V18 dag 4: Een kort en prachtig slot

De laatste dag alweer. Dat krijg je met een lang weekend, dat is weer snel voorbij. Gelukkig scheen de zon volop, wat uitnodigde om voor het vertrek nog een rondje te doen. Mijn voorstel om de Petit Ballon va de andere kant te doen werd omarmd. Eric hield nog een slag om de arm en zou na de eerste vijf kilometer kijken of hij weer terug zou gaan.

Bart had -dankzij wat paracetamol- best aardig geslapen maar kon niet fietsen natuurlijk. Samen met Guilad werd een mitella geïmproviseerd, waardoor zijn arm werd ontlast. Hendrik hield het ook voor gezien. Hij was volledig uitgewoond op de Grand Ballon aangekomen en had alle reserves aangesproken. Een boekje in de zon en wat mails afhandelen op de laptop leek hem beter.

Dus met vier man het laatste tochtje van slechts 30 km begonnen. Eerst naar Sondernach door het dal. Het was echt een zondagochtendritje. Wel nog wat fris van de koude nacht, maar je voelde dat de zomer nog even gedag zou komen zeggen. Eric besloot toch door te gaan; zelf voelden mijn benen wel aardig, maar had ik een afloper. Daar zou ik de col niet mee halen. Dus weer repareren. Het hele jaar heb ik niet lek gereden en uitrekend in mijn laatste rit dus een lekke band.

Maar ook hier ging het snel en kon ik Guilad de CO2-pomp demonstreren. Dit ging meteen goed; iets waar ik niet altijd in slaag. Eric was al vooruitgegaan en wij reden een inuut of wat daarna de col op. Althans: dat dachten we. Zelf twijfelde ik bij een kruising al meteen, maar Frans en Guilad reden onverstoorbaar door. Ik reed terug en belde de mannen maar dat had geen zin: geen signaal.
Wel gaf het gelegenheid tot een Dumoulinnetje en dat hielp enorm.

Deze kant was langer en (dus) minder steil. En dat was heerlijk om uit te rijden. Gelukkig zag ik halverwege Frans en Guilad die dus ook de goede weg hadden gevonden. Guilad reed me weliswaar voorbij, maar ik voelde mijn klimmersbenen, zoals deze zomer op de Peyresourde, weer een beetje terugkomen. Dus tandje erbij en zowaar kwam ik bij hem terug. Samen de laatste 500 meter gereden.

Eric stond op de top en had via de appjes al wel begrepen dat meer vertraging was dan alleen de lekke band. En wat is ook de Petit Ballon mooi als er geen mist is. Frans kwam al snel en na wat foto's daalden we af. Onderweg was het belachelijk druk. Op de steile afdaling, met slecht wegdek kwamen we campers, auto's, uiteraard tientallen motoren en zelfs twee honden tegen. Ik maakt bijna een schuiver toen ik iets te had een bocht indraaide en een auto tegemoet kwam. Dat had ik niet verwacht en mijn achterwiel ging even de lucht in. Heeft de MTB-clinic toch nog effect gehad.

Enfin: ik liet de afdaling verder voor wat ie was en liet alle motoren passeren. De laatste kilometers van het seizoen -voor mij althans- peddelden we naar het huis terug. Daar pakten we rap en handig is zodat iedereen snel thuis zo komen. De etenswaren die over waren werden verdeeld en om half één konden we terug. Wat een paar mooie dagen waren het geweest. En toch ook die smak van Bart. Dat had anders kunnen aflopen. We zijn ons bewust van de risico's en rijden echt wel verantwoord, maar toch: het blijft kwetsbaar zo op een fiets.

De terugreis duurde eigenlijk best lang. In de loop van de avond bereikten we weer onze eigen adressen. Bij de laatste tankstop maakten we nog een selfie om de boel af te sluiten. Dat doe ik ook bij deze:

Epiloog

Bart ging de dinsdag erop naar de specialist voor een foto. En inderdaad een breuk bij de elleboog.

Even een paar weken rust en dan weer voorzichtig opstappen. Alle tijd om na te denken over een nieuw wiel en misschien wel hele groep. Het was een flinke smet op een verder heerlijke vierdaagse. Mannen bedankt!