Stockholm Marathon II

 Lees eerst deel I

We lopen weer naar het centrum. Wat een volk is er op de been. Juichende mensen, kinderen die handjes willen klappen. Ik krijg nóg meer moraal als ik Else op een hoek zie staan. Ik roep dat ik op 3.45 loop en dat het goed gaat. En alsof de Duvel ermee speelt, binnen twee kilometer begint mijn lichaam aan geven dat het niet vanzelf gaat. De tweede lus gaat door het stadspark ten oosten van het centrum. Op het halve marathonpunt neem ik mijn eerste gelletje en een plaspauze. Het tempo zakt daarna vanzelf. Hartslag komt rond de 160 en dat voelt nog prima. En het glooit ! Gaat het vanzelf dan voel je niks, maar nu telt elke hoogtemeter. Later blijk ik er 400 te hebben overwonnen. Geen vlak parcours. Dit gaat nog pittig worden en dat meld ik ook als ik Else op 28 km weer langs de kant zie staan. Ze maakt een filmpje en de uitspraak 'het wordt nu pittig maar ik ga het wel halen hoor' is nu al klassiek.

Het najaar staat in het teken van trouwen. Lopen wordt wat minder al maak ik op onze huwelijksreis naar La Palma nog twee keer een loopje. Als ik me aan wat langere afstanden waag eindig ik behoorlijk kapot. Hoe moet ik in vredesnaam in Stockholm twee keer zo lang en ook nog sneller dan nu gaan lopen. 'Stockholm is nog ver' geef ik aan op Strava. Eerst maar eens de 10 EM in Woudenberg. Die gaat voortreffelijk. Ik loop in een fijn groepje en kan op het laatst het tempo vasthouden. Een PR en het gevoel dat de vorm stijgende is. En een positieve keuze om naar de volgende fase te gaan.

 

Eenmaal de 30 km voorbij begint de echte marathon. Dat hoor je zo vaak en ik ervaar het nu. Natuurlijk: ik heb al een paar keer meer dan 30 km gelopen maar het klopt echt. Ik weet dat na km 33 de Vasterbron opnieuw wacht en benut de bevoorradingspost daarvoor om te tanken. Mijn flesjes in de belt zijn nu leeg en ik moet het van de posten hebben. Stiekem heb ik gerekend en weet dat als ik nu op 6.00/km net onder de 4.00 zal finishen. Moet haalbaar zijn, niet foceren en rustig doorlopen. De brug kom ik redelijk over en ik overweeg even mijn vermoeide benen te laten bespuiten, door die twee vrouwen die daar met die spuitbuis met 'iets kouds' erin . Zal wel ergens goed voor zijn, maar ik neem het risico niet. Eenmaal beneden begin ik het echt te voelen. Het zal nog vechten worden om de 6.00 vast te houden. 

Na 'Woudenberg' is het even zoeken. Ik voel een hamstringblessure opkomen en ga preventief naar de fysio. Die kraakt wat en ik ga weer aan de oefeningen, nu ook krachttraining. Robbert stelt me de indringende vraag of ik met alles wat er verder prive speelt het wel verstandig is voor de marathon te gaan. 'Je loopt 'm op karakter wel uit, maar ten koste van wat; vraag je ook af of je wel de energie hebt om goed getraind aan de start te staan'. Waardevolle vragen. Ik denk er een paar weken over na en beslis dan om een tijd volledig te laten schieten. Gewoon, goed uitlopen en het volbrengen is voldoende. En 4 uur is ook goed. Dat geeft rust en ik boek een vliegreis, het staat nu vast.

Op het 35 km punt voel ik me verkrampen. Een beetje rekken kan geen kwaad denk ik. Argeloos wil ik mijn rechtervoet naar mijn billen brengen en oeps: daar schiet het erin. Geen paniek, maar wel de vraag hoe het verder moet. Dan maar anders strekken en dat helpt. Nu schiet het er links erin. Kortom: terwijl ik conditioneel wel die laatste zeven kilometer eruit zou persen loop ik nu vast op mijn spieren. Maar goed, blijven staan is ook geen optie. Rustig lopen en kijken hoe ver ik kom. Dat helpt. Inmiddels is de 4.00 pace groep me wel voorbij. Aanhaken is geen optie, ik probeer het wel maar ik weet dat ik nog een paar keer rust moet nemen. Toch die spuitbus moeten vragen?

Het loslaten van een tijd helpt. Ik loop ontspannener en schrijf me in voor Diever op 29 maart. Even speel ik met de gedachte om daar mijn eerste marathon te lopen, maar ik beslis uiteindelijk voor de 28 km loop daar. Het is een succes. Ik loop daarheen mooie tijd van 2.19 en het parcours is geweldig mooi. Wel is het na 20 km zwaar en moet ik de laatste drie kilometer echt vechten om het tempo vast te houden. Het is een prachtige lentedag en de kleinschaligheid bevalt me. Het geeft vertrouwen voor over twee maanden later en tegelijk weet ik dat 14 km langer nog echt een heel eind is.

