De marathon in cijfers

Vandaag is Jeroen jarig (43). Gisteren vierde hij dat uitbundig met een huis vol (zeker 50 gasten). Tijd om echt aan bijpraten toe te komen was er niet, maar genoeg om de fietsplannen voor 2007 weer aan te scherpen. De Dolomietenmarathon wordt ook dan weer het grote doel. Om een beetje in de sfeer te komen en om een digitaal kadootje aan Jeroen te geven (die beleefde toch wel zijn 'finest hour' die dag) heeft Sjaak even wat analyses gedaan. Als je op onderstaand plaatje klikt ontvouwt een tabel die veel informatie geeft.



De vier fietsgroepleden die de grote variant uitreden hebben allemaal hun nettotijden geregistreerd staan. De tijden werden gemeten via de matten op de cols/passages. Willem startte in een andere groep (en veel later) maar kwam op een gegeven moment Nico tegen. Dat zie je terug in de tijden. Willem was aan een sterke opmars bezig en zijn reputatie als sterker finisher komt weer terug. Jeroen heeft gestaag zijn voorsprong op de anderen uitgebouwd (zie ook het plaatje bovenaan). Sjaak (Stefan in dit geval)had een moeilijk middengedeelte met de Giau als verschrikkelijk hoogte/dieptepunt. De omstandigheden waren ideaal. Benieuwd wat de tijden in 2007 worden. Iets om naar toe te werken heren!

Massale machtige Maratona

Zondag jl. was het zover. De Dolomieten marathon, over 4, 7 of 8 passen en dat met 9000 rijders tegelijk. Door de prachtige, maar o zo toeristische Dolomieten. In de dagen ervoor strijden we met de vele motoren om ruimte op het asfalt. De regio wordt gaandeweg almaar drukker met fietsers, waarvan velen stiekem hun coureursdroom vervuld zullen zien, op een afgezet parcours en met camera's om zich heen en helikopters in de lucht. Twee dagen voor de start staan we in een lange rij te wringen en te douwen (vrij naar Annie MG) om de startnummers en prullaria op te halen. Er heerst een nerveus-ontspannen sfeer (ja dat kan!) en het hotel is bezaaid met Nederlanders. Vol verhalen, ambities dan wel spijt van matige voorbereidingen. Een ernstige val in onze groep verandert de sfeer, maar Jan's moraal komt terug en hij vervult de rol van centrale post op de dag zelf. Sinds jaren is er weer een vrouw in de groep, zij het niet als fietser. Maar Luus hoort de verhalen dapper aan, steunt liefdevol vriend Peter en lijkt iets te gaan begrijpen van onze passie. Jeroen is 9 kg kwijtgeraakt, heeft meer dan 100 uur gespind en laat zien dat hij de matige getrainde Sjaak voorlopig echt voorbij is in de bergen en fietst ver voor de troepen uit. Nico komt precies op tijd het desastreuze zomergriepje te boven en ook bij Willem werpt een kort dieet zijn vruchten af.

Met Boston's "more than a feeling" passeren we de start. Inderdaad: de Maratona verdient direct zijn faam. De organisatie is vlekkeloos en indrukwekkend. Hoe krijg je binnen een uur 9000 mensen uit drie kanten in het goede startvak en daarna ordelijk weg. De Italianen tonen dat het kan; er valt in onze regionen geen onvertogen woord. Duitsers, Slovenen, Nederlanders, Italianen, Amerikanen, het staat netjes door elkaar heen. Moet ook wel: wij rijden voor het volk van Tibet dat het moeilijk heeft. De Dalai Lama tussen de remhendels ingeklemd; wielrennen is definitief verbonden met spiritualiteit. Dan is ons vrijwillige afzien inderdaad peanuts, al staan er op verschillende passi Tibetanen op een gong te slaan. Diep buigt Sjaak: iets anders kan gewoon niet De verzorging is perfect; als laatste der Mohanicanen rijden we op het laatst in de staart van de tocht, maar alles is er nog voldoende: fruit, taart, drinken, frou-frou (wat een vondst). Frou-frou en de Maratona zijn voor Sjaak identiek geworden.

