Warme regen in geslaagde slotrit

Wat na de Ventoux? De doelen zijn gehaald en de fiets kan weer aan de haak zou je zeggen. 'Zonde', meende de VdH, en terecht. Waarom de Ventouxbenen niet in de Ardennen uittesten, bijvoorbeeld. Kijken of herniapatiënt Jeroen zo voor zijn operatie nog vorm had en wellicht kon Erwin weer eens fatsoenlijk partij worden geboden. Die was natuurlijk al dik met vakantie en dus een paar kilo te zwaar. Dus vanuit de auto op weg naar huis Jeroen al gepolst en die had wel zin. En Erwin natuurlijk ook. Dus zondag 3 augustus op pad. Deze keer was Jeroen er weer in geslaagd een nieuw gezicht te introduceren: Rik, een spinmaatje van beiden en 'een behoorlijke uitdaging voor Erwin'. We troffen elkaar bij de BP aan de A27 in Nieuwegein en bij de eerste aanblik van Rik deed hij meteen aan Marco Pantani denken. Kaal, lang, dunne (geschoren!) benen, mager; een klimmer pur sang. Erwin stapte bij mij in en was verplicht mij wakker te houden. Erwin had inderdaad vakantie gehad, maar van een algehele conditiestop was geen sprake. Gevoegd bij mijn buikgriep van de dagen ervoor verging elke illusie dat ik vandaag wel eens voorin zou kunnen meedraaien.


Gebruikelijke opstartafelen op een parkeerplaats

Even buiten Spa de fietsen opgetuigd en onszelf omgekleed. We konden om 10.15 vetrekken. Geen Redoute dit keer, maar de lange klim naar Stoumont. Daarna op aangeven van de Carman een binnendoorweggetje, maar achteraf bleek dat niet helemaal goed geprogrammeerd in de via GPSies uitgezette route. Affijn, we kwamen daardoor niet aan de voet, maar halverwege 'de klim van Jurjen'. De vorige keer bleek dat daar (Route Huy, L'Ancienne Barrière) een heuse tijd werd geregisteerd en wij wilden best ook daar aan meedoen. Sjaak is dol op tijden zetten. Minstens zo benieuwd was ik of Rik de tijd (13.17) van het groepje Jurjen/Ronald, waar Erwin zo goed in mee kon draaien, kon verbeteren. Dus eerst gedaald en toen de weg weer terug omhoog. Sjaak kon verrassend naar het wiel van Rik springen en net toen we lekker op gang waren haakte hij af. Zíjn Carman (de 705 ipv de 305 van Sjaak) stond niet goed ingesteld en dus moest hij opnieuw beginnen. Erwin zette zijn vakantiestemming, die hem met Jeroen samen deed rijden, om in competitie toen Sjaak te ver wegreed. Sjaak reed eigen tempo, maar Erwin was zo gefocust op de competitie (van wie eigenlijk) dat hij vol door ging. Het leidde tot 13.40. Sjaak volgde met 14.10 en even daarna was Rik er al: 12.45! Daar kan nog aan gesleuteld worden door deze en gene. Jeroen reed eigen tempo en kwam daarna in ongeveer 15.15/30 binnen. Die genoot van zijn laatste echte tocht voor de operatie van donderdag. Wij waren trots op Rik, die naast een geweldig klimmer ook nog eens een prima reisgenoot was waarmee het prettig was een gesprek te voeren. Onwaarschijnlijk dat hij pas anderhalf jaar op de racefiets zit en eigenlijk maar drie echt met fietsen bezig is. Maar ook wel heel serieus: 4x spinnen, 2x een tocht rijden per week, dan ben je wel serieus aan de slag.


Napraten na het tussensprintje op de Ancienne Barrière

Het weer was inmiddels opgeklaaard en in een heerlijk zonnetje reden we de Bergeval. Een mooi klimmetje voor een 'groupetto'. In Grand-Halleux wederom eerst een taart bij de bakker gescoord en daarna koffie op het terras. Vervolgens niet de Wanne, maar de Mont-le-Soie, bekend van de Waalse Pijl. Sjaak werd vergezeld door Rik die op het buitenblad de klim nam en zijn knieën wenste te provoceren. Toen Erwin en Jeroen op de top kwamen begon het te regenen. Wel warme regen; niet eens onaangenaam, al was het zicht wel daardoor beperkt. Rik nam de 20 km die volgden ons op sleeptouw. Na een licht debat bovenaan was de tocht inmiddels voortgezet. Zichtbaar zichzelf inhoudend voerde hij over licht dalende wegen de snelheden op tot boven de 40 km/h. Goed voor het gemiddelde. We weken hierna af van de Waalse Pijlroute maar trokken naar het Signal de Botrange, met 694 meter het hoogste punt van België. Het leek daarvoor zowaar droog te worden, maar na Sourbrodt begon het gewoon te plenzen. De regen voelde ook minder warm, zal wel aan de ' hoogte' gelegen hebben. Op de top, die je in de Hautes Fagnes pas bereikt na een kilometers lang vals plat, gelijk doorgereden en terug naar Malmédy, om daar wat te eten. De afdaling begon na 5 kilometer, maar mocht er zijn. Technisch, best lastig en door het natte wegdek ook wel gevaarlijk. Sjaak ontpopte zich tot de Denis Menchov van de groep en zag de anderen steeds verder wegrijden.


