Pronkparade op seizoensopening

Het was toch wel een beetje het verhaal van vandaag. Natuurlijk: het seizoen ging van start, zeer vroeg dit jaar, maar de doop van de beide Pinarello's (zie foto) trok natuurlijk veel aandacht. Karim had dan eindelijk zijn fiets, klasse hors categorie en Erwin kon aardig mee, met het kleinere broertje daarvan. De opgewaardeerde Colnago van Jeroen verbleekte er een beetje bij, maar duidelijk mag zijn dat de kredietcrisis niet van invloed is geweest op het streven naar optimaal materiaal. Nico en Sjaak hadden gewoon hun nauwelijks gepoetste stalen rossen van stal gehaald, maar het was voor het fietsen allemaal geen bezwaar.

Een week of zes geleden: mailtje van Jeroen. Seizoensopening, zondag 25 januari, zelfde recept als vorig jaar. Dit keer met Karim en Nico erbij. Begonnen, zes jaar terug als een -euforisch- ritje na de aanschaf van de Colnago en Gios bij Math door Jeroen en Stefan (zoals Sjaak toen nog genoemd werd). Een rondje van een kilometer of 60 tot 80 km in Zuid Limburg in de winter. De eerste kilometers op de fiets in ons geliefde heuvellandschap. Het concept is verfijnd, niks meer in je blote klokkenspel op een parkeerplaats, maar een camping met restaurant en douchegelegenheid- en nu konden we ook meer mensen uitnodigen. Erwin was vorig jaar aan de beurt, nu waren we dus met vijf.

We verzamelden op de carpoolplaats bij Houten. Ik dacht het leeg zou zijn, maar er stonden zeker tien auto's. Die van Nico ook al. Om het licht gênante van deze afspraakplek te doorbreken begroette ik Nico met een 'jouw auto of de mijne?'. Even bijgepraat en toen waren de Gooise mannen er. De Pinarello's hadden zich al verbonden en afgezonderd en wij stapten bij Jeroen in. Die een uur later al langs Sittard stuurde. Een fijn gemiddelde over een rustige A2. Vlot naar de Rozenhof gekoerst en daar alle tijdwinst van de hoge snelheden weggedronken in minimaal 3 rondes koffie. Kloffies aan, fietsen in elkaar en we konden gaan. Sjaak had de route uitgezet, Jeroen had onze komst voorbereid en we waren er beslist welkom. Karim deed rustig aan, de angst voor valpartijen was groot en de weg was niet helemaal te vertrouwen met temperaturen net boven het vriespunt. Verder ging het best lekker. Ik merkte dat de looptraining van de afgelopen maanden niks had afgedaan aan het fietsen. Sterker nog; ik was niet te houden op de beklimmingen, kon doortrekken op korte hellinkjes en voelde me 'vast' in de afdalingen. Vaak een betrouwbare indicator voor 'vorm'. Het Drielandenpunt reed ik volledig in D1 terwijl ik toch 17 km/h haalde. Zo goed ben ik in jaren niet geweest. Ook het feit dat ik weet wat D1 is is volledig nieuw. Lopen en fietsen gaan goed samen, ook al omdat ik wekelijks spin en hersteltrainingen van het lopen op de hometrainer uitvoer.



Erwin was nog niet echt in de stemming om vol gas te geven. Op de Kruisberg liet hij voor het eerst zijn tanden zien en denderde hij vanuit de achterhoede ouderwets over mij heen. Ik kon dit keer met enig aanzetten aanpikken en toen ik aansloot stond Erwin ineens geparkeerd. Ik reed rustig door en hij kwam toch weer bij. Later dike dag reden we nog een hellinkje samen en dat was toch wel nieuw voor mij. Verder viel de goede vorm van Nico op; hij bleef dicht bij Jeroen (of andersom), die ondanks de rugproblemen toch netjes vooruit en omhoog ging. Karim had het zwaar, maar reed zijn eigen tempo, goed gegidst door zijn Pinarello-'pal' Erwin. We reden dit keer de Huls, een stevige helling vanuit Simpelveld. Daarna het bekende Eyserbos en via de Dode Man bereikten we de pauze in Gulpen. Het was al laat geworden; Karim zou de deadline thuis niet halen. We lieten de lunch er niet voor staan; het was immers de seizoensopening en de boog kan niet altijd gespannen staan. Via de Koning van Spanje en Het Roode Bos (Sippenaeken; jippie de weg is eindelijk opnieuw geasfalteerd - al jaren een crime) kwamen we weer terug op de Rozenhof. Met een heerlijk douche spoelden we ons schoon, na een heerlijke tocht. Qua statistieken niet echt indrukkendwekkend, maar cijfers zeggen niet alles.





De Pinarello's vlogen er daarna vandoor; wij praatten nog wat na met een kopjes soep, genoten van de laatste momenten vakantiegevoel en lieten ons door Jeroen veilig afzetten in Houten. Daarna zelf naar huis na een uiterst geslaagd dagje, dat al zo goed was begonnen.