Enfin: wat ook telde, was dat de zon scheen. En dat betekent om 9 uur in de ochtend zo half september dat het nog wel fris is. Dus de jasjes en armstukken kwamen in de afdaling van de Markstein goed van pas. Ook hier was het weer aangenaam vertoeven achter het verzet van Frans. Overnemen had geen zin; hij zou me binnen drie seconden weer voorbijsuizen op deze bijtrap-niet-remmen-afdaling.
Beneden hergroepeerden we en reden we naar de Col d'Oderen. Ook dit is weer zo'n heerlijke klim. Wil je volle bak: it's yours. Doe je het liever rustig aan, dan kan dat, want de percentages blijven mlde en de lengte is te overzien. Voordeel van de route in de Garmin zetten is dat je de bochten goed ziet aankomen. Op de top even op elkaar gewacht en een stukje gedaald. Ik zag dat voor iedereen de afslag naar de Col du Page voorbij reed, het was ook een onooglijk weggetje. Maar wel een fijn stukje van drie kilometer.
Al snel kwamen de anderen me voorbij of in zicht. Alleen waren we Eric, die al eerder was gaan rijden kwijt. Even bellen en toen kwam ie al. In de afdaling raakten we elkaar weer kwijt; ook dat kwam weer goed, maar in het vervolg toch handiger om op bepaalde punten even te wachten of de navigator niet voorbij te rijden.
De Ballon d'Alsace is een klassieker. Het was de eerste klim die ooit in de Tour zat en er hangt naam en faam aan deze col. En hij is zeer regelmatig. Een paar bochten met wat steilere stukken in het begin en dan zes kilometers van allemaal 7% gemiddeld. Frans had zijn zinnen op een PR gezet en was daar dicht bij geloof ik. Zelf ging ik hier ook best volle bak en dat kan hier ook goed. En ook hier kwamen we uiteindelijk weer allemaal boven.
De bosbessentaart en koffie smaakten goed en hier werd dan eindelijk een groepsfoto gemaakt (zie bovenaan). En dat was ook de laatste gelegenheid. Want in de afdaling van de Ballon d'Alsace, op een technisch en steil stuk gebeurde datgene waar Bart al zo bang voor was. Hij remde al niet meer op zijn voorwiel en moest vol op de achterrem. En dat wiel werd zo heet dat de velg knapte en hij in één klap stil kwam te vallen. Bij een bruggetje, op exact dezelfde plek waar Frans en ik vier jaar geleden door een hek waren geslopen.
Guilad, Frans, Hendrik en ik waren er al voor. Gelukkig was Eric er nog bij en die kon vaststellen dat het nog relatief goed afgelopen was. Een pijnlijke arm, een kapot wiel en heel veel schrik bij Bart natuurlijk. Ik werd snel gebeld, terwijl ik nog aan het dalen was. Na ongeveer 20 porgingen konden we de situatie bespreken en een plan maken. Eric zou Bart ergens in een hotel/restaurant afleveren (wat ook lukte en daar had hij een fijne lunch) en dan naar de auto's rijden.
Wij zouden gevieren alvast vooruitgaan. En dan met de Volvo Bart ophalen. En omdat we op het verste punt zaten zou dat nog een lange onderneming gaan worden. Maar alles was een meevaller,, want dit had allemaal veel slechter kunnen aflopen. Of het die gedachte was of het feit dat ik de Hunsruck een vervelende col vind vanuit Masevaux: ik had het slecht naar mijn zin. Hendrik reed op het laatste stuk van me weg en bleek het buitenblad te hebben staan. Ik was de enige die de klim vervloekt(e); de rest vond het juist wel fijn dat je nooit in je ritme hoefde/kon komen.
Op de top wat foto's gemaakt, ook van een groepje dames, waarvan er één uit Haarlem kwam. Zelf vulde ik mijn bidons nog bij en daar was achteraf heel blij mee. En datzelfde werd ik van de afdaling. Vers, strak, zwart, perfect lopend asfalt. En mooie, uitdagende bochten aan het einde. Jammer dat we werden opgehouden door een auto die het allemaal wat rustiger deed dan wij. Het maakte weer veel goed.
Zo gezegd, zo gedaan. We reden het hele stuk dat we daarvoor geklommen hadden integraal terug. Vlak voor de top van de Grand Ballon zagen we Eric, die dus goed had doorgereden. Hendrik en Guilad zagen we niet meer. Als bijrijder verzorgde ik de communicatie en dan gaan de gedachten toch wel uit naar het mobielloze tijdperk. Hoe deden we dat dan?
Eenmaal bij Bart schrokken we toch wel van de schade aan zijn fiets en zagen we dat het best wel pijn deed bij hem. Via Colmar reden we terug naar het huis, waar de drie anderen inmiddels waren aangekomen. Zij hadden op elkaar gewacht op de Grand Ballon, waar Hendrik het zeer zwaar had gehad. En met zijn drieën reden ze in de Kangoo terug.
Al met al dus een goede afloop en een prachtige tocht (in de zon), maar ook met gemengde gevoelens. En ook deze avond weer een topmaal: curry bloemkool, worteltjes en kikkererwten met bastati rijst en vegetarische spekjes, sla met tomaten en dessert: vruchten met walnoten, gesmolten chocolade en cocosrasp.
De plannen voor zondag ware snel gemaakt. Nog een kort ritje en dan naar huis. En we zouden wel zien wie er die ochtend nog zin had.
Geen opmerkingen :
Een reactie posten