Op gevoel

Gisteren voor de tweede keer de Kerstloop in Barendrecht gedaan. Vorig jaar was dat mijn eerste 'loopje' in járen en het begin van een nieuwe reeks waarin ik meestal samen met Bart liep. Een tijd van in de 1.17 op de 10 EM was destijds mijn limiet; ik liep toen aardig tegen de max. Inmiddels ziet het er iets anders uit; in het voorjaar ben ik fanatiek gaan fietsen en ben ik structureel vijf, zes kilo kwijtgeraakt. Sinds de herfstvakantie is er even geen werk en heb ik -ondanks een tekort aan energie- wel veel tijd om te lopen. De verwachting was daarom dat ik een stuk sneller zou zijn. Tegelijk had ik bedacht dat ik deze loop vooral op gevoel zou doen en dan wel kijken waar ik uit zou komen. Lopers zijn doorgaans erg bezig met schema's, hartslagen, tempi en wat al niet meer. Mijzelf niet uitgezonderd. Als oefening om dit wat los te laten liep ik eind vorige week mijn vaste rondje langs de Uithof, zonder op mijn meter te kijken en daar rolde een verrassend snelle tijd uit.

Het liep gisteren eigenlijk niet. Vanaf de start voelde het niet lekker en ging het stroefjes. Ik liep een tempo waarvan ik dacht dat ik het wel tot het einde zou kunnen volhouden. Bart was als een komeet vertrokken en liep daarna voortdurend zo'n 150-200 meter voor me. Dat zag hij ook en halverwege liep hij mij bijkomen. Vervolgens ga ik een kilometer verder aan dat hij zijn eigen tempo moest lopen, het ging me nèt iets hard. Hij kreeg gezelschap van de loper die naar ons toe was gesneld, waarschijnlijk om uit de wind te blijven:

Het was werken tegen de wind in; geen storm ofzo, maar wel voelbaar. Een klein buitje zorgde voor verdere verkoeling al was het lopen in korte broek/mouwen bij ach graden goed te doen. Een vervelend stuk tussen de kassen (zie de foto's) kostte behoorlijk wat energie, maar daarna was het gestaag de laatste vijf kilometer uitlopen naar de finish. Daar liep je de laatste 200 meter over de atletiekbaan (met de klok mee) en werd mijn naam omgeroepen. Voor me liep Bart, die was een kleine 20 seconden sneller. Dat lijkt niks, maar het verschil in tempo is echt merkbaar. De tijd bleek 1.12.22 te zijn. Dik vijf minuten sneller dan vorig jaar en 40 seconden van mijn PR af.

Toch was ik matig tevreden; het was dus stroef en het 'vlieggevoel' van de Westrandwegrun was er geen moment. En ik vinnd het toch prettiger om onderweg de statistieken te weten; dan was ik iets rustiger van start gegaan en had ik het nog beter kunnen volhouden voor mijn gevoel. Bart zei terecht dat de 'vorm van de dag' allesbepalend is. Daarbij komt dat het parcours niet echt mooi is. Je loopt langs de A16 en over veel kruispunten, die overigens wel weer perfect zijn afgezet zodat je lekker kunt doorlopen. De kleinschalig- en gemoedelijkheid van deze loop maakt het ook wel weer de moeite waard. Op naar de Florijnloop op 5 januari in onze eigen provincie en kijken wat dat ons brengt.