Bekeken rondje Markermeer

Het was het ideale moment voor een lange duurtraining. Wat doe je dan? Juist: de dijk Enkhuizen - Lelystad. Vorig jaar in ere hersteld en vandaag in gewijzigde vorm gecontinueerd. Want ik heb er een rondje Markermeer van gemaakt. Zoveel als mogelijk de 'kustlijn' gevolgd vanaf Amsterdam en bij de Stichtse Brug pas weer huiswaarts. Het werden 210 kilometers die ik goed heb kunnen doormalen. Een netto gemiddelde van 28.5 km/h is best aardig, als je beseft dat ik 100% alleen heb gereden.

De dag begon vroeg en na een rustig ontbijt met de bijbehorende rituelen op de fiets gestapt. Bij Maarssen de weg langs het Amsterdam-Rijnkanaal betreden en pas bij Amsterdam die verlaten. Dat waren de eerste 35 km. Daarna een nieuw stukje door het Waterland en via de 'Dammen' langs de dijk naar Hoorn. Voor het eerst van mijn leven door Volendam gereden en wat een gedoe daar zeg. Na Hoorn hield de tegenwind (windkracht 3, het viel dus mee) eindelijk op. Tot dan had ik zo tussen de 26 en 28 km/h gereden. Ik reed meer op de hartslag, die mocht niet boven de 140 bpm komen. Dat lukte.

Na Hoorn de eerste pauze. In Venhuizen waar een wielerwedstrijd bezig was. Een team uit Zuid-Limburg was zich op hetzelfde terras als waar ik zat aan het voorbereiden op de koers die later zou plaatsvinden. Ik volgde het van een afstand doch geamuseerd. Bij de vertrekrituelen (afrekenen, bidons vullen, wcbezoek) maakte ik een praatje met de mecanicien van de fraaie fietsen. Even later bedacht ik me dat dat Marc Lotz moest zijn. Degevraagd bevestigde hij dat en we raakten in een niet al te dipegaand gesprek. Hij ging de beloften een beetje helpen vertelde hij en deed het materiaal. Goedkeurend bekeek hij mijn 'klassieke' Gios. Hij fietste zelf niet meerm, beetje mountainbiken en hardlopen en trainde nu voor de marathon. 'Fietsen en lopen gaat goed samen', stelde ik en dat was een mooie afsluiter. Ik wenste hem succes en reed door.


Op de dijk Enkhuizen - Lelystad had ik vet wind mee en ik verhoogde de snelheid naar 32-33 km/h. Aanhaken bij passerende brommertjes leek me niet verstandig. Het gemiddelde steeg van 26,4 naar ergens in de 27 km/h. Normaal is de dijk, zeker bij meewind een genoegen, maar ik 'zat' niet goed op de fiets. Dat werd in Flevoland beter. Ik besloot niet binnendoor door de polder naar de Stichtse Brug te gaan, maar 'all the way' langs het Markermeer te gaan. Ook hier géén stoplichten en een heerlijk ritme. Opkomende vermoeidheid deed ik teniet met een Isostar-powergel en dat is echt even superbenzine in de tank. In Almere-Haven stond de teller op 170 km en gunde ik me een korte pauze. Daarna was het nog 40 km naar huis en die legde ik relatief soepel af. Fris ben je natuurlijk niet als je 200 km hebt afgelegd, maar echt stuk ben ik niet gegaan. Voldaan stuurde ik mijn fiets de achtertuin in en kon het herstellen beginnen. Mijn tweede 200 km-tocht van het seizoen, het kan niet op. Toch ben ik niet echt in vorm; ben snel moe en moet flink herstellen. Nog vijf weken om verder te trainen en tegelijk voldoende uitgerust naar de Alpen af te reizen.

De route van vandaag:

Een stroef begin

Vergelijk bovenstaande cijfers van mijn vaste rondje en je weet genoeg. De eerste reeks was de laatste keer dat ik liep in maart van dit jaar en gisteren heropende ik mijn hardloopactiviteiten op hetzelfde parcours. Goed om te weten wat training met je kan doen en welke progressie er in principe inzit. Ik liep op mijn oude schoenen en dat voelde niet helemaal goed. Ben hard aan een nieuw paar toe en misschien voel ik dan mijn knieën wat minder. Wel ben ik heel rustig van start eggaan en ik merkte dan na een kilometer of vier het ritme een beetje terugkwam. De versnelling op het eind mag geen naam hebben, maar de bijna acht kilometer kon ik verder goed en nonstop uitlopen.