 

Ik kom weer langs T-Centralen. Km 37-38. Het laatste stuk gaat het heuvelop. Ik drink nu volop bij alle posten. Het is pittig, terwijl ik langzaam mezelf weer op gang trek roept iemand vanaf de kant: 'Heya Stefan'! Ik steek dankbaar mijn hand op, heeft het drukken van naam op het startnummer toch effect gehad. Even verderop speelt een bandje 'Long train running' van de Doobie Brothers. Zo, dat geeft moraal. Ik pak mijn tempo weer, zou ik er dan doorheen zijn gekomen. Een paar minuten later weet ik het antwoord, de helling was iets te lang en de benen willen toch niet meer. De druivensuikers die aan de kant worden uitgereikt zijn welkom. Met een paar honderd meter lopen, kom ik weer op gang. Het is zwaar maar het einde nadert.

Na 'Diever' neem ik me voor om echt vol voor de marathon te gaan. Elke dag oefeningen, core en kracht, het schema trouw volgen, goed op mijn voeding letten. Het lukt maar gedeeltelijk. Op werk en privé gebeurt er van alles dat mijn aandacht en energie vergt. Ik slaap slecht en ben snel moe tijdenshet lopen. Ik probeer in elk geval de lange lopen te doen op zondagen. Dat lukt. 28, 32 en 35 km zijn de langste lopen. En ik wandel met André zelfs 50 km. Fijn voor de afstand, maar het levert me lelijke blaren op. De laatste weken loop ik nauwelijks. Ik houd me maar voor dat ik goed mijn rust pak daarmee. 

Het 40 km punt. Nog maar ruim twee kilometer. Mijn Garmin zegt dat ik er al bijna 41 heb gelopen. Dat maakt nu erg uit. Ik wandel nog een paar honderd meter en dan moet het maar klaar zijn. Rustig draaf ik door het fraaie Stockholm, ga een hoek om en daar ligt het: Olympisch Stadion! Wederom een boost. Ik versnel, met mij vele anderen. Wat moet dit een geweldig gevoel zijn voor de toplopers als ze hier alleen het stadion inkomen. Of Niki Terpstra in Parijs Roubaix. Zelf loop ik met tientallen om min heen. Ik zwaai wild en sla daarmee een collega loper. Ik zeg sorry. Geniet van de volle tribunes. En ik ontwaar Else, die ik hard roep en ja hoor: zij ziet mij ook. Juichend kom ik over de finish. Ik heb het gehaald.

Natuurlijk ben ik ook teleurgesteld dat ik ben ingestort ophet einde. Een tijd tussen 3.45 en 4.00 zat er lang in. Tegelijk merk ik dat velen hebben meegeleefd. Met de live resultaten op internet, via Facebook en Twitter. De kinderen en Else via .whatsApp. En de bewondering is groot. Zelf denk ik dat mijn Dolomieten Marathon in 2007, op de fiets, een betere prestatie was, maar dit is erg aansprekend.  En ik heb niks laten liggen en ben tot het uiterste gegaan. Dit zat er in, niet mee. In die zin ben ik ook tevreden, gewoon dat uit mijzelf gehaald wat ik had. 

In de metro val ik bijna flauw. Weinig zuurstof, suikertekort, bloed uit mijn hoofd naar de spieren. Wat eten, wat drinken en het gaat al weer. Ik strompel de trappen op, samen met tientallen andere lopers. Wat voor iedereen was het zwaar. In het hotel neem ik eenlingen, hete douche en ik ga heerlijk op bed liggen. Else haalt doner broodjes met friet, dat smaakt heerlijk. Verder komt er niet zo veel meer uit deze avond.

Was deze eerste mijn laatste? Ik denk het niet. Niet dat ik nu al een schema pak voor een volgende marathon. Daarvoor is het te zwaar. Maar ik voel dat ik nog wel sneller en vooral makkelijker kan lopen. Als er minder stress is en ik uitgeruster ben, als ik wel meer mijn oefeningen doe en goed eet. Sommigen geven aan dat ik te hard gestart ben, maar ook met een langzamer start was ik er doorheen komen te zitten. Dat zie je ook aan de hartslag die het laatste deel lager was. Ik had nog wel een uur op hartslag 165-170 kunnen lopen. Dat maakt me ook geschikter voor een halve marathon of de 10 EM.

Met grote dank aan mijn vrouw Else, die naast de foto's en filmpjes, ook grote morele ondersteuning leverde. Zonder haar was het een stuk lastiger geworden