P16-dag 2: Alsof we al een week onderweg zijn

Na een relatief korte nacht scheen de zon in de ochtend. Het beloofde een mooie dag te worden. Toen ik uit het raam keek zag ik dat mijn broer bezig was het stuurlint op mijn fiets te installeren en de remblokjes te vervangen. Gisteren hoorde ik op het einde van de rit een akelig gepiep als ik remde. Met nieuwe blokjes, van Campagnolo zelf nog wel, zou dat over zijn en kon ik de aanstaande afdalingen met een gerust hart tegemoet. Het plaatsen zelf kostte de nodige moeite en ook de andere materiaalman (Jeroen) begreep het niet helemaal. Aan de ene kant vind ik dat geruststellend [dat zij het ook niet altijd snappen], maar daarmee is het probleem nog niet weg. Uiteindelijk zaten de blokken erop en werd de start een half uur uitgesteld, zodat wij nog konden ontbijten.

Willem had bedacht om in de auto te starten, wat hem de gelegenheid gaf nog wat boodschappen in San Sebastian te doen. Nico stapte ook in de auto. Hij had nauwelijks geslapen en had geen energie. Dat betekende een groepje van vier, op weg naar Frankrijk. De eerste kilometers gingen door de buitenwijken van San Sebastian en ook hier deed de navigatie op de Garmin, in combinatie met de voorbereiding op Street View zijn werk. Binnen een kwartier zaten we op de fraaie weg door een nauwe kloof. En dat Baskenland een fietsgebied bij uitstek is werd al snel duidelijk. Overal plukjes van fietsers, het was net alsof je op de Heuvelrug reed. Een belangrijk verschil: auto’s passeren je hier heel ruim. Desnoods wachten ze kilometers lang met inhalen. Wat een verademing om mee te maken. In ‘ruil’ daarvoor geef je de automobilist met een handgebaar aan wanneer inhalen verantwoord is. Zo geven we elkaar de ruimte en het maakt het fietsen heel prettig.

 De weg liep eindeloos lang door, beetje omhoog, beetje omlaag. De laatste vier, vijf kilometer steeg het gestaag en kwamen we op de Puerto de Usateguita.  Er was even contact met het autoteam, dat al op weg was naar de afgesproken pauze/wisselplaats in Irurita. Helaas bleek het ‘piepende remmenprobleem’ niet opgelost. Wat heet: bij elke remactie kwam er een hartverscheurend geluid van mijn Storoni. Het maakte me heel onrustig en ook onzeker in de afdaling, hoewel remvermogen het probleem niet was. De gedachten gingen uit naar 2012 toen ik dit met mijn Gios had en Gianfranco Storoni ontdekte dat mijn achterpadschroefjes niet gelijk stonden en het wiel scheef trok op hoge snelheden. Dat gaf een vergelijkbaar geluid.

Ineens stond Willem langs de kant. Op zijn fiets. Hij was ons tegemoet komen rijden en loodste ons naar een mooi pauzeplekje. Bij een dorpspomp, die druk werd gebruikt, naast een bakkertje met goede café solo. We waren immers nog in Spanje. Nico hield een hele rustdag en zou de auto blijven rijden. Met ons vijven reden we naar de Col d’Ispéguy. Slechts 672m hoog, maar al wel een echte col. Jeroen en Stephan trokken meteen flink door; het was niet steil en je kon een aardige snelheid aanhouden. Het was een fijne col om te rijden en het uitzicht op deze grens tussen Frankrijk en Spanje was imposant. Even later kwamen ook Frans en Willem aangereden en konden we dalen, richting de volgende col.