De komende weken wil ik weer nadenken over doelen om te lopen, wedstrijdjes uitzoeken via hardloopkaldender.nl en mooie schema's opsnorren. De grootste uitdaging zit in het vrijmaken van tijd voor het lopen, zeker in de gure herfst- en wintermaanden, waar de drempel om te gaan lopen vaak hoog is. En de komende weken gaat er ook nog tijd op aan het fietsen, want de Alpen lonken en die verlengen het fietsseizoen nog maar eens met dik een maand. Voor mij is looptraining een prima conditietraining waar ik met het fietsen plezier van heb. en dat die conditie een stuk beter kan bewees gisteren maar weer.

Herstellend door de 2000 km grens

Het was me een tochtje wel zaterdag. Volledig uitgewoond na 160 km door de Ardennen kwam ik aan bij het startpunt, maar zondag was het eigenlijk allemaal wel weer over. Desondanks besloot ik tot een hersteltraininkje. Via Hilversum en Lage Vuursche weer naar huis. Ben niet van het middenblad geweest, 42x15 en hartslag was rond de 120. Benen lekker kunnen draaien en inderdaad de laatste restjes verzuring weggefietst. Vreemd genoeg moest ik drie maal van de fiets om te wateren. Eenmaal thuis bleek ik juist door de 2000 km voor dit jaar te zijn gegaan. Normaal eindig ik op dat aantal, maar ik ga nog wel even door. Over dik zes weken gaan we naar de Alpen en ik wil nog wel even doortrainen. Het zou me niet verbazen als ik nog dicht bij de 3000 km ga komen.

De laatste 10 km reed ik op één van mijn hardlooprondjes rond Groenekan. Daar ga ik morgen ook weer mee beginnen. Heb de hardere hardlooptrainingen nodig om mijn conditie op peil te brengen want ondanks die 2000 km is die nog niet optimaal.

Sean Kelly á l'improviste

Mailtje van Jeroen: LBL komt niet zo goed uit op 8/8, maar op 1 augustus is er een alternatief in de vorm van de Sean Kelly. Ook goed om de vakantie te besluiten. Wel vroeg weg weer: 5.45 ophalen bij de voetbalclub waar Sjaak trainer is van een meisjeselftal. Dus vroeg de wekker gezet en apart gaan slapen om de VdH een rustige nacht te geven. Eenmaal met de fiets op de voetbalclub aangekomen was er een bericht: Jeroen had zich verslapen en was een half uurtje later. Geen punt.



