niet De verzorging is perfect; als laatste der Mohanicanen rijden we op het laatst in de staart van de tocht, maar alles is er nog voldoende: fruit, taart, drinken, frou-frou (wat een vondst). Frou-frou en de Maratona zijn voor Sjaak identiek geworden.

We rijden bijna allemaal de lange -138 km- versie. Peter heeft een mindere dag en laat het bij medio (106 km). Jeroen rijdt de stenen uit de straat. Heeft zich laten opnaaien door Sjaak en Nico die met veel pret zich voorstelden dat ze op de zwaarste pas Jeroen zouden groeten en vragen of al die training wel nodig was. Wij gingen er vrolijk op slapen. De wraak is even zoet als genadeloos: als Sjaak's lijden begint (10 km, 9,3 % voor de boeg met kans op kramp) volgt het SMS-je vanaf de top van de Giau: 'waar blijven jullie nou'. Nico zit lang vlak achter Sjaak, maar de Giau geeft hem de genadeklap. De sterk rijdende Willem, die later is gestart, vergezelt hem op de laaste lange pas, afdaling en licht stijgende slotkilometers. Tegen 16 uur zijn we allen binnen. Luus beurt aan de finish de licht teleurgestelde Peter op en Jan wordt via de GSM op de hoogte gesteld van het verloop. Als hij nou rustig op zijn kont had kunnen zitten was het nog een rustdag geworden voor hem, maar juist dát ging niet. Met de harde kern eten we pasta, brood en vlees in de ijshal en zijn we blij met deze dag.

Kostbaar Kleinood

Dit is het startbewijs voor de Dolomietenmarathon van zondag 2 juli. Eén van de 8000 mensen die start, maar de belangstelling is nog vele malen groter. Daarom is dit pontentiële handel. Maar geen haar op Sjaak's hoofd denkt daaraan. Over enkele dagen naar Pedraces afreizen, wat rondjes en col nemen en dan de tocht zelf rijden. Als het lukt wordt via dit blog regelmatig verslag gedaan.

Geluksrondjes

Dit weekend was in Maastricht het NK Wielrennen. De afgelopen jaren werd dit in Rotterdam gehouden en mocht Sjaak met een flink aantal anderen over het parcours van de profs jakkeren. Destijds al een blogje waard. Dit keer in de meest Buitenlandse stad van ons land dus en de VdH en Sjaak maakten er een leuk weekend van. De start was in alle vroegte, dus alle tijd om te kijken of Theo Boot er was. Niet gezien. Het sfeertje was gemoedelijk en prettig; allemaal liefhebbers die graag een stukje gingen fietsen. Maastricht is ook veel geschikter dan Rotterdam voor zo'n NK. Het parcous, oa. over de Maasboulevard, de Markt, de Pietersberg en een klimmetje in een villawijk net buiten het centrum was fraai. De entourage rook naar wielrennen, de bij uitstek katholieke sport die in het land van 'Dagboek van een Herdershond' zo goed gedijt. Het was mooi om in elk rondje Maastricht steeds meer te zien opstaan. De stad was uitgestorven om 7.15 toen we aan de start stonden en om 10.00 was er volop leven.

Sjaak was erg gelukkig tijdens de tocht. Op een autovrij parcours, waar tientallen vrijwilligers de wegen vrijhouden, mét tijdmeting, onder een opkomend zonnetje. Wetende dat in de goede jaren het allemaal sneller ging, maar met het krakende klichaam ging het nog best. Op basisconditie, ervaring en karakter ik toch bijna 80 km in ruim 2 uur en 40 minuten reed, zonder kapot te gaan. Voetbal, tennis, hardlopen lijkt allemaal niet meer te gaan, maar dit dus wel. Een goede generale voor de Dolomieten van volgende week.

Passie voor Passi

Nu Sjaak weer terugkrabbelt van een kapotte rug, zijn de blikken weer vooruitgericht op het Grote Doel van dit jaar. Sjaak rijdt met de fietsgroep de Dolomieten Marathon. Niet verrassend: een cyclosportive in de Dolomieten en een zeer beroemde tocht. Massaal met meer dan 5000 deelnemers, dat wel maar een volledig autovrij parcours vergoedt heel veel. En een aantal bekende cols, die hier passi heten en bekend zijn uit de Giro. Fietsen in Italië is toch altijd een 'sort of homecomming'. A la casa dus en dat geldt zeker voor mijn Gios, maar ook voor de berijder. In Italië lijkt het altijd wat zonniger, snappen ze wat fietsen en pasta met elkaar van doen hebben, is er authentiek respect voor fietsers, lijken de mensen wat vaker naar je te lachen en zijn de wegen gewoon gemaakt voor bergop fietsen. Jeroen kan niet genoeg hulde krijgen voor het doordouwen van deze tocht, want hij is al maanden volgeboekt.

De Dolomieten Marathon is een flinke tocht en een uitdagend parcours, maar je kunt kiezen uit drie varianten. De lichtste is het Sellarondje, 4 passen waarvan 2 (Campolongo en Gardena) niet veel voorstellen en de Pordoi en Sella goed te doen zijn. Toen ik niet meer kon bewegen, 4 weken geleden, nam ik mij voor dit in elk geval te willen halen. Als je van light naar medium wilt neem je de Falzarego/Valparola erbij en de echte mannen rijden dan ook nog de Giau erbij. Sjaak gaat voor de mediumvariant, en bekijkt op de dag zelf wel hoe de benen zijn.

Doesbrand dus

Van de 4 voorspellers van mijn top 3 had Doesbrand het best ingeschat wat Sjaak zou publiceren. Nummer 1 en 2 goed, 3 niet. Dit is goed voor 5 punten. Ini en de VdH komen elk tot 1 punt. Voor de VdH als bonus een eervolle vermelding, die is redelijk vers qua fietsbeleving (voor zover die er ooit actief zal komen) maar wist toch mooi de Nufenenpas te voorspellen. Jeroen had helaas 0 punten (Alpe d´huz, Champs en Stelvio) maar gelukkig heeft hij wel een beetje beleving bij de fietsverhalen en daar wordt Sjaak wel blij van. Doesbrand ontvangt binnenkort zijn welverdiende prijs.