3 Nufenenpas

naam: Nufenenpas
Ligging: Zwitserland
Hoogte: 2478 m
Stijging: 8,5 % (1132 hm) 13,3 km (westkant)
5,5 % (1319 hm) 24,1 km (oostkant)
Index Salite.ch: 132,78 resp 117,59
Beklommen: 2005

Soms val je in meerdere opzichten stil in een beklimming. Meestal vanwege het stijgingspercentage, dreigende of zelfs optredende kramp maar soms ook door de overweldigende natuur of het gevoel dat je iets bijzonders aan het doen bent. Een heel enkele keer gaat het nog verder, wordt een beklimming bijna een spirituele ervaring. Dat klink los van de grond, maar zo voelde Sjaak zich wel op 6 augustus van dit jaar op de Nufenen, ook wel Novena geheten. De combinatie van een net te zware beklimming voor de actuele conditie, het natuurschoon en de aanwezigheid van de VdH maakte dat deze pas direct op 3 binnenkomt in de top 10 van Sjaak. Huilend kwam ik op de top, volledig uitgewoond, maar vooral overweldigd door de hoogte, de genadeloze steilte van de klim en het feit dat hij zijn klimpassie kon tonen aan de VdH.

Ergens in juni keek Sjaak naar de Ronde van Zwitserland en zag hij de renners de oude Gotthard fietsen met die prachtige steentjesweg, een beklimming op ' Sjaak's lijstje van nog-te-doen' stond. Ze bleken zelfs het Nufenenrondje aan het rijden, 100 km met ruim 3300 hm over de Nufenen, Gotthard en Furka. Drie prachtige passen. Nog geen 5 minuten later had Sjaak de VdH mee; een donkergroene week in augustus zou worden doorgebracht in Zwitserland. Zij boekie-lezen, Sjaak op de Gios, samen wandelen. Deal!

Sjaak reed het rondje vanuit Andermatt, en deed (dus) de volgorde Furka, Nufenen en tot slot de Gotthard. De eerste dagen was het redelijk weer, maar op het moment supreme regende het met bakken uit de hemel. Het werd wachten op beter weer in een cafe. Maar dat duurde niet lang, Sjaak ging ervoor, dan maar nat, reed makkelijk de Furka op en kreeg de VdH in zijn kielzog als ploegleider mee. Zij kwam halverwege de de Nufenen langsrijden, Sjaak wisselde van tenue omdat het inmiddels heel aardig weer was geworden en gooide al zijn ballast in de Mol. Het zware deel moest toen nog komen. De hoogtemeter gaf ongenadig en bij voortduring meer dan 9% aan, 8 km lang, met heel af en toe een stukje wat milder. Het gebrek aan training werd pijnlijk duidelijk en de ijle lucht deed de rest. Zelden heb ik meer naar het einde van een klim verlangd dan op deze pas en nog minder heb ik er tegelijk zo van genoten. Als je een + 2000m col moet beschrijven: hier is de referentie. Via bochten het dal uit, door het bos naar een lang plateau, waar het nooit vlak wordt, daarna weer bochten, bochten en bochten om de bergwand te overwinnen. De Stelvio heeft het zo, de Bonette, de Nufenen ook. Boven was ik na 3 minuten weer hersteld en kon ik na een forse fourage weer verder. De afdaling richting Airolo is een potentiële 100km/h-plusser en gaf gelegenheid om verder te sparen voor de Gotthard. Ook die was bijzonder maar die pas heb ik volledig op reserve kunnen rijden. Een machtig mooi rondje dat eindigde met een afdaling in een hoosbui met een Nederlander die even op de fiets was gestapt tijdens zijn autorit van Toscane naar huis.

De top 10 tot dusver
3 Nufenenpas
4 Col de Champs
5 Col de Joux Plane
6 Mont du Chat
7 Passo dello Stelvio
8 Ballon d´Alsace
9 Port de Larrau
10 Ruiterberg