Het was natuurlijk bijzonder om op 4 mei door Duitsland te fietsen. Een goede gelegenheid om kennis te maken met een voor mij onbekend gebied. De tocht van RTC de Wildt uit Ulft ging over 125 km naar Xanten en daarna via een heleboel klimmende slingertjes naar Kalkar en Emmerich. In Nederland stonden nog een paar bultjes in het Montferland op het programma voordat we weer in Ulft zouden aankomen.
Aangezien Nico al de Steven Rooks-classic had gereden en vandaag beter thuis kon blijven besloot ik alleen te gaan. Meestal vind ik dat geen goed idee, want dan kan ik net zo goed thuis fietsen, maar vandaag besloot ik anders. Het was even zoeken naar de startplaats, maar eenmaal aangekomen was het heerlijk rustig. Na de hektiek van vorige week in Klimmen wel weer zo fijn. Naast mijn auto parkeerde een vriendelijke man van achterin de vijftig, die vroeger 'gekoerst' had. We maakten een praatje en het leek me leuk gezelschap, maar omdat hij op zijn maten wachtte besloot ik alvast te gaan. De eerste vijftien kilometer reed ik solo. Rustig aan; vandaag wilde ik me niet over de kop rijden. De wind kwam uit het oosten, dus schuin op de kop. Ineens zag ik een groep achter me rijden; de Keitrappers, althans een achttal vertegenwoordigers ervan, uit Lichtenvoorde. Ah, toch nog de juiste bus. En in hun kielzog reed de ex-amateur. We haakten achteraan aan -zo is nu eenmaal de code als je bij een groep aansluit- en raakten in gesprek. Hij kwam uit Ruurlo, heette Joep en zijn makkers hadden hem in de steek gelaten. Ik denk dat ik een goed alternatief voor hem was.
Na Xanten (dat kende ik van Suske en Wiske, album 137 'de Ringelingschat')begon het klimwerk. Nou ja, klimmen? Het leek erg op het gebied ten zuiden van Nijmegen. En dat loopt toch aardig omhoog. Joep en ik konden met de betere klimmers mee van onze zwijgzame vrienden uit Lichtenvoorde. En die wachtten op elkaar dus besloten we er samen vandoor te gaan. Het liep prima en we waren goed aan elkaar gewaagd. Vlak voor Kalkar (wie herinnert zich niet de snelle kweekreactor die daar zou komen) gaf Joep aan dat hij moe was. De pauze op het sfeervolle Rathausplatz (zie foto boven) kwam goed uit.
Tijdens de Kaffee mit Kuchen raakten we verder in gesprek. Over werk -we waren beiden betrokken bij de Gezondheidszorg-, fietsen, het leven en genieten van de momenten die je voor het oprapen hebt. Joep (zie foto) had een boek geschreven; ik blog onder de naam Sjaak. Wie weet lezen we elkaar nog verder. Hij nam een korte weg terug; ik maakte het tochtje af. Dat was tot in Nederland weer in het kielzog van de Lichtenvoordenaren. Daarna klommen we we weer en kon Sjaak afstand nemen. Het was dat ik twee keer de weg kwijt raakte, anders hadden ze nog mooi op me mogen jagen.
De tocht bleek bijna 130 kilometer te zijn geweest en was een groot succes. De kramp van vorige week kwam geen moment meer terug en gelukkig heb ik die wat nare bijsmaak weer kunnen rechtzetten. Wel voel ik nog wel een gebrek aan kilometers in de benen. Volgende week in de Ardennen maar verder werken daaran.
de statistieken van de dag; helaas had ik de hartslagmeter niet om.
de teller ging van 384 naar 514 km
gemiddelde was 29,9 km/h
Geen opmerkingen :
Een reactie posten