Opdrogen en bijtaken in Malmédy

In Malmédy een goede pauze. Het was droog maar wij waren doorweekt. De schaarse zon op terras vergoedde veel, maar toen die eenmaal verdween besloten we naar binnen te gaan. De toppers van vandaag hadden het dagmenu verdiend, Jeroen en Sjaak namen soep en lasagne. Al met al hebben we bijna twee uur gepauzeerd. We hadden nog maar 28 km voor de boeg en wisten dat we met een uur in Spa terug zouden zijn. Helaas waren de eerste 10-12 km over zeer drukke wegen. Er was een evenement geweest op het circuit van Francorchamps (de 24 uursrace) en dat maakte de wegen vol. Wij konden redelijk doorrijden over de verschillende wegen en soms zelfs tussendoor piepen. Via het dorp kwamen we aan de voet van de ons zo vertrouwde Rosier. De laatste klim van de dag en wie weet het seizoen. Dus geen reserves meer en voluit gaan. Ik schakelde licht (40x23) om op het begin wat snelheid te maken en stoempte toen goed door op 40x21. De macht van de ochtend was wel weg, want toen kon ik dit makkelijk rondkrijgen bij een helling van 7-8%. Nu was het werken, maar Rik zat naast me. Die plaatste gelijk elk gevoel van trots in het juiste perspectief: 'ik doe het even rustig aan', toen ik grappig dacht te zijn door hem te attenderen dat hij zijn buitenblad niet had staan. Desondanks kon ik redelijk volgen, tegen een hartslag van 173, dat dan weer wel. Vlak voor het dorp besloot ik toch verstandig te zijn en hem te laten gaan. Iets minderen (even zelfs naar de 26) en Erwin, die ras aan het naderen was, dan maar voorbij zien komen. Maar Erwin kwam niet, problemen met de ketting. Na het dorp kon ik terug naar de 23 en later zelfs de 21. Vorig jaar reden Jeroen en ik hier een prestigestrijd, maar dit jaar lag het anders. Volle bak naar de splitsing gereden en daar met Rik op de anderen gewacht. Twee dingen doe ik de volgende keer anders: ten eerste rijd ik na de splitsing direct door naar de echte col en ik druk voortaan mijn timer is, zodat ik voortaan een Rosier-tijd meet.


Jeroen en Erwin komen aan op de Rosier

In de afdaling naar Spa liet Erwin zien dat hij hij een potentieel Tourwinnaar is. Hij kan klimmen, temporijden, sprinten én dalen. Wat reed die een paar scherpe bochten; ik durf dat niet (meer). Bij de auto's een zeer tevreden kwartet. Omgekleed en bij het pompstation een alternatief terrasje genomen. Jeroen ging zijn dochter ophalen en wij reden met ons drieën rustig terug naar het Gooi. Daar na een zeer geslaagde dag de mannen afgezet en even na 22 uur was ik thuis. Rationeel is het niet kloppend te krijgen: bijna 500 kilometer rijden om een rondje van 128 km te fietsen, maar de 2200 hm maak je niet bij ons in de Heuvelrug. Voor Jeroen is het duimen dat het donderdag (mijn verjaardag) goed gaat. Sjaak wenst Rik alle succes op de Ventoux komende week. Hij wordt natuurlijk op zijn sloffen Cinglé (drie keer op één dag). Ik ben vooral benieuwd naar zijn Bedoíntijd. Ik denk zelf net onder de 1.25. Een minuut of 14 naar St Estève. Het bos vervolgens in 45 minuten en het maanlandschap in 25 minuten. Maar als het nóg sneller gaat zou me dat niet verbazen. Rik, ik hoor het graag!

De teller ging van 1425 naar 1555
De dynamische routekaart staat hier.