EE17: Om nooit te vergeten!

Na een lange voorbereiding was het zaterdag 24 juni dan zover. De dag begon bizar vroeg, om 4.30. Zelf was ik al eerder wakker, en ondanks de flink opspelende ribben had ik zowaar wat geslapen. Even later zaten we allen aan het ontbijt, tamelijk ontspannen en vol vertrouwen in een mooie tocht.

Even na 5.00 uur reden we weg en daarmee gaven we onszelf genoeg ruimte om voor het donker binnen te zijn. De wind hielp mee: matig, kracht vier , maar bovenal: uit het Zuidwesten. Kijk, daar kan je mee vooruit. Al was het de eerste kilometers zoeken met fietsers die voor het eerst samen rijden. Hoe gaat het overnemen, welk tempo houd je aan, hoe gaat de navigatie? Duidelijk was dat het het beste voor iedereen was als ik de route zou doen, met Gijs als back-up omdat hij ook de route had ingeladen. In het eerste uur reden we drie keer fout; het zou pas in Delfzijl weer voorkomen dat er weer een aarzeling was...

Nadat we de heuvels hadden verlaten ging het over vlakke wegen (met een stukje door Duitsland waar Ton ons in zijn geheel doorheen loodste) in een rap tempo richting de Meinweg. Daar zouden we Koen treffen met de volgauto, maar we lagen voor op het tijdschema. We besloten door te rijden en elkaar na 130 km pas te treffen. De Meinweg was voor mijn drie metgezellen dezelfde openbaring als voor mij toen ik daar twee jaar geleden een werkbezoek aan bracht. De fietssnelweg was onszelf en glooide heerlijk voor een fijn tempo.

Daarna voor de tweede keer Duitsland in. Bij een eerdere verkenning van het zuidelijke deel van de route reed ik vooral langs drukke wegen. De bypasses in deze editie waren succesvol en we reden mooi ten oosten van Venlo richting de Maasvallei. Daar een lang, wellicht wat saai stuk waar de wind ook half stond. Waaiers dus. Inmiddels waren we toe aan koffie en op de afgesproken plek stond Koen ook. Alleen: geen koffie, tent was nog dicht. Dan maar de eerste tapjes aan de powerbanks voor telefoons en Garmins. Meten is weten en die apparaten mochten niet zonder prik komen te zitten.

Het volgende deel ging weer strak en straf. Alleen in Kleve lag het tempo wat lager, maar de wind stond inmiddels weer fijn in de rug. Na Emmerich reden we naar de Elterberg, één van de laatste klimmetjes van de dag. De koffie in Elten was matig van kwaliteit, maar met 170km op de teller inmiddels is er dan geen reden tot klagen.

We konden aan onze Twentse vrienden een ETA doorgeven. We zaten precies tussen langzaamste en snelste schema in. Bij Beek schampten we het parcours van het NK wielrennen en daarna reden we onze eigen koers. Hier vloog het tempo richting de 40km/h. Eigenlijk ging het moeiteloos, maar ik probeerde het toch een beetje te drukken. We waren immers pas halverwege.

In Almen zat een hele groep op ons te wachten; zeven renners. Na een voor ons relatief lange pauze ging het verder. Het was gaan regenen en met ineens een groep van elf man (m/v) is het zoeken naar een balans. Zelf besloot ik voor het laatste wiel. De angst om te vallen was best groot en nóg zo'n klap zouden mijn ribben niet fijn vinden. Ook Ton hield zich rustig. Gijs en Frans probeerden een dubbele waaier te organiseren, maar dat kwam niet van de grond. Ook al vanwege het fietspaden-gehalte van het parcours.

In Ommen besloot de Twenste groep terug te rijden met Mark die lek was gereden en al van plan was terug te rijden naar Enschede. Dat er enige wrevel was ontstaan was mij enigszins ontgaan. Gelukkig kon Frans dat later gladstrijken. Wij hadden met zij vieren al iets opgebouwd en dan komen er zeven renners bij die vers zijn en een eigen fietsregime hebben. No hard feelings, had iets beter afgesproken kunnen worden.

Inmiddels waren we weer met zijn vieren en besloten we door te rijden tot Zuidlaren. Psychologisch een goede plek, dan ben je bijna al in Groningen. Het tempo zat er nog goed in en eigenlijk bleek dat vier man de ideale samenstelling was om goed te kunnen draaien op die fietspaden. Helaas waren de lagers van mijn pedaal aan het tegenstrubbelen, waardoor ik een paar keer van de fiets moest. Het was inmiddels al avond geworden dus geen fietsenmaker meer open. Gijs bood zijn Squirt-tubetje (met een onduidelijke vloeistof) aan en wonderwel werkte dat: daarna geen last meer gehad. Het was ook de enige pech die we hadden.

Tegen 19.00 uur waren we in Zuidlaren, alwaar Koen een plekje had uitgezocht. We besloten daar een goede pauze te nemen, wat te eten en dan de laatste 55 km in één keer te slechten. Het terras buiten was aantrekkelijk, maar omdat het allemaal best lang duurde gingen we toch maar naar binnen. En dan merk je dat we toch al best een inspanning hadden geleverd: iedereen koelde meteen af. Het lichaam gaf de energie liever aan de spieren dan aan de huid.

Het stuk door Groningen vloog voorbij. Mij drie reisgenoten legden er een stevig tempo op. Via Appingedam bereikten we Delfzijl waar het laatste stukje langs de Eems begon. Het was even zoeken naar het fietspad. En de donkere wolken die dreigend vóór ons hadden gelegen openen zich. In een stortbui legden we de laatste 15 km af. Frans was nog zo gretig als een jong veulen, die zou zo -met behulp van zijn bouwlamp annex voorlicht- het hele stuk teruggereden zijn. Voor mijzelf was het wel klaar zo. Zeker toen ik in in de Eemshaven een hoestbui kreeg, waar mijn ribben echt heel veel pijn van deden.

En dan ben je er. Net voor 22.00; bijna 17 uur onderweg; 404 km en een gemiddelde van net boven de 30 km/h. Koen stond ons op te wachten net als mijn echtgenote (ook bekend als de VdH -> Vrouw des Huizes). En dus is er een finishfilmpje:

filmpje komt nog

Hoewel het weer ging stortregenen waren we zeer tevreden. Niemand was eigenlijk kapot. Natuurlijk wel een beetje gaar na zo'n lange tocht, maar omdat we ons nooit geforceerd hadden bleven zaken als kramp en uitputting ver weg. Koen, Ton en Gijs kleedden zich om bij een tankstation en reden diezelfde avond nog naar huis. Frans, de VdH en ik gingen naar een hotel in Uithuizen waar zij al had ingecheckt. Daar wachtte een heerlijke warme douche. Het laatste half uur prutsen met de fietsen op het rek had er bijna meer ingehakt dan de hele tocht van vandaag.

Nu,een maand later kijk ik nog steeds met grote tevredenheid op de tocht terug. Op zo'n dag ontstaat er iets. Het besef dat je samen iets speciaals doet en tegelijk was er ook een zekere nuchterheid en no nonsense houding. Gewoon rijden en gáán. En de plannen voor de volgende stap (500 km-grens, Haarlem-Parijs, Vijflandentocht) zijn alweer gemaakt.