Uitgelopen

Vandaag na twee weken stilstand weer eens hardgelopen. Mijn lijf zat vol adrealine na de teleurstellende 1-1 van mijn voetbalteam, waardoor we definitief afscheid van het kampioenschap namen. Een uitgelezen moment om het vaste rondje weer eens te lopen. In een korte loopbroek en een shirt met korte mouwen. Het weer was niet eens zo geweldig, maar ik had daar gewoon zin in.

Ik heb echt volle bak gelopen. De hartslag zat snel rond de 170 en is lang in die regionen gebleven. Op het laatst zelfs richting de 180. Desondanks was ik een dikke halve minuut langzamer dan een kleine vier maanden terug, toen ik op een avond relatief ontspannen liep. Dat zie je ook in de bovenstaande staatjes terug: de hartslag lag dik tien slagen per minuut lager toen en de snelheid was hoger. Tevreden was ik wel: ik heb het 33 minuten en 33 seconden volgehouden om voluit te gaan.

Sjaak is voorlopig uitgelopen. De laatste weken was de zin om te trainen ook een stuk minder geworden. De lente staat op aanbreken, morgen is het zomertijd en de racefiets mag na een korte flirt in februari weer alle aandacht krijgen. Mijn conditie is natuurlijk nog steeds prima, ondanks een al weken lang durende voorjaarsvermoeidheid. Ik verheug me op de tochtjes in de komende weken en ga fijn uitzien naar de Pantani.

De halve en de Ventoux

Het was me al eerder opgevallen: er zijn overeenkomsten tussen een beklimming van de Mont Ventoux per fiets en een halve marathon lopen. Beiden zijn ze 21 km, beiden duren ongeveer 1.40. De vraag is wat zwaarder is. Het bos op de fiets is een hel, je wilt voortdurend afstappen. Dat heb ik met de halve marathon niet gehad. Aan de andere kant is de hartslag tijdens het lopen een stuk hoger. Hoewel de cijfers overeenkomen is het eigenlijk niet te vergelijken. Vraag is nog wel of de 1.32.50 (Ventouxrecord) op de halve marathon haalbaar is. We zullen zien.

Opmerkelijk

Hard werken, maar wel een PR in CPC-loop

Vandaag was dan de grote dag. De marathon werd het dan niet, maar de halve marathon (CPC-loop in Den Haag) was een mooi alternatief. Het doel was om onder de 1.40 te lopen. Dat moest haalbaar zijn, zelfs met de aanslagen op de conditie van de afgelopen weken en de lamlendigheid die deze winter veroorzaakt. Stiekem hoopte ik op een tijd richting de 1.37, 1.38 maar dan moesten de benen 'goed' zijn. Zoals in Woudenberg waar ik nog fors kon versnellen. Helaas was dat vandaag niet het geval. De eerste 15 km kon in relatief makkelijk kilometertijden van ca 4.40 vasthouden (zie plaatje). Maar een gevoel van overhouden om daarna te kunnen versnellen was er niet bij. Wel maakte ik nog ene praatje met een oud collega toen we over de boulevard van Scheveningen liepen. daarna liet ik hem gaan. Tot 18 kilometer ging het nog wel, maar een paar kleine heuveltjes maakten het even pittig. Toch zakte ik niet in; geen één kilometer ging in 5.00 of langzamer. De zwaarbevochten winst van de meiden van de MC1, die ik train en coach, motiveerde me om het tempo vast te houden. Het verval op de afzonderlijke 5 km viel ook mee (23.14, 23.11, 23.28, 23.59). In 1.39.06 kwam ik over de finish en ik had 21.2 km gelopen. In Diever was de tijd 1.42 nog wat, maar de afstand 20.5 km. En die 100 meter extra: dat krijg je als je in de eerste kilometers zigzagt om je tempo te kunnen lopen.

Niet euforisch, maar wel tevreden kwam ik aan op het Lange Voorhout. Sneller had ik vandaag niet gekund. En: ik moet er niet aan denken dat ik over een maand een hele marathon op het programma had staan. Dit is al behoorlijk lang en moet ik niet te vaak doen. De wetenschap dat zonder topvorm een tijd als deze mogelijk is natuurlijk hartstikke mooi. En dat er nog wel een paar minuten van af kunnen als ik echt in goede doen ben. De winst van een half jaar best serieus trainen.