Ruim een maand geleden trok de Girokaravaan over de Giau om te eindigen op de Tre Cime de Lavaredo. Ik raakte geïnspireerd om eens flink er tegenaan te gaan op de hometrainer. Deze vrijdag was de kans om deze zware klim live te doen. We besloten namelijk om na de Sellaronde van gisteren de 'tweede lus' te gaan rijden. Alleen dan niet over die welhaast onvermijdelijke Campalongo maar een alternatieve klim als begin in de vorm van de Valparola. Sjaak's kettingproblemen leken verholpen; bij de overbezette 'Bike Shop' in La Villa werd een nieuwe casette geplaatst. Met een '28' zowaar. Duurde even maar dan heb je wat en daar kom je alles mee op. Zoals de Valparola. Na het stevige begin hadden we even een stukje vlak. Jeroen, Peter B, Erwin en Sjaak reden gezamenlijk op. Tom, Jaap en Rob kozen ook voor het rondje over de Giau maar dan met start en finish op de Falzarego. En fotografeerden zich suf met prachtige plaatjes (zie boven) als resultaat. Op 4 km van de top moest ik de drie laten gaan; het ging net te hard voor me. Maar stukken beter dan vorig jaar toen Willem me hier loste. Vlak voor de top kon ik een forse spurt trekken en achterhaalde Peter die zijn aandacht had verlegd naar een paar Duitse dames. Een voorproefje van wat hem nog te wachten stond toen hij een middag naast Keesie mocht zitten met een gebroken spaak. Na het stukje dalen naar de Falzarego troffen we elkaar bij de koffie. Peter P was solo op herhaling de Sellaronde gaan doen en de anderen (Kees, Nico, Peter F en Peter B) gingen via de Campalongo naar het hotel terug. In de afdaling was het gekkenwerk met passerende motoren en dergelijke. Erwin, Jeroen en Sjaak gingen richting Giau en probeerden de drie mannen uit Naarden te achterhalen. Op de Giau was het echt vervelend. Zulke steile stukken en dan zo lang. Toch reed ik 'm in 1.05 en dat was bijna een kwartier sneller dan vorig jaar. De rest was al boven en redelijk monter maar voor mij was het op. Te diep moeten gaan, het gevoel van de Nufenen. De pasta hielp niet echt. Na de afdaling waarin diverse hulpverleners omhoog kwamen blazen kwam de zooi regelmatig naar boven. Op de Falzarego fungeerde Jeroen als mijn locomotief. Waar blijft de tijd dat het andersom was? Rob reed zoals Adne Sondral zijn lange afstanden schaatste: stukken flink doortrekken en dan weer stoppen. De aanleg voor het klimwerk is er maar nu nog de routine en de juiste fiets. Het veld lag dicht bij elkaar dus bij de top dus het was een goed gedoseerd tochtje. Langzaam maar zeker werden we we rijp voor de Maratona.
later meer:
In balans
Dolomietentoppers
Geen opmerkingen :
Een reactie posten