Het is een beproefd concept. Aan het begin van het seizoen een dagje Limburg. Bijpraten, lekker stukje fietsen, beetje eten, plannen maken en weten wat je nog moet doen daarvoor. Ooit begonnen in 2003 toen Jeroen en ik onze fietsen kochten en nu een (bijna) jaarlijkse traditie, waar zich elk jaar weer anderen bij voegden. Gisteren waren dat Nico, Erwin en Theo. Na wat geregeld door Jeroen was de logistiek weer uitgekiend: verzamelen op de carpoolplaats in Houten en daar van drie auto's twee gemaakt. Onderweg praatten Jeroen, Nico en ik weer helemaal bij en weet ik alles van het meten van de druk op viaducten. Precies wat je wilt: bijpraten met je vrienden die je zomaar een jaar niet kunt zien en waar je meteen weer de draad mee oppikt.
Sinds een paar jaar is de Rozenhof ons uitvalspunt. Halverwege de Camerigerberg, maar wat belangrijker is: de vlaai is er goed en we kunnen na afloop gewoon douchen op de camping. De eigenaar was meer om een praatje verlegen dan wij, maar dat deed niets af aan de gastvrijheid die goed in orde is. Het enige wat achterbleef was de temperatuur. Theo had gerekend op 20 graden en zon, maar het was zwaarbewolkt en een schamele acht graden. Gelukkig was het droog.
Dit keer was de route iets anders. Meestal gaan we direct naar het Drielandenpunt, maar dit keer reden we de andere kant op. Binnen vier kilometer had Erwin de eerste lekke band te pakken, maar binnen vijf minuten reden we weer. De Schweiberg was een mooie eerste klim, waarop de benen direct getest konden worden. De Eyserbosweg was de tweede echte klim en daarin maakte Erwin weer indruk door vol weg te te sprinten op het steilste stuk. Dat was overigens niet om indruk op mij te maken. Daarna een nieuw stuk voor mij via Ubachsberg, maar ik vond het nogal saai. Wel lekkere kilometers om goed door te rijden met af en toe een lichte helling.
De Keutenberg was de derde uitdaging. Ach die kom je altijd wel op en voor dat je het weet ben je de 22% voorbij. Op naar de Cauberg. Ik vind het een vervelende klim, maar dit jaar wordt wel het WK erop beslist. De verschillen waren klein; Nico had een grootse vorm en Theo gaat op karakter door. Zelf kon ik goed mee met Erwin en Jeroen, iets wat wel eens anders is geweest tijdens zo'n openingstocht. De kilometers vlogen voorbij. Via Margraten, Mheer, Noorbeek en Slenaken kwamen we in Teuven. En daar de ons zp vertrouwde klim naar het Monument, richting Sippenaeken. Daar ging ik zelf even 100% en het was maar goed dat ik geen meter had (accu niet geladen van de Carman).
Unaniem besloten we nog een lus van 20 km te maken via het Drielandenpunt (zie foto) en via de rustige klim van het Vijlenerbos terug te keren. Ware het niet dat Jeroen besloot nog even een klein stukje af te snijden waardoor we allemaal alsnog even vol door moesten en ikzelf met moeite de kramp kon vermijden. Gelukkig redden we het allemaal en kwamen we na ca 85 goede kilometers weer bij de Rozenhof. Douchen, wat eten, wat drinken en de voetbaluitslagen volgen. Wat dan nieuw is, is dat we allemáál naar onze smartphones grijpen en op die manier de buitenwereld binnen halen dan wel laten meegenieten van onze ervaringen.
Daarna naar huis; Nico en ik reden samen en waren beiden behoorlijk moe. Want dat is dan wel het enige smetje op het concept: wij vinden om acht uur op een carpoolplaats staan op een kille zondagmorgen best wel vroeg. We hebben/hadden het er graag voor over. Het seizoen is nu écht begonnen.
Voor de fans, de verslagen van 2009, 2008 en 2007
De route:
