Terug naar Terschelling

Het is een liedje van de lokale-held-met-landelijke-bekendheid Hessel maar voor Sjaak is het ook waar. Al vele malen was ik terug op Terschelling. De eerste keer in 1981 met zeilkamp, de laatste keer alweer in 2004. Ik was er voor de Berenloop, die voert over zo'n beetje het zwaarste (halve)marathonparcours dat je in ons land kunt bedenken. Ik blogde nog niet, zo ver is het alweer in het verleden. Hardlopen had ik jaren niet gedaan en met een hartslagmeter een schema volgen was nog ondenkbaar. In de veronderstelling dat een aantal keren 'een rondje' lopen zou volstaan trok ik naar Skylge, wat ik nog veel mooier vind klinken dan Terschelling. We maakten er een familieuitje van, met het NieuwSamensgesteldeGezin (NSG) dat toen nog niet zo lang samengesteld was en dus vooral vrij nieuw was. Tenauwernood had ik nog voor de hoofdprijs een huisje in Formerum kunnen huren alwaar we een prima weekendje hadden.

Op de zondag liep ik mijn eerste halve marathon. De sfeer was geweldig; het eiland was uitgelopen voor deze tocht. Starten aan de voet van de Brandaris, 's lands bekendste vuurtoren heeft een ongekende allure. Ik startte wel helemaal achteraan, naïef als ik was en dat veroordeelde me tot een vlotte inhaalrace. De heenweg liep over de hoofdweg en voerde me langs de stedenring van het eiland. Illustere plaatsen als Hee, Baaiduinen, Midsland, Landerum en Formerum werden moeiteloos gepasseerd. Overal juichende mensen, muziek, enthousiasme. Dat oversloeg op Sjaak, die als een stofzuiger letterlijk duizenden mensen inhaalde. In Formerum stond het NSG langs de weg en dat gaf nog meer vleugels. Toen ik mijn tijd doorkreeg zat ik op een schema van ongeveer 1.40-1.45 en die 1.45 was vooraf mijn meest optimistische schatting. Dat ging dus prima, zeker omdat ik bij een mooi 'groepje' was aangehaakt. Onderweg hoorde ik nog wel iets van 'die zien we op de Longway wel weer'. Geen idee dat die profetie zeer raak zou zijn.

Bij Midsland aan Zee gingen we het strand op. Een steile opgang die in de benen sloeg. Op het strand voelde ik me ineens minder fijn. Na 15 km mag je moe worden dacht ik nog, maar toen we bij West aan Zee weer de duinen ingingen was het gebeurd. Geen puf meer en toen kwam de Longway. Bijna 5 km recht naar West-Terschelling door het bos. En steeds langzamer ging ik. Links en rechts werd ik gepasseerd. Wilde stoppen, maar mocht dat pas op de 20 km. Dat haalde ik niet: kramp. Met bakstenen in mijn bovenbenen sjokte ik verder en haalde het dorp. Daar was het nog een lange lus naar de finish. Pas in de laatste 200 meter naar de Brandaris kwam de moraal weer terug. Een nettotijd van 1.55 was mijn deel. Zelden heb ik het zo zwaar gehad met sporten. Even later kwamen de anderen op het afgesproken punt en haalden we met enige stress in onze donder de boot naar het vaste land. Hessel zong nog even 'Weg van Terschelling' voor ons.

Vandaag liep ik -waarschijnlijk voor het laatst voorlopig- een mooie ronde van 12 km. En beleefde ik het stuk op het strand van de Berenloop opnieuw. Ging een stuk beter nu. Ruim vijf jaar ouder, maar een stuk fitter en wijzer. De Longway was afgesloten vanwege ijsvorming, maar ik heb er uiteraard aan gedacht en het liedje van Supertramp in mijn kop gehad. De terugweg voerde over de prachtige waddendijk (zie foto)terug naar Kinnum. Een geslaagde terugkeer.