P16 dag 7 etappe 6: een andere omgeving

Deze dag reden we Pyreneeën uit. Na de Port de Pailhères stond een lange afdaling op het programma en dan zouden we in zeg maar de Langedoc belanden. Het land van de Kartharen, een stelletje zuiver-in-leer-Christenen uit de 12e en 13e eeuw. Vanwaar deze kleine geschiedenisles? Nou, we reden dan wel van col tot col, hotel in hotel uit al colablikjes naar binnenslaand, maar echt vakantie was het natuurlijk niet. Dat zou helemaal aan het einde van de dag nog een beetje goed komen. 

Tarascon oogde druilerig maar wel net weer droog bij het vertrek. Het ontbijt was prima verzorgd, maar dat nam niet weg dat dit toch de minst aansprekende accommodatie van de hele trip was. Geeft ook niet; er moet tenslotte één de minste zijn. Frans zou het eerste deel de auto rijden. Hij reed tot op de Port de Pailhères, zou dan afdalen en ons ontmoeten aan de voet van de klim. Wij reden niet over de drukke Route Nationale, maar via een hoger gelegen 'Route des Corniches'. Bij de verkenning op Street View had ik al gezien dat dit een fraai weggetje was. Ver de van de drukte, mooie uitzichten en na een stevig begin glooiend langs de helling.

Minder fraai was de situatie op mijn achterwerk. Al die kilometers op een zadel doen een aanslag op de huid. Met een vertrouwde Sudocrem ging ik weer terug naar de babytijd van mijn kroost, maar het hielp mij 's nachts bij het herstel. En na tien kilometer fietsen heb je je positie wel weer gevonden. Ook hier trokken Jeroen en Stephan van het begin goed door, zelf had ik weer langer nodig om mijn ritme te vinden. Nico en Willem kozen ook voor ontspannen start.

De laatste kilometers naar de Col de Marmare waren eindeloos en ook wel wat saai. De weg was niet steil zodat je aardig tempo kon maken. We kwamen daar nog Nederlanders tegen die met Cyclotours op pad waren. Die groep reed zo'n beetje dezelfde route als wij, maar zij waren afgehaakt.En hun busje had Jeroen ook nog van de weg gedrukt door in te halen op een punt waar het echt niet kan. Dit keer liet ik de afhandeling van de praatgrage gesprekspartner aan mijn collega's over.

Via de Chioula (nog twee km omhoog) en een korte afdaling kwamen we Frans tegen. Die had naar ene café gezocht voor de koffiepauze, maar er was niet veel te vinden. Wel wisten Nico en Stephan een camping in Ascou, even verderop, al in de klim naar de Port de Pailhères. Die was open [het seizoen zou dat weekend beginnen] en de Nederlandse eigenaar zorgde voor verse taart, koffie en cola. Caffeïnegebrek zouden we niet krijgen deze week. 

Uiteraard zaten we buiten, maar het was best fris. Zo'n 10-15 graden minder dan gisteren. En ook later die dag zou het behoorlijk warmer worden. We waren blij dat we konden gaan. De klim begon ik in een redelijk tempo; mij stond bij dat deze eindeloos was en steil. Dat alles viel mee. Wel was er zo'n 'wintersportpassage'. Je rijd dat over een parkeerplaats van een paar kilometer in de buurt van skiliften. Het was daar ook 11-12% en voor iedereen even afzien. Uiteindelijk kwam ik nog in de buurt van Jeroen en Stephan. De armstukken op de weg, vak voor de top had ik laten liggen, maar Frans niet. Die waren van Stephan die daar weer blij mee was.

Ook het weerzien met de Toyota was aangenaam. Jasje aan, hesje er overheen. eten, drinken, eten, drinken. Het was nog niet mijn dag, dat was duidelijk. De col (Port de Pailhères) zelf was fraai. Er stonden gewoon paarden op de weg, waar iedereen omheen reed. Dieren zijn hier de baas. Aan de andere kant lag een diep dal en waren de hoge bergen verdwenen. We reden hier echt van de Pyreneeën weg.

Na een weergaloze afdaling, technisch, met met veel bochten en steile passages, wisselden Frans en Nico in Mijanes van plek. Hier was het weer lekker warm. Via het dal van de Aude, eigenlijk een 15km lange Gorge reden we naar Axat. De weg was matig van kwaliteit en er moest best gewerkt worden door de tegenwind. Gelukkig hadden Frans en Jeroen daar wel zin in. Het was veiliger om wat afstand te houden maar dat kostte wel kracht. In Axat kwamen de troepen weer bij elkaar en in Puilaurens namen we nog een laatste stop. Cola, koffie en de Tour kijken die bij het Lac de Payolle [waar we een paar dagen eerder waren] zou finishen.

Als er iemand een award voor desinteresse zou verdienen was het wel deze barman. Zelfs een training van Willem in gastheerschap zou niet helpen. Mede daardoor voelden we geen schroom om eigen consumpties te nuttigen en besloten we de Tour de Tour te laten. Op weg naar de laatste klim van de dag. De Col de Aussières. Geen benenbreker, maar wel lang en niet steil dus in een hoog tempo. Willem gaf al aan dat we elkaar bij het hotel zouden zien. Met de drie anderen reden we gestaag door het bos naar boven. Frans moest even afhaken maar was snel weer bij en kon zich weer uitleven in de bijtrapafdaling.

En inderdaad was het landschap hier totaal anders dan aan het begin van de dag. Veel droger, weinig begroeiing en een brandende zon op onze koppies. De dorpjes oogden Mediteraan, wat ook niet zo vreemd was op 50 km van de Middelandse Zee. In Sournia moesten we even zoeken, maar eenmaal aangekomen bij het hotel sloeg de vakantiestemming toe. Een heerlijk biertje, voor Frans en later Nico een duik in het zwembad en de warmte als draaglijke deken voor de aanstaande avond.

De kamers waren op de begane grond en met een terras. Het leek ook wel uitgestorven terwijl het seizoen toch echt aanstaande was. Enfin: dat was niet onze zorg. De maaltijd van de dag was paella en dat paste prima bij onze volgende bestemming: Spanje. We konden gelukkig ontsnappen aan de karaoke die door een amusementsman was georganiseerd. Dan hadden wij de portefeuille Amusement beter ingevuld.

Voldaan gingen we naar de kamers terug en slapen voor de laatste etappe alweer. De tijd vloog nu echt voorbij. 

De route van de dag

Het filmpje van de dag