Winterrit in mei

Het is nog niet eerder gebeurd in de ruim 25 jaar dat ik nu fiets, dat ik voor een tochtje in Nederland half mei, ik mezelf de vraag stel of ik winterhandschoenen aan moet doen. Gisteren was het zover. De nachtvorst was net weggetrokken en met een graad of acht ging ik vroeg op stap. Met 'gewone' handschoentjes, dat wel. Het was tijd voor een ca. 150 km-tocht. Wil ik de Vaujany over een week of zes kunnen fietsen moet ik echt iets aan de kilometers gaan doen en wil ik zeker nog een 150km en een >200km tocht hebben gereden.

Ruim drie jaar geleden reed ik een tocht over de Veluwe en via de Flevopolders terug. Dat was ook deze keer de bedoeling. Met noordenwind een goed idee ook. Maar niet alleen waren de extreem lage temperaturen uniek, ook het feit dat het vrijwel windstil was, maakte dit tot een bijzondere tocht. Voor de gelegenheid liet ik de ketting vrijwel de gehele tocht op het middenblad (40/15, 40/16)om in een hoog ritme en met hartslag van maximaal 150, geheel op eigen intuïtie te trainen.

Via de Pyramide, de Gelderse Vallei (met als bruisend middelpunt Barneveld), Stroe en Garderen berikte ik de eerste, en enige stop van vandaag bij hotel de Zwarte Boer in Leuvenum. Een zeer uitnodigend terras, een extreem vriendelijke bediening en een sfeer- en smaakvolle entourage maakten dit tot een fijne stop. Zat ik vroeger dan wat om mij heen te staren, nu heb ik het dan druk, met dank aan mijn mobiel-met-internet. Twitteren, email checken, de route via Google Maps verkennen. Fietsen is werken geworden.
De stop was eigenlijk te lang; met tien graden was het gewoonweg te koud voor het terras en ik vervolgde rillend en bibberend mijn weg.

Via de bossen kwam ik uit in Hierden en door wat tempoversnellingen was ik weer warm geworden. Het volgende doel was Zeewolde en vanaf daar zou ik wind mee hebben. Maar die was er niet, dus alles ging volledig op eigen kracht. Voortdurend zat ik tussen de 28 en 30 km/h. Als het tempo iets omhoog ging voelde ik het meteen. De hele dag heb ik voor mijn gevoel op 70-80% van mijn kunnen gereden. Het uiteindelijke gemiddelde van de dag 28,5 km/h is daarmee verklaard.

In de polder veel vliegjes, zeker omdat ik zoveel mogelijk de 'kustlijn' van de Randmeren wilde volgen. De bewegwijzering in Flevoland is niet altijd even adequaat, dus ging ik vooral op mijn richtingsgevoel af. En na 113 km bereikte ik de Stichtse Brug, de poort naar het Oude Land. Via Eemnes en de vertrouwde route die door Lage Vuursche en Maartensdijk voerde was ik even na 15 uur weer terug in de Domstad. Kapot was ik niet, maar wel 5500 kcal lichter en een kleine 150 trainingskilometers rijker.