De heerlijke rustdag in Luchon was dus een succes. Deze dag gingen we weer verder en stond er weer een heuse koninginnerit op het programma. De etappe naar Tarascon-sur-Ariège was ongeveer 160km lang er stond weer vier cols op het programma.
Uitgezwaaid door Victoria en Geoff vertrokken we onder een mooi zonnetje. Nico had besloten om in de auto te starten en halverwege te wisselen met Jeroen. De eerste 25 km gingen door een vallei en die kilometers waren licht dalend. We hadden afgesproken om niet als een gek te gaan jagen, want de dag was nog lang en de eerste col (de Menté) één van de zwaardere beklimmingen van de hele reis. Desondanks konden we een tempo van tegen de 40 km/h aanhouden. Zelf moet ik dan altijd op gang komen en is het 'laatste wiel' een fijne plek.
Eenmaal op de Menté aangeland ontspon zich het vaste patroon: Jeroen en Stephan die flink aangingen, Ftans daarachter en Willem direct naar de koffiemolen en licht trappen. Zelf wilde ik deze klim behoorlijk voluit gaan. Negen km aan negen procent gemiddeld doet denken aan het bos van de Ventoux en die stond later nog op de rol. Eenmaal in mijn tempo gekomen vond ik aansluiting bij Stephan. Die na elke haarspeldbocht even uit het zadel kwam en daarmee aanzette. De schaatstechniek noemde hij dat. Voor mij is een bocht even een moment van relatieve rust en zo zie je maar dat iedereen zijn eigen manieren heeft om een col te rijden.
Het ging overigens heerlijk. Het was zeker steil maar ik kon merken dat de conditie goed was. En dat gold voor iedereen eigenlijk. We waren vlot boven en net voor een grote groep Fransen die net als wij coast to coast fietsten. We hadden daardoor niet eens het rijk alleen om foto's te maken. Tssss.
De afdaling begon goed en Stephan maakte met de GoPro opnamen. Die zie je in het filmpje terug. Na een paar kilometer was er veel grind op de weg en reden we ineens een stuk langzamer. Dat geeft toch ook een gevoel van solidariteit. Het risico onderkennen van een val en daar allemaal naar handelen. Pas aan de voet van de volgende col (Portet d'Aspet) was de weg weer schoon.
Die col heeft een zwarte schaduw over zich hangen. In 1995 overleed hier tijdens de Tour de France Fabio Cassartelli. Er is een fraai monument gemaakt aan het begin van de klim vlak bij de plek waar hij ten val kwam. Uiteraard stopeten we hier. Net als de begeleiders van die andere groep. Toen ik zei dat we nog nooit voor het monument van Tom Simpson op de Ventoux zijn gestopt, begon die man mij te vertellen dat dat monument op de Ventoux staat. Duh. Wie is hier nou de feitenkeizer? Even later zou hij mij aanspreken op het feit dat ik zonder helm de klim had afgemaakt (meegegeven aan Nico). Gelukkig gaf Frans terug dat ik ruim 30 jaar fiets en weet wat ik doe.
Op de col wisselden Frans en ik van fiets. Dat leverde mij een gebroken rug op (totaal andere houding) en Frans een vurig verlangen naar een titaniumframe. Dat werd door Stephan verwerkt in het filmpje door het nummer Titatium van David Guetta als achtergrond te kiezen.
We waren inmiddels in de Ariège aangekomen en daarmee in een ander gebied. De hoogste toppen lagen achter ons, het landschap was al wat droger en de dorpjes minder 'gecoiffeerd'. In 2003 beleefden we hier een geweldige week en we zouden deze twee dagen een aantal cols herhalen. In Castillon-en-Couserans wisselden Nico en Jeroen van plek.
Die gaf aan de ploegleidersfunctie een geheel eigen draai. Harde beats begeleidden ['move your ass']ons de Col de la Core op. Tussendoor werden veel filmpjes en foto’s gemaakt. Deze col leek eindeloos; niet steil in het begin en via lange slingers naar de top. In mijn herinnering was het één van de mooiste beklimmingen en dat werd bevestigd. Wat een fraai landschap en ook wat een rust. Helaas wareb mijn benen hier niet goed. Het ging wat stroefjes en ik moest ook even heel goed eten om de dag door te komen. Dat was met een auto vol met voedsel geen punt natuurlijk. En ook hier kwam iedereen boven. Door de lange slingers beneden je kon je iedereen ruim van tevoren zien aankomen.