We rijden bijna allemaal de lange -138 km- versie. Peter heeft een mindere dag en laat het bij medio (106 km). Jeroen rijdt de stenen uit de straat. Heeft zich laten opnaaien door Sjaak en Nico die met veel pret zich voorstelden dat ze op de zwaarste pas Jeroen zouden groeten en vragen of al die training wel nodig was. Wij gingen er vrolijk op slapen. De wraak is even zoet als genadeloos: als Sjaak's lijden begint (10 km, 9,3 % voor de boeg met kans op kramp) volgt het SMS-je vanaf de top van de Giau: 'waar blijven jullie nou'. Nico zit lang vlak achter Sjaak, maar de Giau geeft hem de genadeklap. De sterk rijdende Willem, die later is gestart, vergezelt hem op de laaste lange pas, afdaling en licht stijgende slotkilometers. Tegen 16 uur zijn we allen binnen. Luus beurt aan de finish de licht teleurgestelde Peter op en Jan wordt via de GSM op de hoogte gesteld van het verloop. Als hij nou rustig op zijn kont had kunnen zitten was het nog een rustdag geworden voor hem, maar juist dát ging niet. Met de harde kern eten we pasta, brood en vlees in de ijshal en zijn we blij met deze dag.

Kostbaar Kleinood

Dit is het startbewijs voor de Dolomietenmarathon van zondag 2 juli. Eén van de 8000 mensen die start, maar de belangstelling is nog vele malen groter. Daarom is dit pontentiële handel. Maar geen haar op Sjaak's hoofd denkt daaraan. Over enkele dagen naar Pedraces afreizen, wat rondjes en col nemen en dan de tocht zelf rijden. Als het lukt wordt via dit blog regelmatig verslag gedaan.

Geluksrondjes

Dit weekend was in Maastricht het NK Wielrennen. De afgelopen jaren werd dit in Rotterdam gehouden en mocht Sjaak met een flink aantal anderen over het parcours van de profs jakkeren. Destijds al een blogje waard. Dit keer in de meest Buitenlandse stad van ons land dus en de VdH en Sjaak maakten er een leuk weekend van. De start was in alle vroegte, dus alle tijd om te kijken of Theo Boot er was. Niet gezien. Het sfeertje was gemoedelijk en prettig; allemaal liefhebbers die graag een stukje gingen fietsen. Maastricht is ook veel geschikter dan Rotterdam voor zo'n NK. Het parcous, oa. over de Maasboulevard, de Markt, de Pietersberg en een klimmetje in een villawijk net buiten het centrum was fraai. De entourage rook naar wielrennen, de bij uitstek katholieke sport die in het land van 'Dagboek van een Herdershond' zo goed gedijt. Het was mooi om in elk rondje Maastricht steeds meer te zien opstaan. De stad was uitgestorven om 7.15 toen we aan de start stonden en om 10.00 was er volop leven.

Sjaak was erg gelukkig tijdens de tocht. Op een autovrij parcours, waar tientallen vrijwilligers de wegen vrijhouden, mét tijdmeting, onder een opkomend zonnetje. Wetende dat in de goede jaren het allemaal sneller ging, maar met het krakende klichaam ging het nog best. Op basisconditie, ervaring en karakter ik toch bijna 80 km in ruim 2 uur en 40 minuten reed, zonder kapot te gaan. Voetbal, tennis, hardlopen lijkt allemaal niet meer te gaan, maar dit dus wel. Een goede generale voor de Dolomieten van volgende week.

Passie voor Passi

Nu Sjaak weer terugkrabbelt van een kapotte rug, zijn de blikken weer vooruitgericht op het Grote Doel van dit jaar. Sjaak rijdt met de fietsgroep de Dolomieten Marathon. Niet verrassend: een cyclosportive in de Dolomieten en een zeer beroemde tocht. Massaal met meer dan 5000 deelnemers, dat wel maar een volledig autovrij parcours vergoedt heel veel. En een aantal bekende cols, die hier passi heten en bekend zijn uit de Giro. Fietsen in Italië is toch altijd een 'sort of homecomming'. A la casa dus en dat geldt zeker voor mijn Gios, maar ook voor de berijder. In Italië lijkt het altijd wat zonniger, snappen ze wat fietsen en pasta met elkaar van doen hebben, is er authentiek respect voor fietsers, lijken de mensen wat vaker naar je te lachen en zijn de wegen gewoon gemaakt voor bergop fietsen. Jeroen kan niet genoeg hulde krijgen voor het doordouwen van deze tocht, want hij is al maanden volgeboekt.

De Dolomieten Marathon is een flinke tocht en een uitdagend parcours, maar je kunt kiezen uit drie varianten. De lichtste is het Sellarondje, 4 passen waarvan 2 (Campolongo en Gardena) niet veel voorstellen en de Pordoi en Sella goed te doen zijn. Toen ik niet meer kon bewegen, 4 weken geleden, nam ik mij voor dit in elk geval te willen halen. Als je van light naar medium wilt neem je de Falzarego/Valparola erbij en de echte mannen rijden dan ook nog de Giau erbij. Sjaak gaat voor de mediumvariant, en bekijkt op de dag zelf wel hoe de benen zijn.