naam: Col du Galibier
Ligging: Franse Alpen
Hoogte: 2648 m
Stijging: 5,5 % (1924 hm) 34,9 km (noordkant)
6,9 % (585 hm) 8,6 km (zuidkant)
Index Salite.ch: 184,37 resp 70,54
Beklommen: 1988,1989, 1993, 1994, 1995
Bij het samenstellen van de top 3 hoefde ik niet na te denken over een plekje voor de Galibier. Zelden heb ik er lekker gereden, maar wat een prachtige klim. In 1988, de enige keer dat ik de zuidkant deed die pas echt begint op de Lautaret, had ik daags ervoor nog een voedselvergiftiging ondergaan. Slap was ik daardoor, maar ik wilde destijds de col op mijn lijstje hebben. Het ging relatief goed, ik herstelde toen heel snel. In de jaren 1993 t/m 1995 reed ik de Marmotte en dan heb je geen keuze: je zult de Galibier over en wel vanaf de noordkant. In het dal van de Maurienne staat doodleuk een bordje ´Col du Galibier´ 36 km en dan begint de klim vrijwel direct daarna. De kenner weet dat daar dan weliswaar 5 km afdaling van de Télégraphe in zit, de col die op zich al een flinke klim is (vergelijkbaar met de Ballon d´Alsace, maar dan vervelender), maar toch. Na de afdaling is het vanaf Valloire alleen nog maar klimmen. Nog 18 km voor de boeg, waarvan de laatste 9 km boven de 2000 meter en meer dan 8,5% gemiddeld en hoe hoger hoe steiler. Crescendo is Italiaans, maar het had op de Galibier uitgevonden kunnen worden. Maar ook in het Frans wordt lyrisch over de Galibier geschreven. In 1994 reed ik nog het beste tijdens de Marmotte, maar had ik last van een gebroken spaak en daardoor zwabberend achterwiel. De andere jaren was het echt heel diepgaan om een beetje fatsoenlijk boven te komen. Maar eenmaal boven: dan daal je bijna 40 km, waarvan de eerste 8 km heerlijk langs ravijnen zonder muurtjes of afscheidingen. Ook dit jaar in de Tour en mijn held Botero achterhaalde daar in notime Vino.
De Galibier heeft mijn hart gewonnen in 1989. Doesbrand en ik reden die hele vakantie al dagelijks tochten van >100km en we maakten elkaar behoorlijk gek. Als koninginnerit reden we die dag het parcours van de Marmotte, met de klim naar Alpe d´Huez als optie voor de namiddag (´we zien wel´). Het weer was fantastisch, grand soleil en 30° en een perfect humeur. De eerste klim (Croix de Fer) ging dan ook moeiteloos. In de afdaling daarvan kregen we met een omleiding te maken; over de Col de Molard dus en toch een echte klim erbij. Na een lange pauze in St Jean de Maurienne en de saaie 15 km door het dal naar de voet van de Télégraphe begonnen we de inspanning al te voelen. Doesbrand was sterker op dat moment en ik reed achter de feiten aan. Nooit zou ik daarna goed rijden op de Télégraphe, die col ligt mij niet. In Valloire bleek het weer te betrekken, maar geen paniek. Tegenliggers kwamen zwaar beregenjackt naar beneden, terwijl ik mij verzekerd wist van wel een tweede t-shirtje ´meegenomen voor de afdalingen´. Een echt wielershirt had ik toen nog niet, wel een lichtste verzet van 42x26 en dat had ik daar wel nodig. Zeker toen bleek dat die eindeloos hoog gelegen weg in de verte, waar een vrachtwagen leek te rijden, wel degelijk de Galibier bleek te zijn. De klap kwam harder aan bij Doesbrand, Sjaak herpakte zich, begon zelfs te genieten van die specifieke omgeving boven de 2400 meter en kwam als eerste boven. Die paar minuten wachten bleken later funest. Het weer sloeg in een mum van tijd verder om. Hagel, slagregens, windvlagen, onweer, nog maar 5°: zelfs het tweede t-shirtje bood geen warmte meer. Sjaak vluchtte in een auto van Nederlanders die op de col stonden en al klappertandend begon hij erg tegen de afdaling op te zien. Zeker toen die mensen weer verder wilden. Gelukkig was 1 km onder de top in de afdaling een herberg. En daar hadden ze chocolat chaud! om op te warmen en journaux (kranten) voor de afdaling. Ik nam er een stuk of 6, het kon me niet warm genoeg zijn. Om een beetje op tijd op de camping terug te zijn, moesten we echt gaan rijden. Doesbrand voorop, langs modderstromen en weggeslagen stukken berghelling. Gelukkig was het droog geworden en begon in de richting van Brian¢on de zon weer te schijnen. We moesten wel de andere kant op maar het was goed voor de moraal. De afdaling was lang en vergde enig bijtrappen, maar dat was welkom dit keer. Daardoor geraakten we nog enigszins opgewarmd terug, een hele mooie ervaring rijker. Ook Doesbrand plaatst de Galibier op 2 in zijn top 10. Hoe eens kun je het zijn.
De top 10 tot dusver
2 Col du Galibier
3 Nufenenpas
4 Col de Champs
5 Col de Joux Plane
6 Mont du Chat
7 Passo dello Stelvio
8 Ballon d´Alsace
9 Port de Larrau
10 Ruiterberg
Geen opmerkingen :
Een reactie posten