Stockholm Marathon I

De lucht boven ons begint akelig donkergrijs te worden. We leken van de regen verlost, maar met nog tien minuten voor de start krijgt het wachtende legioen lopers nog een stortbui over zich heen. Ook in de regen is Stockholm mooi, maar de stad is bij zon op zijn mooist. De komende vier uur zal dat gelukkig het geval zijn. De speaker houdt de stemming erin en ik ben niet nerveus. Het is mijn eerste marathon en ik weet niet wat me te wachten staat. De afgelopen weken heb ik minder getraind dan ik me had voorgenomen en ik ben mentaal verre van uitgerust. Kleine blessures liggen op de loer, zoals een geïrriteerde achillespees en als ik de waarschuwingen ter harte neem, moet ik dus niet starten. Toch sta ik hier, tien maanden geleden schreef ik me in en leek het niet haalbaar. Nu heb ik er alle vertrouwen in. Dus kom maar met dat startschot.

Het is juli 2013. Ik val in een sportief zwart gat nadat we in Nice op het vliegtuig zijn gestart. Ik heb bijna 7000 km gefietst dat voorjaar en  zoek een nieuwe prikkel. Het 'ja' zeggen tegen Else heeft veel energie gegeven. En vertrouwen. We hebben een prima vakantie in Zweden en worden instant verliefd op Stockholm.  Op Twitter vraagt Martin van Noort aan me hoe mijn vakantie was en wat ik van Stockholm vond. 'Een mooie stad voor mijn eerste marathon' reageer ik spontaan. Martin is een loper en ik heb hem ontmoet op de Afsluitdijkrun. Een idee is geboren. Twee dagen later schrijf ik me in, een kostbare grap maar ook wel een die me enthousiast maakt. En weer richting aan mijn sportieve activiteiten geeft. 

Het duurt een kleine twee minuten voor ik over de start mag. Er zijn bijna 19.000! lopers aan de start, maar gelukkig zit ik relatief vooraan. De ambitie van een snelle tijd heb ik losgelaten. De trainingen hebben uitgewezen dat ik nog zo rustig kan lopen; na 30 km ga ik tóch wel stuk. En de krachttraining is niet zo intensief geweest dat ik daar sterker van ben geworden. Maar onder de vier uur lopen is reëel en dat spreek ik ook uit. De eerste kilometers voelen wat stijfjes, ik heb ook eigenlijk niet goed ingelopen. Op de eerste hoek staat Else en ik groet haar. Ze zal me de hele dag verder volgen en steunen.  We zijn op weg.

Ik besluit de periode tot 31 mei 2014 in drie fasen op te knippen. De eerste fase gaat het om snelheid te krijgen en regelmatig te lopen. Half oktober is de Maliebaanloop en ik wil die 10 km onder de 42 minuten kunnen lopen. Daarna ga ik voor de langere afstanden, 10 EM en halve marathon. Vanaf februari ga ik dan een marathonschema lopen. Misschien al eerder een proefmarathon 'voor het gevoel'. Een tijd van 3 30 moet haalbaar zijn als ik alle tabellen en prognoses met mijn PR's invul. Het  voelt goed, zeker omdat ik voor mijzelf na elke fase een moment inbouw waarop ik beslis of ik wel door wil gaan. Ambitie is mooi maar het mag geen keurslijf worden.

De eerste kilometers gaan over een brede boulevard. We lopen rijen dik en op twee weghelften. Het is massaal, maar ik zit al direct in mijn tempo en heb niet de stress die ik bij veel andere loopjes wel heb. Het is ook vier uur te gaan, dus het komt niet zo nauw. Langs de kant staat het twee, drie rijen dik en Stockholm is uitgelopen voor dit evenement. Bij kilometer vijf komen we in het centrum en daar staat Else weer. Ze heeft een bord gemaakt met 'Heja Sjaak' en dat maakt haar makkelijker vindbaar.

 Ik ben de 'pacegroep' 4.00 inmiddels voorbij en loop langzaam. Maar zeker naar de 3.45 groep. Als we langs het water lopen is het publiek nog uitzinniger. We lopen onder een viaduct en daar klappen de mensen ritmisch. De lopers klappen mee, dat geeft een boost. Wow, zo ga ik het wel redden.

Het lopen gaat prima, ik heb een goed schema en schaf mezelf een nieuwe Forerunner aan. De oude is snel kapot en kan ook niet meer door mijn neefje Dorus gebruikt worden. De enorme fietsconditie van juni is wel weg en na een vakantie in Zweden zegt niemand meer tegen me dat ik er zo afgetraind uitzie. Het is thuis wat onrustig en dat vergt aandacht. De voorbereidingen voor het trouwen zijn in volle gang en ik begin steeds meer te werken. Terugkomen van een burnout is niet makkelijk en het lopen helpt daarbij. Ik kan me ontladen en het geeft energie en vertrouwen.

We naderen de Vasterbron, de Westerbrug. Een dertig meter hoog obstakel, met een fenomenaal uitzicht over het centrum van Stockholm. Ik kijk goed, want over pakweg 28 kilometer loop ik hier weer en zal ik daar minder aan toekomen vrees ik. Zelfs langs de brug staan mensen, niet veel maar toch. Er staan twee meiden met een spuitbus en wat rappers zorgen voor extra sfeer. En nog steeds loop ik redelijk makkelijk. Het is geen topdag, maar de kilometers gaan in 5.10 - 5.20 en dat is sneller dan bedacht. de hartslag is echter laag. Het is geen topdag dat voel ik wel, maar ik ga een heel eind komen.  Na de brug hebben we lichte wind in de rug en loop ik zelfs naar de 3.45 pacegroep toe. Dat gaat de goede kant op. 

Oktober 2013. Ik sta klaar voor de Maliebaanloop. Het is een prima herfstdag, zonnetje, typische geur van vallende bladeren. Het is aanzienlijk rustiger dan bij de Singelloop, waar ik vorig jaar een PR op de 10 km liep. Else staat langs de kant en ook mijn zoon Abe komt nog kijken al zie ik hem niet onderweg. Deze loop bestaat uit twee rondes, over -hoe kan het anders- de Maliebaan en door het Wilhelminapark. De sjieke delen van onze stad, op loopafstand van waar ik woon. De eerste km's gaan fantastisch, ik loop rond de 4.00/km. Ik wil onder de 42.00 lopen dus dat is een mooie pace. Na de eerste ronde wordt het zwaar. Niet in de benen maar vooral in de hartslag. Die zit dik boven de 170 en dat is goed voor de Suffer Score op Strava. Ik zak terug naar een kilometer van 4.22 maar herstel weer. Volle bak naar de finish en net boven de 42.00 gefinisht. Tevreden, ik heb alles gegeven en dit is een prima basissnelheid. Fase 1 is afgesloten

Wordt vervolgd in deel II