Al mijmerend over nieuwe trainingen en voetbalsuccessen vloog de tijd voorbij. Het weerzien met Jeroen was aangenaam. We waren met zijn tweeën want de anderen waren afgehaakt. Ronald was apart gegaan en was waarschijnk al zo'n beetje onderweg. In elk geval deed Jeroen er alles aan om snel in de Ardennen te zijn. We waren 2 uur en 15 minuten later vlak voor de Baraque de Fraiture waar de start was. Er waren slechts auto's met fietsen op de weg maar de file die ineens opdoemde was een verrassing. Inderdaad: al op de afslag stond er een file. Daar houden wij niet van. Resoluut stuurde Jeroen naar de linkerbaan en zoefden we naar de volgende afslag. Dan maar elders van start gaan. Gelukkig ken ik het gebied redelijk op mijn duimpje en ik bedacht dat we wel zouden kunnen starten bij het restaurantje waar Elsje en ik onlangs een wandeltocht waren gestart. Dat weekend had ik ook al een tocht gereden in de Ardennen en de Haussire gereden, de 'zwaartste 'col' in België. We konden ons daar op de parkeerplaats omkleden en al een goede kop koffie krijgen. Om 9.15 stapten we op de fiets en reden we ca 15 km om op de route te komen. Na zo'n afstand weet je wel of de benen goed zijn of niet. Het was matig vandaag; iets dat me in de Ardennen vaker wel dan niet overkomt. Maar goed: het fietsen met Jeroen, goed voor al 5000 fietskilometers, was wel een genoegen. Eenmaal op het parcours ervoeren we de massaliteit van de Sean Kelly. Na Vielsalm bleek iedereen voor de 130 km te gaan. We gingen samen verder, maar al snel kwam er een derde fietser bij die uit Dongen bleek te komen. Hij wachtte aanvankelijk af, maar op een lang stuk dat we uit de Waalse Pijl kennen deed hij ook zijn werk. Uiteindelijk kwamen we bij de Stockeu en die nam ik 'op reserve'. De 26 was nog niet nodig, maar het was wel hard werken. Jeroen hield ik keurig in zicht en onze fietsmaat was al naar boven gesneld. Ik reed bij het standbeeld voor Eddy Merckx gelijk door, omdat de Stockeu nog 2 km doorloopt. Gelukkig gingen we daarna op een normale manier naar Wanne, alwaar we onze eerste koffiestop hielden. Een prachtig uitzicht (zie foto boven)op een rustig terras, want iedereen reed op de bevoorrading door. Wij namen een dik half uur pauze en vervolgden daarna onze tocht. We zaten op een gemiddelde van maar liefst 27.4 km/h. Dat hield stand in de volgende 40 km. Een nieuwe helling na Trois Ponts kwam uit op de Ancienne Barrière, waar we meestal omhoog gaan. Een flinke 'bijtrap'afdaling over een rechte weg en we reden kop over kop om de snelheid rond de 60 km/h te houden. Daarna een flink klimmetje, gevolgd door een glooiend stuk op een rustige hoogvlakte. Dat bracht ons naar het dal van de Amblève en dat volgden we 13 km naar Remouchamps. Daar was een pauzeplek en die gebruikten we even. De tocht liep daar op zijn einde en het was duidelijk dat we behoorlijk aan het improviseren waren. De Redoute ging goed en ik zat vlak achter Jeroen, tot ik bovenaan merkte dat de tank redelijk leeg aan het raken was. Opkomende kramp verhinderde me op de Chambralles aan te zetten en waar ik de eerste 100 km Jeroen goed kon volgen, was hij ineens mijlenver. Op het valse plat naar Barvaux reed hij honderden meters van me vandaan, en ik verzocht in Bomal om een pauze. Jeroen vond het best, was totaal niet moe, maar fietste lekker een dagje met Sjaak. De route hadden we nu verlaten en Sjaak reed op richtingsgevoel terug naar de auto.



Op het teras, veel cola gedronken en gegeten, maar de krachten keerden niet echt terug. Hier zie je het verschil tussen 5000 km trouw en stelselmatig fietsen en 1800 km versnipperd fietsen. Na Barvaux was het eigenlijk alleen maar klimmen naar Dochamps. Jeroen wachtte geduldig op me, maar de laatste 4 km moest hij gewoon maar gaan. Inmiddels reed in 30x21 op een klim waar ik normaal makkelijk het binnenblad rondkrijg. Volledig kapot draaide ik maar door, wetend dat ik ooit zou mogen stoppen. Ik was nog net fit genoeg om te weten dat dit een geweldige training was. Fijn voelde ik me niet en bij het vertrekpunt aangekomen heb ik als een volwaardige Tourrenner een paar minuten over een hek gehangen. Jeroen was zich al aan het omkleden, terwijl ik nog tot de levenden moest terugkeren. Na een kwartiertje zaten we al achter een biertje en was het allemaal weer normaal. Herstel komt snel. Na een prima, maar niet echt bijzonder maal, waren we tegen 21.30 weer terug in Utrecht. Een geslaagd tochtje.

De statistieken gaven aan dat we 157,6 km hadden gereden met 2408 hm. Het gemiddelde was inmiddels we gezakt naar 25,4 maar dat was nog steeds niks om je voor te schamen. Nog een week of zes voor we naar de Alpen gaan. Ik weet wat me te doen staat om verder in vorm te komen.