Zondag jl. was het zover. De Dolomieten marathon, over 4, 7 of 8 passen en dat met 9000 rijders tegelijk. Door de prachtige, maar o zo toeristische Dolomieten. In de dagen ervoor strijden we met de vele motoren om ruimte op het asfalt. De regio wordt gaandeweg almaar drukker met fietsers, waarvan velen stiekem hun coureursdroom vervuld zullen zien, op een afgezet parcours en met camera's om zich heen en helikopters in de lucht. Twee dagen voor de start staan we in een lange rij te wringen en te douwen (vrij naar Annie MG) om de startnummers en prullaria op te halen. Er heerst een nerveus-ontspannen sfeer (ja dat kan!) en het hotel is bezaaid met Nederlanders. Vol verhalen, ambities dan wel spijt van matige voorbereidingen. Een ernstige val in onze groep verandert de sfeer, maar Jan's moraal komt terug en hij vervult de rol van centrale post op de dag zelf. Sinds jaren is er weer een vrouw in de groep, zij het niet als fietser. Maar Luus hoort de verhalen dapper aan, steunt liefdevol vriend Peter en lijkt iets te gaan begrijpen van onze passie. Jeroen is 9 kg kwijtgeraakt, heeft meer dan 100 uur gespind en laat zien dat hij de matige getrainde Sjaak voorlopig echt voorbij is in de bergen en fietst ver voor de troepen uit. Nico komt precies op tijd het desastreuze zomergriepje te boven en ook bij Willem werpt een kort dieet zijn vruchten af.
Met Boston's "more than a feeling" passeren we de start. Inderdaad: de Maratona verdient direct zijn faam. De organisatie is vlekkeloos en indrukwekkend. Hoe krijg je binnen een uur 9000 mensen uit drie kanten in het goede startvak en daarna ordelijk weg. De Italianen tonen dat het kan; er valt in onze regionen geen onvertogen woord. Duitsers, Slovenen, Nederlanders, Italianen, Amerikanen, het staat netjes door elkaar heen. Moet ook wel: wij rijden voor het volk van Tibet dat het moeilijk heeft. De Dalai Lama tussen de remhendels ingeklemd; wielrennen is definitief verbonden met spiritualiteit. Dan is ons vrijwillige afzien inderdaad peanuts, al staan er op verschillende passi Tibetanen op een gong te slaan. Diep buigt Sjaak: iets anders kan gewoon niet De verzorging is perfect; als laatste der Mohanicanen rijden we op het laatst in de staart van de tocht, maar alles is er nog voldoende: fruit, taart, drinken, frou-frou (wat een vondst). Frou-frou en de Maratona zijn voor Sjaak identiek geworden.
We rijden bijna allemaal de lange -138 km- versie. Peter heeft een mindere dag en laat het bij medio (106 km). Jeroen rijdt de stenen uit de straat. Heeft zich laten opnaaien door Sjaak en Nico die met veel pret zich voorstelden dat ze op de zwaarste pas Jeroen zouden groeten en vragen of al die training wel nodig was. Wij gingen er vrolijk op slapen. De wraak is even zoet als genadeloos: als Sjaak's lijden begint (10 km, 9,3 % voor de boeg met kans op kramp) volgt het SMS-je vanaf de top van de Giau: 'waar blijven jullie nou'. Nico zit lang vlak achter Sjaak, maar de Giau geeft hem de genadeklap. De sterk rijdende Willem, die later is gestart, vergezelt hem op de laaste lange pas, afdaling en licht stijgende slotkilometers. Tegen 16 uur zijn we allen binnen. Luus beurt aan de finish de licht teleurgestelde Peter op en Jan wordt via de GSM op de hoogte gesteld van het verloop. Als hij nou rustig op zijn kont had kunnen zitten was het nog een rustdag geworden voor hem, maar juist dát ging niet. Met de harde kern eten we pasta, brood en vlees in de ijshal en zijn we blij met deze dag.