Het was inmiddels aardig warm geworden. We hadden Nico nog niet gezien, maar we verwachtten dat hij op een terrasje in St Jean Pied de Port zou zitten. Niets was minder waar. Dus reden we maar door naar de voet van de Col de Burdincurutchta. Een oude bekende, want in 1991 reden we deze ook [van dezelfde kant] en was het nóg heter. Jeroen bewaarde er slechte herinneringen aan want hij moest toen zelfs lopen. Al stond hij wel op één toen hij elf jaar geleden een top 5 mocht maken 

Overigens wezen alle borden naar de Col d’Iraty. Later bleek dat de col na een korte afdaling nog doorliep en die col was de Iraty. Zelf had ik de iets verderop gelegen Bagargui in het routeboek opgenomen, maar goed: de navigatie in het veld telt!

Vlak voor de col verscheen er een terras en als één man knepen we in de remmen. Iedereen zag er wel een beetje tegenop in die warmte en nog weinig echte klimkilometers in de benen. Dus vijf cola en vijf café en daarna nog eens vijf cola. Met de cafeïne zat het wel goed. Intussen had ik connectie met Nico, die de Ispéguy aanvankelijk had gemist en daardoor achter ons aanreed. Een kwartiertje later was hij ook op het terras en konden we nog even de auto gebruiken voor fourage en bagagedump (helmen, jasjes). Daarna konden we de wereld weer aan. Frans en Willem gingen al vooruit; die zouden we wel inhalen.

De col begon loeisteil, zeker 11-12% gemiddeld over de eerste twee, drie kilometer. Dit soort stukken vind ik niet fijn, maar ik kan er ondanks mijn 87 kg redelijk mee overweg. Stephan reed naast me en we spraken af om samen verder te rijden. Op een vlakker stuk kwam Jeroen erbij, die een stuk beter reed dan 25! jaar geleden. Ik werd zelfs gelost, twee kilometer onder de top; typisch geval van hongerklopje. Even een gelletje erin en ik kon weer verder. Stephan kon wel bijblijven bij de ontketende Jeroen. Ook hier kwamen Frans en Willem weer niet ver van elkaar boven en genoten we van het magistrale uitzicht. Wat een geweldige klim.

Evenwel moesten we nog eens stukkie. Dan weer steil, dan weer een stukje dalen. Een ritme vinden was niet mogelijk en na 150 kilometer heb je daar wel behoefte aan. Uiteindelijk bereikte we de Bagargui en ik wist nog dat die een lastige en steile afdaling was. Ik probeerde mijn gepiep te negeren maar dat viel niet mee. Was blij om de laatste twee kilometer weer te mogen klimmen naar Larrau. Het idyllische plaatsje richting de Port de Larrau, tegen de bergen aangeplakt en daardoor bij passend-in-je-hand. Ruim 160 kilometer hadden we afgelegd, maar de beloning was navenant.

Een fijn hotel, met een eigen kamer voor Nico, die aan een goede, ongestoorde nachtrust toe was. En het restaurant had een fantastisch uitzicht over het dal. Én een acceptabel dagmenu, want je kon hier ook op sterrenniveau eten.

Die avond werd er driftig gesleuteld. Frans kon dan eindelijk zijn favoriete banden erom leggen. Jammer dat zijn condoom-binnenbanden lek bleken te zijn. Daar ging de winst van 10 gram. Jeroen en Stephan probeerden het gekraak bij Stephan’s fiets weg te halen, maar tevergeefs. Zelf had ik ook zo’n kraakje bij mijn pedalen. Heb je het hele jaar geen last van en dan op het moment van de waarheid ben je de Sjaak. Het zij zo. Willem verleende hand- en spandiensten aan de klussers en tussendoor genoten we van het terras. Nico ging op zoek naar de camping waar we in 1991 stonden. Ooit wilde hij daar met Ellen naar terug en bleek hij in Arreau uit te zijn gekomen. Een klassiek verhaal inmiddels. En zo vorderde de avond en rond 23.00 uur toog iedereen naar zijn bed. We waren pas twee dagen onderweg, maar het voelde al als een volle week. 

De statistieken via Strava

De animatie via Relive

En het clipje van de dag, gemaakt door Stephan: