Fijn begin van het nieuwe loopjaar

Het was een mooi begin van het nieuwe jaar. Na de halve van Diever was de fut een beetje weg. Het besluit om niet voor een hele marathon te gaan een verstandig verhaal, alleen geeft het niet veel motivatie om door te trainen. Dus december was een maand van relatieve rust en dat vonden mijn rechterhamstring en -lies eigenlijk ook wel een goed idee. De loopfrequentie ging naar twee maal per week omlaag, maar dat waren dat wel weer 'kwaliteitstrainingen' zoals dat in jargon heet. Of een lange duurtraining, óf een intervaltraining. En met name bij dat laatste merkte ik dat mijn snelheid toeneemt. Ik loop steeds gemakkelijker onder de 5 min/km en dat voor een ouwe bok van 42 jaar. Overigens zat ik wel ook weer twee keer per week op de hometrainer en daarmee was het onderhoud van de conditie wel voldoende.

Vandaag een mooi peilmoment dus. De organisatie had geadviseerd om zoveel mogelijk met de fiets te komen als je uit de buurt kwam. Ik beschouw Woudenberg als 'in mijn buurt' dus de 22 km erheen op de hybride afgelegd. Goed voor de opwarming van de spieren en natuurlijk ook het milieu. De CO2-uitstoot van mijn adem is nog altijd minder dan van een LPG-auto, niet? Maar opwarming van de spieren was relatief. Het was zo koud dat mijn voeten al gevoelloos waren toe ik aankwam. Gelukkig kon ik in een half uurtje dat wel weer bijwarmen. Maar na de start voelde het meteen al weer koud aan. Ik mikte op een tijd van 1.15. Dat zou nu toch wel moeten kunnen op een snel parcours (vlak, rechte wegen, geen verkeer) waarbij het ook nog nagenoeg windstil was. Met km-tijden van rond de 4.45 zou ik dat moeten kunnen halen, zeker als ik in de laatste kilometers nog wat kon versnellen. De start ging sneller dan gepland. De eerste 3 km gingen in 4.30. Echt lekker liep ik niet, ik was nog niet voldoende opgewarmd. Daarom besloot ik iets rustiger aan te gaan doen en naar de 4.40/km te gaan. Dat heb ik in een paar maanden wel geleerd: op schema lopen en gevoel krijgen voor snelheid. De zes kilometers die daarop volgden gingen allemaal rond de 4.40. Ik liep van km tot km en de regelmaat is redelijk terug te vinden in de onderstaande tabel. Elke keer rekende ik wat mijn tijd zou moeten zijn bij het volgende punt en dat klopte elke keer tot op de seconde. Achter en naast me (zie de foto) liep een loper die op 1.20 mikte. Tijd om te versnellen dus. Op weg naar de 10 km sloot er een groepje achter mij aan en ik kon goed mee. De tijden gingen terug naar 4.30. Er werd wel enorm gekloot in dat groepje; het waren bekenden die elkaar aan het opnaaien waren en er werd verstoord gekeken naar mijn nadrukkelijke doch gecontroleerde ademhaling. Op een gegeven moment, zo rond de vier km voor de streep, stokte voor me het tempo en werd ik gehinderd. Dat was voor mij het teken om te versnellen; een kilometer eerder dan ik voor ogen had gehad. Ik voelde me enorm sterk en liet het groepje van een man of tien direct achter me. Na twee kilometer nam ik iets gas terug om in de laatste (1,1) kilometer weer richting maximum te versnellen. Niemand van het groepje kwam er daardoor meer bij; ze hadden wel degelijk op me gejaagd en deze uitkomst beviel me wel. De speaker had waarschijnlijk ook door dat ik goed bezig was want mijn naam werd omgeroepen toen ik door de finish kwam. 1.13.01 als netto-tijd. Dat was sneller dan ik had durven dromen. En na een halve minuut uithijgen was ik eigenlijk al weer fris. Na een snelle omkleedpartij kon ik mijn bakje erwtensoep ophalen en daarna de 22 km naar huis op de fiets weer beginnen. Die reed ik met de blik op oneindig en tegelijk overdacht ik de doelen die ik mijzelf nog wil stellen. De route kan ik dromen, want het is een deel van één van de fietsrondjes. Tevreden over het lopen ben ik zeker, maar ik kijk ook wel weer uit naar het fietsseizoen. Een mooie balans gevonden dus.

Voor de liefhebbers:

De statistieken




Het parcours: