Door de gebeurtenissen op donderdag 12 juli was de avond licht gedeprimeerd. Het was weliswaar de eerste mooie, zonnige avond bij het appartement maar ik voelde me niet lekker. Een loeihete douche hielp wel iets, maar daarna vroeg en rillerig gaan slapen. De nacht was wat onrustig en ik vroeg me af of ik op vrijdag wel de tocht af zou kunnen maken.
Die vrijdag stond ik op en was de lucht volledig blauw. In de verte gloorden de bergen en het was al aangenaam warm. Kortom: ook hier in St Colome was het zomer geworden. Na het ontbijt besloot ik dat ik goed genoeg was om op de fiets te stappen en laadden we de auto in. De VdH had er ook weer zin in. Lekker een boek lezen op een terras en vooral genieten van het vooruitzicht van een genietende Sjaak. Ik begon me ook steeds beter te voelen. Pas nu zag je hoe mooi de streek was en het doel was Campan, zo'n 16 km van de top van de Aspin. We dronken er nog een kop koffie/thee, althans, dat deed Elsje [Sjaak was onrustig en wilde eigenlijk gewoon weg]. Ik raakte ook nog wat andere ballast kwijt en dat kwam erg goed uit. Het vertrouwen dat ik dit laatste stuk ook wel zou halen nam toe.
De eerste kilometers liep het deels licht omhoog, deels was het vlak met af een toe een steil sukje. Deze klim was nog de enige klim op het hele traject nog niet had gereden. En het was een prachtig stuk. Eenmaal langs het meer van Payolle gereden werd het echt klimmen. Nog maar vijf kilometer overigens en de percentages varieerden tussen de zeven negen procent. Een milde klim dus, veruit de mildste, maar met een toch nog matige conditie was het uitkijken. De top was evenwel vlot bereikt en het uitzicht op de top richting de Pic du Midi was fenomenaal.
In de afdaling pikte ik de rest mijn verloren moraal op. Met het warme, wolkenloze weer kon ik eindelijk weer eens voluit dalen. Deze afdaling kende ik vanuit 2009 en op de lange, rechte stukken kon ik de Gios goed laten lopen. Wat een weelde dat het wielprobleem was opgelost. Wat een geweldig uitzicht en wat een beloning toch weer de vaart die je maakt bergaf. Enige smetje was een auto die me niet liet passeren en pas na wat misbaar en een snelle tussensprint aan de kant ging. Vlot bereikte ik Arreau, de springplank naar de laatste col van de dag en de tocht. De Peyressourde begint pas echt na een tiental kilometers door een dal. Daarin kun je aardig vaart maken en je reserves aanvullen met vocht en voedsel.
Pas na Avajan (foto) gaat het weer echt omhoog maar dan ook wel voortdurend met acht tot tien procent gemiddeld. een weg die vrij recht loopt en op een gegeven moment nog lastiger werd door de tegenwind. Het was daar echt ploeteren en doorzetten. Op drie kilometer van de top stopte ik in 2009 en dat liet ik mezelf nu ook toe. Tenminste, als ik dat zou willen. Eenmaal op dat punt aangekomen reed ik door en kreeg ik zelfs de wind in de rug. Dat was zó heerlijk. Zelden is wind een echte factor, maar de stukken van meer dan tien procent in het laatste stuk gingen eigenlijk perfect. De laatste 500 meter kon ik zelfs versnellen en liep de hartslag zelfs op naar de 170. En boven!
Snel de VdH bericht dat ik eraan kwam (zij had de Peyressourde ook gereden met de auto omdat de navigatie haar dat had opgedragen) en als een razende gedaald. Dit is één van de makkelijker afdalingen, al blijft het opletten op andere verkeersdeelnemers en het wegdek. Binnen de 20 minuten was ik beneden, veilig en wel en reed ik direct op Elsje/VdH aan die zich goed had geïnstalleerd op een terras van een 'salon de thé'. Die zag mij aanzienlijk vrolijker aankomen dan een dag eerder. Dit was een prima tocht geweest en hoewel in twee (eigenlijk zelfs drie) dagen gedaan: ik ben van Pau naar Luchon gefietst.
De details van de dag:
2 opmerkingen :
Kom er nu pas aan toe je blog te lezen.. Mooie prestatie Sjaak! Je kan nog zo hard trainen maar de gezondheid van de dag gaat het om. Wij gaan die rit nog een keer in één keer overdoen! Groet Jeroen
Dank Jeroen, gaan we zeker doen. En coast-to-coast
Een reactie posten