Na een nacht vol regen en onweer klaarde het nog voor het ontbijt helemaal op. Niets zou ons beletten om de Sellaronde te gaan rijden. Een wel heel klassiek inrijrondje, maar wel nuttig. Ten eerste: niet al te zwaar, ten tweede: een prettige en prachtige kennismaking met de bergen voor de groentjes en ten derde: het beginlusje van de Tocht van zondag en dus goed om te verkennen. Na het noodzakelijke gesleutel en gerommel stonden we er om half 11 helemaal klaar voor. Het elftal op weg naar het vertrouwde Corvara waar de klim naar de Campolongo (altijd even weten hoe je het spelt) begint. Sjaak had het slecht naar zijn zin. De Gios naar de fietsenmaker gebracht om deze bergklaar te maken. Dus werd een nieuwe ketting en de '15'en '16' op de 9-vits Campagnolo Chorus-casette vervangen. Het drama van een gebroken ketting tijdens de Alpen Challence, drie jaar geleden, diende voorkomen te worden. Maar dit was niet best. De ketting en tandwielen werden maar geen vrienden. Alleen de 23 had er vrede mee. Er dus kon ik slechts 40x23 of 30x23 rijden. Daarmee kwam ik wel boven maar echt fijn, genuanceerd schakelen was er niet bij. Slecht voor het broze gemoed, dat door de perikelen rond de weggeraakte, maar toch nog - zó toevallig- teruggevonden Garmin (waarover later meer) toch niet optimaal was. Jeroen en Erwin waren op de Campolongo en Pordoi niet bij te benen, Peter B en Sjaak waren aan elkaar gewaagd en niet al te ver daarna kwamen Rob, Kees, Jaap, Tom en Nico. Peter P zat niet echt lekker op de fiets (examenstress, weinig training en een opkomende verkoudheid). Peter F reed beter dan ooit in de bergen maar dat ging gepaard met een recht evenredige weerzin tegen het fietsen tegen een berg. Die was niet meer te redden; dat was duidelijk.
Een lange pauze op de Pordoi werd gevolgd door een gierende afdaling en net toen er weer geklommen werd schakelde Jaap verkeerd en kwam zijn ketting op een nare wijze klem tussen bracket en kleinste voorblad. Diverse mecaniciens kwamen er aan te pas en minstens zoveel 'deskundigen' die zich verbaal lieten gelden. Na een klein half uur was het leed verholpen en was een deel van de groep de Sella al opgereden. Daar maakten we deze prachtige groepsfoto:
In de afdaling van de Sella dit jaar geen ongeluk, zoals vorig jaar met Jan Struik. De wat wazige discussie aan de ontbijttafel over het 'daalbeleid' (geef je voorligger de ruimte, haal niet in bochten in en het is vooral geen wedstrijd) kwam uiteindelijk toch nog tot resultaat. De beste dalers, Jaap en Kees gingen voorop, gevolgd door de rest. De laatste klim stelde volgens Sjaak niet veel voor en op 40x23 trok ik zelfs lekker door. Het aan de groep beloofde valse plat bleef langer uit dan in mijn herinnering stond gegriefd. Vooral Kees kon Sjaak dat maar moeilijk vergeven, niet wetende dat Sjaak zichzelf daardoor ook lichtjes had opgeblazen. Veilig bereikten we weer het hotel na een mooi tochtje van een kleine 60 km met 2100 hm. De kop was eraf.
Geen opmerkingen :
Een reactie posten