Na een stevige afdaling belandden we in Seix, ook al een bekend plaatsje uit het verleden. Vanaf daar reden we lang stuk door een Gorge. Nico had het hier zwaar: het was warm en glooiend. Stephan had dringend behoefte aan melk en in Axat, waar de afslag naar de laatste uitdaging van de dag was, legden we aan. Iedereen moest de voorraden aanvullen en even de motivatie voor deze klim vinden. Frans deed telefonisch nog wat zaken, Willem pakte een goede espresso en Nico deed een doekje over zijn fietsactiviteiten vandaag. Zelf had ik brandende voeten en was ik blij dat mijn schoenen even uit konden. Jeroen bleef ploegleider en reed samen met Nico de rest van de tocht.
Uitgezwaaid door Victoria en Geoff vertrokken we onder een mooi zonnetje. Nico had besloten om in de auto te starten en halverwege te wisselen met Jeroen. De eerste 25 km gingen door een vallei en die kilometers waren licht dalend. We hadden afgesproken om niet als een gek te gaan jagen, want de dag was nog lang en de eerste col (de Menté) één van de zwaardere beklimmingen van de hele reis. Desondanks konden we een tempo van tegen de 40 km/h aanhouden. Zelf moet ik dan altijd op gang komen en is het 'laatste wiel' een fijne plek.
Eenmaal op de Menté aangeland ontspon zich het vaste patroon: Jeroen en Stephan die flink aangingen, Ftans daarachter en Willem direct naar de koffiemolen en licht trappen. Zelf wilde ik deze klim behoorlijk voluit gaan. Negen km aan negen procent gemiddeld doet denken aan het bos van de Ventoux en die stond later nog op de rol. Eenmaal in mijn tempo gekomen vond ik aansluiting bij Stephan. Die na elke haarspeldbocht even uit het zadel kwam en daarmee aanzette. De schaatstechniek noemde hij dat. Voor mij is een bocht even een moment van relatieve rust en zo zie je maar dat iedereen zijn eigen manieren heeft om een col te rijden.
Het ging overigens heerlijk. Het was zeker steil maar ik kon merken dat de conditie goed was. En dat gold voor iedereen eigenlijk. We waren vlot boven en net voor een grote groep Fransen die net als wij coast to coast fietsten. We hadden daardoor niet eens het rijk alleen om foto's te maken. Tssss.
De afdaling begon goed en Stephan maakte met de GoPro opnamen. Die zie je in het filmpje terug. Na een paar kilometer was er veel grind op de weg en reden we ineens een stuk langzamer. Dat geeft toch ook een gevoel van solidariteit. Het risico onderkennen van een val en daar allemaal naar handelen. Pas aan de voet van de volgende col (Portet d'Aspet) was de weg weer schoon.
Die col heeft een zwarte schaduw over zich hangen. In 1995 overleed hier tijdens de Tour de France Fabio Cassartelli. Er is een fraai monument gemaakt aan het begin van de klim vlak bij de plek waar hij ten val kwam. Uiteraard stopeten we hier. Net als de begeleiders van die andere groep. Toen ik zei dat we nog nooit voor het monument van Tom Simpson op de Ventoux zijn gestopt, begon die man mij te vertellen dat dat monument op de Ventoux staat. Duh. Wie is hier nou de feitenkeizer? Even later zou hij mij aanspreken op het feit dat ik zonder helm de klim had afgemaakt (meegegeven aan Nico). Gelukkig gaf Frans terug dat ik ruim 30 jaar fiets en weet wat ik doe.
Op de col wisselden Frans en ik van fiets. Dat leverde mij een gebroken rug op (totaal andere houding) en Frans een vurig verlangen naar een titaniumframe. Dat werd door Stephan verwerkt in het filmpje door het nummer Titatium van David Guetta als achtergrond te kiezen.
We waren inmiddels in de Ariège aangekomen en daarmee in een ander gebied. De hoogste toppen lagen achter ons, het landschap was al wat droger en de dorpjes minder 'gecoiffeerd'. In 2003 beleefden we hier een geweldige week en we zouden deze twee dagen een aantal cols herhalen. In Castillon-en-Couserans wisselden Nico en Jeroen van plek.
Die gaf aan de ploegleidersfunctie een geheel eigen draai. Harde beats begeleidden ['move your ass']ons de Col de la Core op. Tussendoor werden veel filmpjes en foto’s gemaakt. Deze col leek eindeloos; niet steil in het begin en via lange slingers naar de top. In mijn herinnering was het één van de mooiste beklimmingen en dat werd bevestigd. Wat een fraai landschap en ook wat een rust. Helaas wareb mijn benen hier niet goed. Het ging wat stroefjes en ik moest ook even heel goed eten om de dag door te komen. Dat was met een auto vol met voedsel geen punt natuurlijk. En ook hier kwam iedereen boven. Door de lange slingers beneden je kon je iedereen ruim van tevoren zien aankomen.
