Het is niet even 'erheen rijden', want dik 2000 km zuidelijker. Maar goed, als dochterlief dan een paar maanden in de buurt bivakkeert (Malaga) is de combinatie snel gemaakt. Kijken waar ze zit, rondrit maken langs steden als Cordoba en Granada en ja, dan wil je ook wel een dag op de fiets kruipen. En gelukkig is de VdH altijd voor zo'n goed idee te porren.
De voorbereiding was grondig. Ik had verhuurbedrijven opgezocht en met flink wat Googlen en Stravaspeurwerk een goed beeld van wat de beklimming zou inhouden. En duidelijk was ook: de Pico zelf was niet haalbaar, er lag mid april nog te veel sneeuw. Maar de parkeerplaats, daar 'where the road ends' (zie foto) was een mooi doel.
Via een Nederlander (Albert) die ter plekke fietstochten regelde en fietsen verhuurde kwam ik aan een Giant. Hij kwam hem zelf brengen en gaf wat tips en een route. Precies de route die ik bedacht had was ook de mooiste. Je kunt via de grote weg (A-395) naar boven: dan fiets je 35 km lang aan 5% gemiddeld over een snelweg naar boven. Je bent dan niet de enige en beleeft de fantastische klim dan op een andere manier denk ik.
Mijn route ging vanuit Granada over Pinos Gennil en Güéjar Siera naar het bezoekerscentrum. Daar ontmoet je weer de A-395. Maar dan moet je wel even nog wat pittig klimwerk verrichten. En aangezien ik juist deze dagen snipverkouden werd, viel dat mee. Ik slikte de maximale dosis paracetamol om het lamlendige gevoel te onderdrukken en sprayde mijn neus dat het een lieve lust was, maar dat betekende nog niet dat ik lucht en power had. Enfin: dan maar op basisconditie en moraal naar boven. En af en toe afstappen. Want tot Guëjar Siera stelt de klim weinig voor. Af en toe een stevig stukkie, maar ook afdalen en veel vals plat. Dus dan ben je al 15 km op weg en zijn er pas 200 hoogtemeters (van de dik 2000) afgelegd. En als dan in na het dorpje de weg naar beneden gaat begin je toch een beetje korzelig te worden.
Een uurtje later is dat allemaal achter de rug. Eenmaal op het laagste punt bij de rivier worden de hoogtemeters rap teruggwonnen. Een milde manier om drie kilometers van gemiddeld 12% (met Keutenbergachtige pieken van 20%) te beschrijven. Lucht had ik niet dus ik moest echt even stoppen. Maar met het uitzicht wat dat opleverde was dat geen straf. En even later was het allemaal behapbaar met stukken van 7-8%. Je kon ook vanuit Güejar Siera 'binnendoor' via de nieuwe route die naar de Alto de Hazallanas ging. Die zat in de Vuelta en dit voorjaar nog in de Ruta del Sol. Gemiddeld 12%, stukken van boven de 21% en dan kilometers lang. Kortom: 'een andere keer misschien'.
Enfin, eenmaal bij het bezoekerscentrum was er een moraalversterkend uitzicht op het dal waar ik vandaan kwam. Een café solo en een flesje water gekocht en besloten om dóór te gaan. De 25 km afdaling naar Granada over de A-395 was ook een optie, maar dan zou ik later heeel veel spijt krijgen dat ik niet doorgereden was. Een Frans stel kwam ook nog even langs en ik was blij even weer in een vreemde taal te kunnen spreken die beter machtig ben dan het Spaans. Na de pauze haalde ik het stel in en kreeg te horen dat het goed ging. En inderdaad liep dit stuk fijn. Geen enkele auto, prachtige luchten, mildere percentages en temperaturen rond de 20 graden. Is dit het fietsersparadijs? Ja, eigenlijk wel en niet voor niets strijken hier vele profs neer voor hoogtestages.
De laatste vijf kilometer gingen over de A-395 die na het afschuwelijke skidorp Sol y Nieve (Zon en Sneeuw) doorliep naar de parkeerplaats waar de weg ophoudt voor gemotoriseerd verkeer. Dit was nog pittig en ben twee keer gestopt om bij te komen, foto's te maken en de VdH te 'appen'. Die wilde toch wel weten hoe het haar Sjaak verging, die eigenlijk ziek in bed hoorde te liggen maar dit gewoon deed.
En zoals zo vaak: uiteindelijk bén je er dan. Een weinig pittoresk plaatje, maar wel een mooie herinnering aan de plek. Even kwam de tranen. Zo gemakkelijk was het niet gegaan en dan de top halen op een manier waarop het wél kan: geweldig. En een mooie metafoor voor de afgelopen jaren. Want met een nieuwe baan, een geweldige vakantie met de VdH en een stralende dochter in Malaga is een hoop zorgen en leed achter de rug.
Strava en Gramin deden heel moeilijk, maar uiteindelijk is de rit voor de eeuwigheid in cijfvastgelegd :
