Geluksrondjes

Dit weekend was in Maastricht het NK Wielrennen. De afgelopen jaren werd dit in Rotterdam gehouden en mocht Sjaak met een flink aantal anderen over het parcours van de profs jakkeren. Destijds al een blogje waard. Dit keer in de meest Buitenlandse stad van ons land dus en de VdH en Sjaak maakten er een leuk weekend van. De start was in alle vroegte, dus alle tijd om te kijken of Theo Boot er was. Niet gezien. Het sfeertje was gemoedelijk en prettig; allemaal liefhebbers die graag een stukje gingen fietsen. Maastricht is ook veel geschikter dan Rotterdam voor zo'n NK. Het parcous, oa. over de Maasboulevard, de Markt, de Pietersberg en een klimmetje in een villawijk net buiten het centrum was fraai. De entourage rook naar wielrennen, de bij uitstek katholieke sport die in het land van 'Dagboek van een Herdershond' zo goed gedijt. Het was mooi om in elk rondje Maastricht steeds meer te zien opstaan. De stad was uitgestorven om 7.15 toen we aan de start stonden en om 10.00 was er volop leven.

Sjaak was erg gelukkig tijdens de tocht. Op een autovrij parcours, waar tientallen vrijwilligers de wegen vrijhouden, mét tijdmeting, onder een opkomend zonnetje. Wetende dat in de goede jaren het allemaal sneller ging, maar met het krakende klichaam ging het nog best. Op basisconditie, ervaring en karakter ik toch bijna 80 km in ruim 2 uur en 40 minuten reed, zonder kapot te gaan. Voetbal, tennis, hardlopen lijkt allemaal niet meer te gaan, maar dit dus wel. Een goede generale voor de Dolomieten van volgende week.

Passie voor Passi

Nu Sjaak weer terugkrabbelt van een kapotte rug, zijn de blikken weer vooruitgericht op het Grote Doel van dit jaar. Sjaak rijdt met de fietsgroep de Dolomieten Marathon. Niet verrassend: een cyclosportive in de Dolomieten en een zeer beroemde tocht. Massaal met meer dan 5000 deelnemers, dat wel maar een volledig autovrij parcours vergoedt heel veel. En een aantal bekende cols, die hier passi heten en bekend zijn uit de Giro. Fietsen in Italië is toch altijd een 'sort of homecomming'. A la casa dus en dat geldt zeker voor mijn Gios, maar ook voor de berijder. In Italië lijkt het altijd wat zonniger, snappen ze wat fietsen en pasta met elkaar van doen hebben, is er authentiek respect voor fietsers, lijken de mensen wat vaker naar je te lachen en zijn de wegen gewoon gemaakt voor bergop fietsen. Jeroen kan niet genoeg hulde krijgen voor het doordouwen van deze tocht, want hij is al maanden volgeboekt.

De Dolomieten Marathon is een flinke tocht en een uitdagend parcours, maar je kunt kiezen uit drie varianten. De lichtste is het Sellarondje, 4 passen waarvan 2 (Campolongo en Gardena) niet veel voorstellen en de Pordoi en Sella goed te doen zijn. Toen ik niet meer kon bewegen, 4 weken geleden, nam ik mij voor dit in elk geval te willen halen. Als je van light naar medium wilt neem je de Falzarego/Valparola erbij en de echte mannen rijden dan ook nog de Giau erbij. Sjaak gaat voor de mediumvariant, en bekijkt op de dag zelf wel hoe de benen zijn.