'We hebben vandaag wel tussen echte cracks gefietst' sprak Erwin toen we terugreden naar huis. Inderdaad, het waren niet de minste mannen in wiens spoor we door de Ardennen trokken. En Erwin mocht trots zijn dat hij de de hele dag in het spoor is kunnen blijven dan deze kerels die in een maand meer fietsen dan wij (lees: Sjaak) in een heel seizoen. Het idee van Jeroen (eigen tochtje uitzetten in de Ardennen) werd door Jurjen opgepikt. Hij had ook wel zin en zijn maatje Ronald (ook bekend van de Dolomietenmarathon) sloot snel aan. En Ronald wist wel een route van ca 160 km. Sjaak vond het allang best, dit keer lekker meefietsen en nioet zelf opletten, en toen er nog twee anderen aanschoven (Ronald II en Mark) hadden we een mooi clubje. Om 9.00 uur vertrokken we uit Tilff. We waren niet de enigen die de drukte van Tilff-Bastogne-Tilff van de dag erna wilden vermijden. Op de eerste klim bleek dat het niveau van de groep geen beletsel was voor een prettige tocht. Het tempo was goed te volgen en er werd goed gekeken waar iedereen was. Ronald, Mark en Jurjen deden al het kopwerk en het was goed toeven in de luwte. Na Aywaille werd het allemaal wat steiler en moesten Jeroen en ik wel snel lossen. Er werd daarna keurig gewacht en wij konden dan weer aanhaken. Erwin kon wel aanpikken en daarmee bevestigde wat we allemaal al wisten: Erwin houdt zich in op onze tochtjes. Wat opviel was dat het tempo in de afdalingen hoog lag. De kopmannen trapten flink bij, remden niet veel en daardoor lag het gemiddelde bij de eerste koffie/taartstop in Grand Halleux op 25,3 km/h.
Daarna begon de finale met het echte klimwerk. Om te beginnen de Wanne. Een klim in twee stukken, met een afdaling erin zelfs. En een gat in de weg. Waar zowel Ronald II als Sjaak lek op reden. Sjaak zelfs dubbbel: voor en achter. En als dan je pomp dan wel vulpatroon het niet doet is het extra vervelend. Gelukkig waren er Vlamingen met hetzelfde probleem, dus kwam er weer lucht in de banden, maar met 5 bar druk fietste het niet meer zoals daarvoor. Jurjen toonde zijn klasse door eerst met een pomp naar beneden te komen (eigenlijk tevergeefs dus) en daarna nog mijn zonnebril te gaan zoeken. Hij heeft bijna drie maal de Wanne gedaan; goed voor de training zullen we maar zeggen.
In Wanne zelf besloten Jeroen en ik een deel af te snijden. We zouden elkaar aan de voet van de Redoute wel weer zien. De tank was aardig leeg en de alternatieve beklimming van de Haute Levee best pittig (stukken van 18%). De Rosier reden we samen op, maar de laatste twee kilometer kon Jeroen nog aanzetten. Sjaak paste, maar klapte niet in. En kreeg geen kramp. Zo groeit de vorm, en al is het allemaal een paar niveautjes lager dan de echte mannen: we kunnen toch aardig mee. Sjaak weet de weg in de Ardennen en dus was het vanaf de Rosier naar Remouchamps bijna 30 kilometer dalen, met af en toe een stukje omhoog. Een ideaal stuk om te recupereren. Maar niets echt: Jeroen en ik draaiden een flink tempo en het was weer als vanouds. Twintig jaar fietsen met Jeroen voelt bijna als een fietshuwelijk; je kent elkaar door en door en je hoeft je niet meer te bewijzen voor elkaar. Vandaag waren we weer goed aan elkaar gewaagd. Desondanks: toen Remouchamps werd bereikt was ik best blij. De bakker werd geplunderd met sportdrank en een vlaaitje en toen we bijgetankt waren gingen we op het terras zitten waar we hadden afgesproken. We hadden nog niet besteld of de rest kwam eraan; zij hadden ook afgestoken want Ronald wilde naar huis. En dus geen terras, maar de finale.
We begonnen met zijn allen aan de Redoute; waarbij Jurjen via de doorsteek in de rol van fotograaf sprong. De resultaten zijn er naar. Ineens zag ik in de verte het rode shirt van Mark; die kon inderdaad wel een stukje fietsen. Zijn geheim: 'jullie kijken te veel op die hartslagmeters, je moet gewoon rijden'. Ik zag voor me Erwin ploeteren: de zware dag had zijn tol geëist (hij had dat terrasje best wel willen bezoeken) en de kramp was aanstaande. Even overwoog ik een sprongetje, maar met 20% is er geen sprong mogelijk: blijven fietsen heeft prioriteit. Gelukkig kon ik op de Sprimont wel Erwin in mijn wiel houden hetgeen hem deed verzuchtten: 'je bent weer in vorm'. En inderdaad, de pauze in Remouchamps was goed geweest en ik had nog wel even doorgekund. Nu bleef de teller op 132 km staan. De anderen hadden 20 kilometer meer gereden en dat was precies de tijd die wij aan de pauze hadden besteed. Het gemiddelde was netjes: 24,8 km/h. In Tilff gingen Ronald en Jurjen meteen weg; de rest praatte nog gezellig na op een terras waar de T-B-T-sfeer ruim aanwezig was.
De feiten de dag:
De route in Google Maps.
De teller ging van 514 naar 646
