En weer het rondje volbracht

Rondje IJsselmeer. Het is toch één van de weinige echte uitdagingen in ons land. Je kunt de Heuvelrug en Veluwe afcrossen, Limburg's mooiste rijden of je het schompes fietsen op het Kopje van Bloemendaal, maar dit is toch wel aansprekend. Ook al omdat je -waar je rondje ook start- het bijna 300 km is. En dat is ver. Twee jaar geleden reden Jeroen en ik deze ronde met Remco en Rob; begin jaren '90 deden we dat samen met Le Champion. En dit jaar stonden we weer samen aan de start. Niet met de conditie die ik twee jaar terug had, maar na een aantal maanden kwakkelen met piepende longen en een veronderstelde longontsteking was ik al lang blij dat ik niet nerveus werd van deze afstand.

Gelukkig wilde Doesbrand, al mijn hele leven mijn broer, mee en sloten van de Oranje Nassauclan Theo, Karim en Robbert S aan. Patrik reed het eerste stuk mee tot de Ketelbrug, net als twee jaar terug Koos. Met zes man moet je zoiets wel aankunnen dunkt me. Beetje afspraken maken, regelmatig aflossen en de sterken wat meer laten werken. Veel drinken, regelmatig eten en niet te vaak, maar wel goed pauzeren. Eigenlijk hoefden we alleen nog maar op de fiets te stappen.

Fijn dat ik bij Jeroen kon slapen, net als twee jaar terug. Dat scheelt in de stress en het opstaan. We vertrokken om 7 uur: Jeroen wordt steeds milder. Karim belde nog dat hij lek was nog voor hij weg kon rijden. Het zou een voorteken zijn. We maakten een lusje langs zijn huis en zonder al te veel vertraging konden we op weg.

De Wind. Op een tocht als deze is dat eigenlijk iets waar je de hele dag mee bezig bent. En dan vooral: wat treffen we aan op de Afsluitdijk. Hadden we het twee jaar terug bijna perfect (matige NO wind in de ochtend; aantrekkend in de middag), dit keer was het OZO. Niet ongunstig, maar de windkracht (5 Bft) beloofde we een uitdaging op de weg terug.

De Vogelweg werd vlot genomen en we vlogen langs Swifterbant. Voor we het wisten waren we bij de Ketelbrug. Het punt van de waarheid. Karim woog zijn kansen en besloot all the way te gaan. Dat was de spirit. De belofte van een mooi tempo in de groep, zonder een racekarakter trok hem over de streep. De anderen twijfelden niet. Het was wel een levenskeuze. Ging je met Patrik mee terug, dan had je -zoals hij later app'te weer thuis 130 km op de teller maar dan nog steeds 170 km te gaan.

Tussen Ketelbrug en Urk reed Doesbrand lek. Stootlekje. Met Jeroen als pompbediende was het snel gefixt. Even verderop was ik aan de beurt. Ook een stootlek. Het is fijn dijkje naar Lemmer, maar het ligt vol schapenstront, wildroosters en drempels voor kabels. Het kreeg het karakter van een steeplechase. Enfin: als je dan in Lemmer bent, zit je al in Friesland en dat klinkt goed. Zeker als de wind dan in de rug komt. Helaas reed Karim ook lek (ook een stootlek) en dreigde even een bandenechec. Ook hier werd de boel snel opgelost en vlogen we naar Oudemirdum. Theo reed nog even een seizoensKOM naar een dorpje. Jonge hengsten moet je soms even de ruimte geven.

In Oudemirdum veel cola en koffie ingeslagen. We hadden wat vertraging op een niet echt bestaand schema opgelopen, maar de sfeer was prima. Via de dijk en de kliffen (Mirnser en Roode) togen we aar het Noorden. Helaas wilde een wesp met Doesbrand meeliften en wel in zijn mond. Direct uitspugen natuurlijk, maar het leverde nog twee uur zware misselijkheid op. Pas na Makkum, met een ingelaste colastop, ging het wat beter. De weg langs de kust is smal maar redelijk auto- en motorenvrij. We konden dus lekker doorrijden, met de wind schuin achter. En tegelijk besefte ik wat dat betekende. De laatste 100 km wind schuin op de kop.

En dan is daar ineens de Afsluitdijk. Voor velen voor het eerst op de fiets. Zelf reed ik hem al een paar keer en ik liep er zelfs hard. Ook nu hadden we gunstige wind. Alleen jammer dat ik na 180 km voor het eerst mijn benen begon te voelen. Zonder de superconditie van 2013 te hebben was er tot dat moment geen centje pijn en kon ik moeiteloos mijn aflossingen doen. Nu werd het doseren en goed samenwerken als we eenmaal aan de overkant waren. Intussen was Robbert door de accu heen van zijn camera, maar de opnamen van het eerste stuk zijn zeer geslaagd en representatief voor de tocht

Na Den Oever begon het zware stuk. Waar we twee jaar terug naar Bussum werden geblazen moesten we nu volle bak. Het was even wennen voor we een goede waaierorganisatie hadden. De weg was breed, maar niet alleen voor ons. En niemand wil op de kant zitten. Na een korte drinkpauze ging het goed en konden we door goed samen te werken Medemblik bereiken. Daar hadden we de tweede pauze en tankten we tosti's, broodjes gezond én cola.

Van Medemblik naar Hoorn kun je met een stoomtrein, maar als je die route volgt kom je in een vervelend stuk van Hoorn. De route via Wervershoof was beter. We hadden zelfs nog een stuk wind in de rug; dat was fijn. Na Hoorn werd het echt afzien. Vooral mentaal. Je telt de kilometers af en kijkt met gemengde gevoelens naar de wegwijzers. Uiteindelijk kom je dan in Monnickendam en rijd je weer langs het IJsselmeer. Na de afslag naar Marken leek de wind ineens geen factor meer. Helaas reed Jeroen het kwartet lekke banden vol, maar de vaart zat er weer in.

Via Schellingwouder- en Nesciobrug reden we weer langs de schaapjes naar Muiden en het laatste stukje naar Naarden vloog voorbij. Eén voor één haakten we af en niemand had zin om met een lusje nog de 300 km aan te tikken. Behalve Robbert die het net haalde naar zijn huis. Doesbrand en ik dronken snel wat bij Jeroen en Irma en na een heerlijke douche namen we afscheid. Ook nu weer was het pittig, maar om nu te zeggen dat we totall loss waren? Nee.

Vroeger was je dan klaar. Beetje eten, nachtje goed slapen en dan weer fietsen een dag of wat later. Maar in het Strava en WhatsApp tijdperk begint het dan nog eens van voren af aan. Segmenten, KOMmetjes, analyses, kudo's en comments. Wel zo leuk en goed voor de napret, alleen wat slecht voor de nachtrust.

Al met al een geslaagde dag en wie weet is de volgende keer de groep nog groter. Dan ronden we nog even Enkhuizen, vertrekken we weer om zes uur en tikken we de 300 km dik aan. En rijdt er een volgwagen met reservebandjes, CO2capsules en een paar kratten cola mee. Better safe than sorry.


De route op Strava