Het is merkwaardig.We rijden duizenden kilometers om te gaan fietsen waar het superzwaar en langzaam gaat. De bergen dus. En dat terwijl we om de hoek ook iets hebben waardoor je heel hard moet werken om een fatsoenlijke snelheid te halen. Wat is het toch dat ik wind haat en naar de bergen snak. Het dalen, de snelheid en de 'macht'? Met flinke wind in de rug kun je ook 40-50 km/h halen. Het uitzicht? Ja, in de bergen is het uitzicht vaak fenomenaal, maar wat dacht je van een meanderende rivier of een gladgestreken IJsselmeer? Is het de gewenning? Zouden de berggeiten ook duizenden kilometers rijden om hier te genieten van een beukende wind op de kop die je doet schuilen in waaiers en snakken naar een wijziging van koers. En zouden zij letterlijk opzien tegen al die keren bergop fietsen?
Misschien is het wel het verraderlijke van de wind. Als je de wind op de heenweg tegen hebt zul je zien dat ie altijd draait. Of gaat liggen. Of tóch stiekem 'mee' bleek te zijn geweest en je gewoon slechte benen hebt. Wind is geen betrouwbare partner. En toch: vals plat heet niet voor niets vals. En wat dacht je van het 'bos' op de Ventoux. Dik 10% stijging terwijl je denkt dat je een een Veluws bospaadje voor je ziet. Kortom: de bergen zijn ook niet wat het lijken te zijn.
Er rest me niets dan te berusten in mijn lot. En de wind als vriend te omarmen. Die me weerstand geeft om sterker te worden. En te bedenken dat het pakweg de rechte stukken tussen de 48 haarspelden van de Stelvio zijn. En als ik daar dan later daadwerkelijk fiets zal ik verlangen naar een verkoelende bries waar ik niet voluit hoef te gaan om niet stil te vallen.
Geen opmerkingen :
Een reactie posten