Jeroen is in de ruim 17 jaar die we nu fietsen in de bergen zowel de meest constante factor als wel degene die de meeste progressie in onze groep heeft geboekt. In de begin pufte hij achterin de groep, malend op zijn te grote verzet. Het was de tijd dat Jeroen nog Pietje was, podiumdelen sjouwde, zeker 5 kilo lichter was en nog een flinke bos krullen had. Elk ander zou met het klimmen der jaren minder gaan rijden maar Jeroen niet. De progressie begon in de mid 90´er jaren, maar daar was een dieptepunt aan voorafgegaan toen hij nog voor de eerste stop in Limburgs Mooiste moest afstappen. Daarna ging het cresendo met onze Jeroen. Systematisch spinnen, veel toertochten rijden, goede afspraken met zijn vrouw over buitenlandse tripjes met oa Sjaak en vele Peters, een carbon-titanium fiets; alle voorwaarden waren ook wel ingevuld. Sjaak vind Jeroen´s prestatie in de Alpenchallence van 2004 (>200 km, 4 cols, grotendeels solo) wel zijn meest imponerende staaltje. Op verzoek van Sjaak, die vele beklimmingen met hem aflegde, mochten we de volgende top 5 noteren:
1: De Burdincurutcheta in de Pyreneeën (1991). Hitte...
2: Die col die ik cadeau kreeg in Italie in 1990 (Passo Tre Croci)
3: Mont Ventoux vanuit Sault in 1980 samen met mijn neef: Ik dacht al: is dit nou zo zwaar??..(de meest makkelijke kant van de Ventoux).
4. Port d´Aula (Col in de Pyreneeën welke Sjaak en ik in 2004 gereden hebben: 25 km waarvan de laatste 15 onverhard).
5: Bonnette zuidkant 2003: stoppen tot je door de sneeuw niet verder kan. (ook :4 uur in de auto voor 35 km fietsen)
Geen opmerkingen :
Een reactie posten