Na een stevige afdaling belandden we in Seix, ook al een bekend plaatsje uit het verleden. Vanaf daar reden we lang stuk door een Gorge. Nico had het hier zwaar: het was warm en glooiend. Stephan had dringend behoefte aan melk en in Axat, waar de afslag naar de laatste uitdaging van de dag was, legden we aan. Iedereen moest de voorraden aanvullen en even de motivatie voor deze klim vinden. Frans deed telefonisch nog wat zaken, Willem pakte een goede espresso en Nico deed een doekje over zijn fietsactiviteiten vandaag. Zelf had ik brandende voeten en was ik blij dat mijn schoenen even uit konden. Jeroen bleef ploegleider en reed samen met Nico de rest van de tocht.
Eenmaal bijgetankt reden we de Port de Lers. Deze was lang. Heeel lang, maar niet steil en zeer rustig qua verkeer. Jeroen en Nico
stonden op een strategisch punt waar ze ons zowel lager als hoger konden
zien. Dat was vlak voor de splitsing waar je ook
naar de Agnes kon (rechtsaf, reden we in 2003 van de andere kant) Wij
gingen links naar de Lers. Later hoorden we dat hier een uniek gesteente
konden vinden, wat op maar een paar plekken in de wereld voorkomt. De Lers had een
vervelend slot, eerst denk je er te zijn,
dan een stukje dalen en dan vervolgens weer klimmen.
Op de top spraken wee een leuk stel uit Califonia die een paar dagen hier kwamen fietsen tijdens hun Europa trip. Dat is ook leuk van zo'n tocht, je maakt makkelijk en snel contact. Stephan had flink doorgereden dus die stond al even te wachten, Frans had zijn goede benen terug en Willem deed het heel rustig aan.
Op de top spraken wee een leuk stel uit Califonia die een paar dagen hier kwamen fietsen tijdens hun Europa trip. Dat is ook leuk van zo'n tocht, je maakt makkelijk en snel contact. Stephan had flink doorgereden dus die stond al even te wachten, Frans had zijn goede benen terug en Willem deed het heel rustig aan.
En dan die afdaling: je moet het gedaan hebben om
het te geloven. Iemand op de col had tegen me gezegd: 'descante dangereuse' maar
‘bon tapis’ Wat heet: strak, gloednieuw asfalt, gesubsideerd door
Europa. Een racebaan van twaalf km die de behoorlijk technische
afdaling tot een zeer genoeglijke en spectaculaire ervaring maakten.
Samen met Frans naar beneden gereden, alleen jammer van die piepende remmen.
Vanaf Vicdessous werd het wat vlakker, maar de weg daalde nog wel. We konden rustig aan doen naar
Tarascon: maar iedereen had er zin in. Vals plat met 45-50km/uur naar
beneden razen. In een vloek en een zucht kwamen we in de finishplaats aan. De lucht was
dichtgetrokken en er hing een wat unheimische sfeer op
het terras bij het hotel. Na het rustieke en stijlvolle Luchon was dit wel weer even wennen. Toen eenmaal de fietsen veilig opgeborgen waren en de kamers betrokken voelden we ons wel weer op ons gemak.
Daarna het plaatsje in voor een maaltijd. Het was de a vond van Duitsland-Frankrijk wat de halve finale van het EK voetbal was. Niet dat we erg mee bezig waren, maar het café-restaurant was daardoor behoorlijk gevuld. De patron deed er alles aan om het ons naar de zin te maken.Helaas was de confit de canard wat drog en mager uitgevallen maar soit. En het was droog gebleven, iets waar het niet naar uitzag toen we aan tafel schoven.
Na een kort rondje door het plaatsje gingen we weer naar het hotel om de wedstrijd af te kijken. Zelf werkte in wat gegevens op Strava bij, want mijn hoogtemeters klopten niet, wat me op commentaar uit het vaderland kwam te staan Dat moest en ís inmiddels hersteld.
De route op Strava
De animatie van de dag
Het filmpje van de dag:
Daarna het plaatsje in voor een maaltijd. Het was de a vond van Duitsland-Frankrijk wat de halve finale van het EK voetbal was. Niet dat we erg mee bezig waren, maar het café-restaurant was daardoor behoorlijk gevuld. De patron deed er alles aan om het ons naar de zin te maken.Helaas was de confit de canard wat drog en mager uitgevallen maar soit. En het was droog gebleven, iets waar het niet naar uitzag toen we aan tafel schoven.
Na een kort rondje door het plaatsje gingen we weer naar het hotel om de wedstrijd af te kijken. Zelf werkte in wat gegevens op Strava bij, want mijn hoogtemeters klopten niet, wat me op commentaar uit het vaderland kwam te staan Dat moest en ís inmiddels hersteld.
De route op Strava
De animatie van de dag
Het filmpje van de dag:
1 opmerking :
Ha, weer een etappe erbij! wat een heerlijke rit was dit ook. Inderdaad die afdaling...
Een reactie posten