Sean Kelly á l'improviste

Mailtje van Jeroen: LBL komt niet zo goed uit op 8/8, maar op 1 augustus is er een alternatief in de vorm van de Sean Kelly. Ook goed om de vakantie te besluiten. Wel vroeg weg weer: 5.45 ophalen bij de voetbalclub waar Sjaak trainer is van een meisjeselftal. Dus vroeg de wekker gezet en apart gaan slapen om de VdH een rustige nacht te geven. Eenmaal met de fiets op de voetbalclub aangekomen was er een bericht: Jeroen had zich verslapen en was een half uurtje later. Geen punt.



Al mijmerend over nieuwe trainingen en voetbalsuccessen vloog de tijd voorbij. Het weerzien met Jeroen was aangenaam. We waren met zijn tweeën want de anderen waren afgehaakt. Ronald was apart gegaan en was waarschijnk al zo'n beetje onderweg. In elk geval deed Jeroen er alles aan om snel in de Ardennen te zijn. We waren 2 uur en 15 minuten later vlak voor de Baraque de Fraiture waar de start was. Er waren slechts auto's met fietsen op de weg maar de file die ineens opdoemde was een verrassing. Inderdaad: al op de afslag stond er een file. Daar houden wij niet van. Resoluut stuurde Jeroen naar de linkerbaan en zoefden we naar de volgende afslag. Dan maar elders van start gaan. Gelukkig ken ik het gebied redelijk op mijn duimpje en ik bedacht dat we wel zouden kunnen starten bij het restaurantje waar Elsje en ik onlangs een wandeltocht waren gestart. Dat weekend had ik ook al een tocht gereden in de Ardennen en de Haussire gereden, de 'zwaartste 'col' in België. We konden ons daar op de parkeerplaats omkleden en al een goede kop koffie krijgen. Om 9.15 stapten we op de fiets en reden we ca 15 km om op de route te komen. Na zo'n afstand weet je wel of de benen goed zijn of niet. Het was matig vandaag; iets dat me in de Ardennen vaker wel dan niet overkomt. Maar goed: het fietsen met Jeroen, goed voor al 5000 fietskilometers, was wel een genoegen. Eenmaal op het parcours ervoeren we de massaliteit van de Sean Kelly. Na Vielsalm bleek iedereen voor de 130 km te gaan. We gingen samen verder, maar al snel kwam er een derde fietser bij die uit Dongen bleek te komen. Hij wachtte aanvankelijk af, maar op een lang stuk dat we uit de Waalse Pijl kennen deed hij ook zijn werk. Uiteindelijk kwamen we bij de Stockeu en die nam ik 'op reserve'. De 26 was nog niet nodig, maar het was wel hard werken. Jeroen hield ik keurig in zicht en onze fietsmaat was al naar boven gesneld. Ik reed bij het standbeeld voor Eddy Merckx gelijk door, omdat de Stockeu nog 2 km doorloopt. Gelukkig gingen we daarna op een normale manier naar Wanne, alwaar we onze eerste koffiestop hielden. Een prachtig uitzicht (zie foto boven)op een rustig terras, want iedereen reed op de bevoorrading door. Wij namen een dik half uur pauze en vervolgden daarna onze tocht. We zaten op een gemiddelde van maar liefst 27.4 km/h. Dat hield stand in de volgende 40 km. Een nieuwe helling na Trois Ponts kwam uit op de Ancienne Barrière, waar we meestal omhoog gaan. Een flinke 'bijtrap'afdaling over een rechte weg en we reden kop over kop om de snelheid rond de 60 km/h te houden. Daarna een flink klimmetje, gevolgd door een glooiend stuk op een rustige hoogvlakte. Dat bracht ons naar het dal van de Amblève en dat volgden we 13 km naar Remouchamps. Daar was een pauzeplek en die gebruikten we even. De tocht liep daar op zijn einde en het was duidelijk dat we behoorlijk aan het improviseren waren. De Redoute ging goed en ik zat vlak achter Jeroen, tot ik bovenaan merkte dat de tank redelijk leeg aan het raken was. Opkomende kramp verhinderde me op de Chambralles aan te zetten en waar ik de eerste 100 km Jeroen goed kon volgen, was hij ineens mijlenver. Op het valse plat naar Barvaux reed hij honderden meters van me vandaan, en ik verzocht in Bomal om een pauze. Jeroen vond het best, was totaal niet moe, maar fietste lekker een dagje met Sjaak. De route hadden we nu verlaten en Sjaak reed op richtingsgevoel terug naar de auto.



Op het teras, veel cola gedronken en gegeten, maar de krachten keerden niet echt terug. Hier zie je het verschil tussen 5000 km trouw en stelselmatig fietsen en 1800 km versnipperd fietsen. Na Barvaux was het eigenlijk alleen maar klimmen naar Dochamps. Jeroen wachtte geduldig op me, maar de laatste 4 km moest hij gewoon maar gaan. Inmiddels reed in 30x21 op een klim waar ik normaal makkelijk het binnenblad rondkrijg. Volledig kapot draaide ik maar door, wetend dat ik ooit zou mogen stoppen. Ik was nog net fit genoeg om te weten dat dit een geweldige training was. Fijn voelde ik me niet en bij het vertrekpunt aangekomen heb ik als een volwaardige Tourrenner een paar minuten over een hek gehangen. Jeroen was zich al aan het omkleden, terwijl ik nog tot de levenden moest terugkeren. Na een kwartiertje zaten we al achter een biertje en was het allemaal weer normaal. Herstel komt snel. Na een prima, maar niet echt bijzonder maal, waren we tegen 21.30 weer terug in Utrecht. Een geslaagd tochtje.

De statistieken gaven aan dat we 157,6 km hadden gereden met 2408 hm. Het gemiddelde was inmiddels we gezakt naar 25,4 maar dat was nog steeds niks om je voor te schamen. Nog een week of zes voor we naar de Alpen gaan. Ik weet wat me te doen staat om verder in vorm te komen.