Een sportief jaar

Nog één dag en 2012 zit er op. Zelden heb ik een jaar zó veel gesport als dit jaar. De eerste helft stond in het teken van het fietsen van de Touretappe Pau - Luchon . De tweede helft in het teken van het hardlopen waar ik helaas, door uitval op mijn werk -maar ook gelukkig dus- in de laatste twee maanden van het jaar veel  tijd kreeg. Op 144 dagen fietste of liep ik hard. Zeg maar één op de drie dagen dus. Daarnaast ben ik zeker 40 keer in de sportschool geweest en floot ik na de zomer bijna elke week wel een voetbalwedstrijdje. Bijna 4000 km fietste en liep ik bij elkaar, meer dan 200 uur onderweg, waarin ik ruim 30km hoogteverschil overwon en 230.000 kcal verbrandde ik. Een actief baasje dus.

Sport in mijn grote passie. Gelukkig is dat niet heel bijzonder en veel mensen snappen dat wel. Wat me het meest drijft weet ik zelf niet goed., althans wat me het meest drijft. Het is een combinatie van bezig zijn, de zinnen verzetten, aan mijn lichaam werken, fysieke grenzen verkennen, competitiedrang en in de natuur zijn. Een dag niet gesport is een dag niet geleefd.

Herinneringen zijn er aan de ronde door het Sauerland met mijn broer en Jeroen. We reden over een stuk waar ik later tijdens de zomervakantie nog een snelheidsrecord reed. Op dat moment had ik al kennis gemaakt met Strava, de community voor fietsers en lopers. Bij ons vakantieadres lag een heuveltje, de Bollerberg  Dat vroeg om een tijdritje. Ik ben het meest trots op de prestatie die ik daar neerzette. Een klim van 3,8 km, 7,6% gemiddeld en dan 15,1 km/h gemiddeld rijden is best aardig. Uiteraard was ik ook blij met Pau-Luchon (in twee etappes weliswaar), maar door het slechte weer viel die Pyreneeënweek qua fietsen wat tegen.

In het Sauerland vond ook de 'shift' naar het hardlopen plaats. Door de prachtige natuur van het Liesetal kon ik goed mijn eerste kilometers maken. Twee keer liep ik met mijn zoon. Later volgden de temporondjes langs Camping de Berekuil en langere rond Utrecht. Met loopmaatje Bart verkenden we de wegen rond Doorn. Twee keer was is meer dan tevreden met een 'loop'. De Singelloop werd op een prachtige herfstdag een vet PR op de 10 km (42.13, [1.43 sneller]) en een aantal weken later liep ik in een kil Amsterdam over de snelweg op de halve marathon een PR (1.36.30 [2.36 sneller]). De laatste maand voerde ik het aantal kilometers op; zelfs twee keer een 25-loop. Het is de opmaat naar 2013, waarin de Afsluitdijkrun (30 km) het einddoel van het lopen wordt. Het fietsdoel is ook al bepaald: in vier etappes van Genève naar Nice fietsen.

Op gevoel

Gisteren voor de tweede keer de Kerstloop in Barendrecht gedaan. Vorig jaar was dat mijn eerste 'loopje' in járen en het begin van een nieuwe reeks waarin ik meestal samen met Bart liep. Een tijd van in de 1.17 op de 10 EM was destijds mijn limiet; ik liep toen aardig tegen de max. Inmiddels ziet het er iets anders uit; in het voorjaar ben ik fanatiek gaan fietsen en ben ik structureel vijf, zes kilo kwijtgeraakt. Sinds de herfstvakantie is er even geen werk en heb ik -ondanks een tekort aan energie- wel veel tijd om te lopen. De verwachting was daarom dat ik een stuk sneller zou zijn. Tegelijk had ik bedacht dat ik deze loop vooral op gevoel zou doen en dan wel kijken waar ik uit zou komen. Lopers zijn doorgaans erg bezig met schema's, hartslagen, tempi en wat al niet meer. Mijzelf niet uitgezonderd. Als oefening om dit wat los te laten liep ik eind vorige week mijn vaste rondje langs de Uithof, zonder op mijn meter te kijken en daar rolde een verrassend snelle tijd uit.

Het liep gisteren eigenlijk niet. Vanaf de start voelde het niet lekker en ging het stroefjes. Ik liep een tempo waarvan ik dacht dat ik het wel tot het einde zou kunnen volhouden. Bart was als een komeet vertrokken en liep daarna voortdurend zo'n 150-200 meter voor me. Dat zag hij ook en halverwege liep hij mij bijkomen. Vervolgens ga ik een kilometer verder aan dat hij zijn eigen tempo moest lopen, het ging me nèt iets hard. Hij kreeg gezelschap van de loper die naar ons toe was gesneld, waarschijnlijk om uit de wind te blijven:

Het was werken tegen de wind in; geen storm ofzo, maar wel voelbaar. Een klein buitje zorgde voor verdere verkoeling al was het lopen in korte broek/mouwen bij ach graden goed te doen. Een vervelend stuk tussen de kassen (zie de foto's) kostte behoorlijk wat energie, maar daarna was het gestaag de laatste vijf kilometer uitlopen naar de finish. Daar liep je de laatste 200 meter over de atletiekbaan (met de klok mee) en werd mijn naam omgeroepen. Voor me liep Bart, die was een kleine 20 seconden sneller. Dat lijkt niks, maar het verschil in tempo is echt merkbaar. De tijd bleek 1.12.22 te zijn. Dik vijf minuten sneller dan vorig jaar en 40 seconden van mijn PR af.

Toch was ik matig tevreden; het was dus stroef en het 'vlieggevoel' van de Westrandwegrun was er geen moment. En ik vinnd het toch prettiger om onderweg de statistieken te weten; dan was ik iets rustiger van start gegaan en had ik het nog beter kunnen volhouden voor mijn gevoel. Bart zei terecht dat de 'vorm van de dag' allesbepalend is. Daarbij komt dat het parcours niet echt mooi is. Je loopt langs de A16 en over veel kruispunten, die overigens wel weer perfect zijn afgezet zodat je lekker kunt doorlopen. De kleinschalig- en gemoedelijkheid van deze loop maakt het ook wel weer de moeite waard. Op naar de Florijnloop op 5 januari in onze eigen provincie en kijken wat dat ons brengt. 

Weg op de snelweg

Een unieke kans. Dat was het Unique Selling Point van de Westrandwegrun en ze hadden gelijk. Hoe vaak kun je nu op een snelweg lopen. En een gloednieuwe dan nog wel. De Westrandweg verbindt de A5/A9 met de A10 en beslaat tien kilometer en loopt bij Sloterdijk gedurende drie kilometer over een viaduct dat boven de gewone weg loopt.

Op 24 november was het zover. Er werden een tien km-wedstrijd, een 'funrun' over eveneens tien km en halve marathon gehouden. Alleen die laatste zou een flink stuk richting de A5/A9 beslaan en die werd het dus. Misschien was een halve marathon iets te vroeg voor me in het seizoen en ik had er ook niet specifiek op getraind. Maar kilometers en uren had ik genoeg gemaakt en daarbij ben ik ook nog steeds blessurevrij. Dus: gewoon doen. Twee uur voor de inschrijftermijn verstreeek meldde ik me aan.

Op de dag zelf was het koud, mistig en grauw. Een graad of zes, zeven. Ik besloot niet 'in het kort te gaan' al had dat achteraf wel gekund. Het vertrek was strak geregeld: vier startvakken die op het laatst ineen schoven. Zelf stond ik met een prognose van 1.40.00 in het tweede startvak en even later bleek dat er maar dertig mensen vóór me stonden. Een laatste sanitaire stop en wég waren we.

Zoals altijd in een loop begon ik snel. Positie kiezen, je laten opjutten, de adrealine zijn werk laten doen. Het doel was kilometers in ca 4.45/4.50 te lopen en dan de laatste vijf kilometer te kijken wat er nog in het vat zat. Een tijd van rond de 1.40 was dan haalbaar. De eerst km's gingen vervolgens in 4.21 en 4.25 en ik liep zó makkelijk. Met een grote lus kwamen we na ruim twee kilometer  op de nieuwe snelweg en tekende het veld zich snel af. Wat een ruimte om te lopen. De 'halve' was met ruim 1500 lopers ook niet zo populair als de beide tien kilometer lopen. Een tempo van rond de 4.30/km en een hartslag van ca 155: dit ging heerlijk. Ik kon zelfs nog een praatje maken met een vrouw die precies mijn tempo liep. Even later haakte ze af, maar ik kom zelden aan praatjes maken toe tijdens een wedstrijdloop.

Na het meest oostelijke keerpunt was het acht kilometer zuidwestwaarts 'immer gerade aus'. Normaal gesproken heb je dan hier wind tegen, maar nu was de wind oostelijk. Aan de andere kant zagen we de koplopers en het was motiverend om te zien dat ik helemaal niet zo heel ver achter in het veld lag. Na het westelijke keerpunt, zo rond de vijftien kilometer mocht ik van mezelf wat versnellen. Dat betekende dat de hartslag nu boven de 170 kwam en het tempo gehandhaafd bleef. Het enige verschil was dat ik nu steeds meer mensen begon in te halen. Ik zag dat ik op het tien EM-punt een snelle tijd had (1.12.48; een PR) en het ging nog steeds erg goed. Tot drie kilometer van het einde.

De oostenwind was aangewakkerd, het bleek ineens te regenen en eenmaal van de snelweg terug naar de finish was het ook behoorlijk donker. Oeps, misschien toch iets te veel gegeven in de kilometers ervoor. Ach, het ging best en die laatste kilometers moesten toch wel lukken. Mooi dat de cijfers het gevoel bevestigen; de laatste twee kilometers gingen in 4.47/4.48 en dat was het tempo waarmee ik had willen beginnen. De rest was allemaal sneller gegaan. Dat ik een vet PR van 1.36.30 was daarmee even logisch als verbazend. De harde en lange trainingen hadden dus effect gehad. Zeker omdat ik na tien minuten weer aardig hersteld was. Dat zou je trouwens niet zeggen op basis van deze weinig flatteuze finishfoto:

Jammer was dat de kleedruimtes, geïmproviseerd in een tent, te krap waren. Verder was de organisatie prima. Al die honderden vrijwilligers die het verkeer regelen, drankjes aangeven, medailles omhangen: hulde! Euforisch belde ik naar het thuisfront en zeer tevreden reisde ik met de trein weer naar huis. Daar aangekomen dan het heerlijk moment om de statistieken van de dag te lezen.