To the limit

foto: tom

Geboren als ideetje tijdens de seizoensopening twee weken terug: de befaamde VO2max test van Erwin. Er was een heus rooster opgesteld en zo mochten Karim en Sjaak tussen de leden van TC Oranje Nassau door een testje afnemen. ook Irma en Anja kwamen nog langs, maar die resultaten heb ik niet meer gezien. Het idee van de VO2max is om te bepalen hoe goed je lichaam zuurstof kan opnemen. Je gaat zitten op de hometrainer, die gaat elke twee minuten 30 watt zwaarder totdat je een weerstand van 360 watt hebt bereikt. De computer registreert je hartslag en samen met je lichaamsgewicht en leeftijd wordt dan je VO2max berekend en je omslagpunt. Het wordt gerelateerd aan je lichaamsgewicht (ml/kg/min). Hoe hoger de waarde, hoe beter. Het is grotendeels je aanleg, maar door training kan je wel verbeteren. Een waarde van rond de 60 is prima. Sjaak haalde 57, Jeroen kwam uit op 52 en Tom op 53. Karim haalde zelfs 61, mede omdat hij bleef doorgaan en met eenn frequentie van 40 zijn knieën wist te geselen. Erwin's resultaten werden helaas zonder opzet door Jeroen gewist. Dat is lullig voor beiden, want Jeroen zal dit nog lang horen en was er zelf natuurlijk ook ziek van. Sjaak verwacht dat Erwin hoog zal uitkomen; hij is dan wel explosief, maar kan een inspanning ook lang volhouden. Zo bleef hij op de hoge weerstand (360 Watt) maar op een trapfrequentie van ruim 100 zitten, waar Sjaak terugviel naar de 80. Dat kan alleen als je in staat bent om veel vermogen te leveren en zuurstof in te zetten. Ben benieuwd naar de herkansing die Erwin ongetwijfeld zichzelf gunt. Een leuke test, die om een herhaling vraagt. En daarnaast was het vooral gezellig

Drie musketiers in besneeuwd carnaval

De straten van Zuid-Limburgse dorpjes als Mechelen, Vijlen, Epen, Scheulder, Margraten, Slenaken en het Voerse dorp Teuven kleurden geel/groen/rood. Een extreem vroege carnaval dit jaar, die zowaar dit weekend een winters tintje kreeg. De hoogste gelegen heuvels in het zuidelijkste puntje van ons langs waren bedekt met een laag sneeuw van zo'n vijf centimeter. Een mooi decor voor de traditionele seizoensouverture van Sjaak en Jeroen, die in februari in Zuid-Limburg wordt gehouden. Vorig jaar werd het een heftige sessie voor Sjaak, die meer dood dan levend de finish haalde. Dit keer duldden we Erwin in ons gezelschap; je moet af en toe eens een gokje wagen. Met de fraaie C4 Grand Picasso van Jeroen vertrokken we op een christelijk tijdstip naar het katholieke zuiden. In de Rozenhof had Jeroen kleed- en douchegelegenheid geregeld; hartstikke mooi natuurlijk en uiteraard werd daar begonnen met koffie en rijstevlaai.

We gingen voor een rit van 80 km, zonder stop. Het idee was eerst oostwaarts en dan via de bekende klimmetjes (Eyserbos, Keutenberg) wel zien hoe het verder zou gaan. De eerste kilometers op de Gios waren voor Sjaak alsof er geen half jaar tussen zat. Meteen weer het goede gevoel, dat met spinnen of hometrainer toch niet benaderd wordt. Naarmate we hoger kwamen lag er steeds meer ijs op de weg. Op het plateau van het Vijlenerbos lag zowaar een pak sneeuw. De afdaling was daardoor echt gevaarlijk en met een kleine 20 km/h gingen we naar beneden. Ook de klimmen daarna naar Gemmenich en Drielandenpunt waren glad. Als het niet zou veranderen zouden we de plannen moeten bijstellen. Maar dat was niet nodig. De zon scheen volop en kon dan wel de wind niet warmer doen aanvoelen, maar ze zorgde er wel voor dat de wegen mooi droog werden. De eerste uitdaging was de Kruisberg en zoals te verwachten was speerde Erwin halverwege uit het wiel van Sjaak. Jeroen zat daar vlak achter; de drie musketiers ontliepen elkaar niet veel. Toch vonden Jeroen en Stefan het wel aardig om Erwin wat op te jutten. De Keutenberg-van-de-andere-kant (De Dode Man)was een leuke Erwin-klim. Voluit er tegenaan; het zou maar even zijn. Moet kunnen Erwin, met jouw explosiviteit. Wij wisten dat die vies lang doorliep, een beetje zoals de Redoute. En het werkte: Erwin verdween rap uit ons bereik, maar we zagen hem wel blokkeren. Toch reed hij de klim verder netjes uit.

Daarna maar weer eens de Cauberg gedaan. Sjaak heeft een hekel aan de aanloop daar naar toe en je komt een beetje in een niemandsland tussen Bemelen en Margraten als je er boven bent. Dat viel erg mee; we vonden een mooie route die inmiddels alleen nog maar koude tegenwind betekende. Na een korte fouragestop bereikten we Banholt en Slenaken en reden we de Loorberg 'groupetto' op. Net als de klim uit Teuven naar het monument, vlak bij het ons vertrouwde Sippenaeken. Terug in Nederland namen we nog een lusje naar de Schweiberg; Sjaak's favoriete heuvel in Limburg. In Epen kwamen we de 'feestende massa' tegen:



Aan ons lijf geen polonaise dus, wannt het oogt allemaal een beetje sneu toch. Gauw terug naar de Rozenhof voor een douche en een heerlijk sateetje met brood. Wat een heerlijke opening was het. We waren aan elkaar gewaagd en de sfeer was perfect. Uiteindelijk stond er 83 km op de teller; dit jaar dus de Garmin 305, die al goede diensten bewees vandaag. De statistieken werden uitgewisseld en zo bleken Erwin en Sjaak ongeveer dezelfde hartslag te hebben. Een gemiddelde van net geen 22 km/h was best aardig gegeven de condities van vandaag en de harstlag van Sjaak was gemiddeld 136 geweest (174 piek). Een top van 60 km/h, nog net even in de laatste afdaling naar Epen behaald. Mooie cijfers van een geslaagde dag.