Shut up and ride!

Deze week voerde mijn dochter een musical op en zong een eigen tekst op het liedje 'Shut up and drive' van Rihanna. Het liedje dreunde door mijn kop maar vandaag was de tekst 'Shut up and ride'. Waar kan je in Nederland nog stukken van 40 km fietsen zonder te hoeven stopen, zelfs niet te remmen. De voorbereiding op de Ventoux werd afgesloten met een 200 km lang tochtje over de dijk Enkhuizen-Lelystad. Om daar te komen moet je wel 100 km heen fietsen en als je de dijk gehad hebt wachten nog eens 70 km. In mijn studententijd reed ik deze tocht minimaal eens per jaar. Nu was het toch al weer een jaar of 15 geleden dat ik dit voor het laatst reed, dus was de vraag of ik nog steeds vrij baan had. De tocht was netjes van te voren uitgezet en in de Carman geladen, net voordat ik de nieuwe navigatie-site GPSIES had ontdekt. Daarover later meer.

Niet al te vroeg, maar netjes op tijd (8.20) vertrok ik. Via de Vecht waar het zelfs op het Zandpad nog uitgestorven was, naar Maarssen. De spoorverbreding zorgde ervoor dat ik pas laat aan de goede kant van het spoor kwam en eenmaal daar aanbeland had ik een snelweg naar Amsterdam.


Een stuk van 30 km, waar de weg niet langer een braakliggend weggetje van Rijkswaterstaat was, maar een goed onderhouden weg, met op sommige punten de weg voor jezelf. De weg hield op bij het Flevoparkbad en dan kun je via wat bruggen richting Durgerdam. Aan de rechterkant zie je dan de stadsuitbreidingen van de hoofstad; die waren er 15 jaar geleden nog niet. Via de IJsselmeerdijk kwam ik bij de andere 'Dammen' (Monnickendam, Edam, Volendam). De wind, die tot dan vooral schuin van achter kwam, had ik een paar keer fors in de rug. Niks forceren, dat was het devies. Maar toen er een kwartet uit Amsterdam langsraasde sloot Sjaak toch aan. Licht beschroomd, vanwege het meerijden, maar ook bezwaard om in een vreemde groep mee te draaien. Het was goed voor een kilometer of vijftien relatieve rust. In Oosthuizen ging de groep naar links en ik naar rechts, terug naar de dijk. Via Hoorn met de volle meewind naar Enkhuizen. De teller liep moeiteloos naar 36, 37 km/h. De enige bui die er in Nederland op dat moment was -wist ik van een meelevende Elsje- bleef met nét bespaard.

In Enkhuizen het traditionele terras van de stationsrestauratie genomen. Overkapt inmiddels, hetgeen me de vraag deed rijzen of je daar nu wel of niet mocht roken.


Het meisje was verbijsterd door mijn bestelling 'u heeft wel veel te eten gevraagd'. Ik vond een kopje soep, broodje gezond en drie drankjes wel meevallen eerlijk gezegd. En ik vertelde haar dat ik nog naar Utrecht terug moest. Ik laadde de Carman op met de losse accu, wat een uitkomst is met lange tochten als deze. Het uitzicht op de haven, met de veren naar Stavoren en Medemblik was leuk. Als het nou een graad of acht warmer was geweest en niet zwaar bewolkt was het echt vakantie gevoel geweest.

Daarna het doel van de tocht. De dijk:


Ik had me ingesteld op behoorlijk wat tegenwind. Niets was minder waar; de eerste stukken reed ik met de wind in de rug. Shut up and ride! Met zes vingers in de neus hield ik een kruissnelheid van 35 km/h aan. Dit kon ik nog wel even volhouden. Maar richting Lelystad draait de weg en daar werd het toch wel pittiger. Eenmaal op het Nieuwe Land was het even zoeken. Ook Batavia Stad was er 15 jaar geleden nietl; echt iets voor mijn oude collega Maaike, die de zelfbenoemde Imelsda naar de kroon steekt met wel 80 paar schoenen. Het was daarna even zoeken; wat is Lelystad toch een ramp. Eenmaal op de Knardijk wordt de polder weer zoals ik het graag zie. Rechte wegen, windmolens en weinig verkeer. Het was werken en er stond al 150 km op de teller, maar nog steeds liep het goed. Snel was ik bij de Stichtse Brug en via Eemnes en Groenveld kwam ik op bekend terrein.

De overweg hieronder is mijn favoriete. Vroeger logeerde ik bij oom Cor en tante Ria in Baarn en dan gingen we hier naar toe lopen om 'treinen te kijken':


De laatste 15 km zijn dan mentaal het zwaarst. Je bent er bijna, kent bijna elk stukje van de weg en het is dan wel even genoeg. Desondanks ging het prima en eindigde ik de tocht met een keurig gemiddelde van 29,1 km/h. Opmerkelijk fris kwam ik aan en was ik zeer tevreden met de dag.

De laatste weken heb ik toegewerkt naar de Ventouxvorm. Een paar keer spinnen, de hometrainer en wat vaker tochtjes gereden. Ruim 1100 km aan voorbereiding op de weg is natuurlijk wel wat mager, maar gelukkig ben ik dat zelf ook nu. We zullen zien wat het wordt.

De teller ging van 930 naar 1130 km
De route zag er zo uit.
De grafieken van de dag: