Weerzien met Oranje-Nassau

Na twee maanden stilstand, alhoewel: veel hardgelopen, schakelde Sjaak weer naar het fietsen. Ruim drie maanden voor de Ventoux: daarin kan een aardige basis gelegd worden voor een mooie tijd. Dit jaar ligt het accent vooral op relatief kort werk, power en souplesse, tijd voor lange tochten heb ik niet.

Vandaag was het weerzien met Oranje-Nassau. Ik had de oranjezwartten al een paar keer in burger ontmoet de afgelopen weken en we lezen elkaars webpagina's, maar samen fietsen is het echte werk natuurlijk. Helaas nog niet in de nieuwe outfits. Dan had het nog strakker gemaakt. Sjaak had met de routeman Dirk al gemaild en Paleis Soestdijk was een mooi ontmoetingspunt. Gisteren gaf ik geen duit voor de fietskansen en 6 uurtjes slaap was ook geen aanbeveling. Maar bij het opstaan was er geen keuze: een strakblauwe hemel en op kou kun je je altijd kleden. Onderweg daarheen stuitte ik op Nico, die ook daar had afgesproken en we kwamen 8.32 aan. Wetende dat de ON-ers strak op schema zijn, waren we des te blijer dat zij er nog niet waren. Dus hadden Nico en ik tijd om de aanstaande kredietcrisis in Nederland door te nemen. Nico, onze financiële man, maakt zich daar zorgen om, maar veel tijd was er daarna niet meer voor. Het weerzien was hartelijk en ik spotte meteen Pieter, mijn -nu al- Giosmaatje. Die was verstandig en had zijn oude Bianchi van stal gehaald: die Gios roest op die natte wegen onder je gat weg.

De mannen vlogen weg: het tempo ging naar 34 tot 35 km/h. Theo, voor mij nieuw (net als Koos en Pieter) ontpopte zich als tempobeul. Altijd fijn om erbij te hebben. Zo konden we meepeddelen en de benen sparen voor de klimmetjes. Die waren meer dan bekend, maar omdat een ander de navigatie deed was het toch weer een ander tochtje. Sjaak kon goed mee, maar was niet opgewassen tegen de demarrages van Erwin die op tweederde van elke klim uit mijn wiel kwam. Nog te weinig power dus en de vraag is of ik ooit Erwin's explosies kan bijhouden. Wat een poten heeft die gozer! Via Doorn, Leersum, Amerongen en een fikse koffiestop in Maarsbergen reden we weer terug. Sjaak onttrok zich aan het kopwerk en toen ik -bij wijze van boetedoening- de groep met een strakke 28 km/h over de Tankberg wilde loodsen, vlogen de mannen me voorbij. De sprint van de dag. Dan maar aanhaken. Bij de vliegbasis bogen Nico en ik af en reden we in toeristentempo naar Zeist en Utrecht. Altijd fijn als je dan een echte toerist bij de laatste 6 km tegenwind recht uit het wiel rijdt.

De kop is er af. Het is weer tijd voor 'avondlijke' tochtjes en langere weekendtochten. De Gios was vies maar is schoongespoten en staat klaar voor een snel vervolg.

De teller ging van: 144 naar 254