Op momenten dat de motivatie op het werk beperkt is, willen mijn broer (Frans) en ik elkaar nog wel eens appen en mooie (fiets)plannen maken. Zo ook dit jaar. 'Het wordt weer tijd voor een Ventoux' stond er op de app. 'Jaaa'. Een paar minuten later was het plan gemaakt. We zouden in september een paar dagen samen naar het Zuiden afreizen. En zo konden we weer de wereld aan.
Het werd allemaal iets anders. Ik ging weliswaar met de VdH naar de Pyreneeën maar zij kon geen auto rijden. Dus ging ik met de auto en vloog zij. Voor de heenreis, in twee dagen, te doen, maar voor de terugreis, na een geslaagde week daar, best lastig. Dus vloog Frans naar Toulouse toen ik de VdH weer op het vliegtuig zette en reden we samen naar de Provence. En reden we de Ventoux, maar ook de Mont de Lure en wat weggetjes in de Vaucluse.
Dat gaf ruimte aan een ander plan voor september. De vrije dagen waren immers al gereserveerd. En waarom niet (weer) naar de Vogezen. Een stuk dichterbij en óók mooi om te fietsen. Het idee was om dit keer ook wat junioren (=kinderen) mee te nemen. Dorus leek lang mee te gaan, samen met een vriend van school, maar om allerlei redenen haakten ze af.
Intussen had Frans zijn netwerk uitgenodigd om mee te gaan en alvast twee etages in de Villa de Senderbach gereserveerd. Na veel halve toe- en hele afzeggingen konden we met een zestal mannen afreizen naar Frankrijk. Van wat ooit 'De Fietsgroep' en waar we de P16 mee reden, was bleek niet veel meer over; iedereen had andere plannen. Verse krachten dus dit keer. Een korte introductie:
Hendrik (fietsgroep Haarlem) ging vorig jaar al mee naar de Jura, waar we onder meer de Grand Colombier en Mont du Chat reden. Guilad is een oud collega van Frans en heeft tot voor kort MTB-wedstrijden voor 40+-ers gereden. Bart is de zwager van de schoonzus van Frans en heeft al een aantal keren acte de presance gegeven op de fameuze Ronde van 5 oktober. En Eric, de nestor in de groep heeft jarenlange ervaring als begeleider/trainer van fietsgroepen en is via Rapha-tochten in beeld gekomen. Kortom: Frans als verbindende schakel en aanjager.
De voorbereiding was vooral virtueel, want geen één keer fietsen we in deze samenstelling met elkaar. Via de App werden taken verdeeld en logistieke zaken als vervoer, routes, techniek en catering geregeld. Voordeel van jarenlang fietsen. Dan is het ook zo geregeld. Guilad stortte zich op de voeding en dat leverde een nieuwe aanpak op. Gezond, voedzaam én vegetarisch eten. Uitgekiende menu's waar we gedetailleerde booschappenlijstjes voor kregen. Helemaal top: zo was alles vooraf in huis en konden we volledig voor het fietsen gaan.
En zo stonden we op een vroege donderdagochtend bij de voetbalclub Sporting'70 om te verzamelen. De Volvo van Bart bleek niet te starten, maar gelukkig bleek de Kangoo van Eric beschikbaar, zodat we daarmee verder konden. De Volvo van Frans was de avond ervoor al helemaal ingepakt. Na een korte kennismaking en wat overladen van bagage konden we weg.
Via Duitsland naar Frankrijk: Eric vond het maar vreemd, maar het was een goede optie. Een paar stops en koffie onderweg en je bent er uiteindelijk. De plek kenden we van twee jaar geleden en we kozen nu de eerste etage in plaats van de begane grond. Het idee om weer twee extra slaapkamers, zoals we destijds deden te confisqueren ging niet door. De dame van dienst was vrij strak in de leer dit keer Zo was het ook goed.
Binnen het uur zaten we op de fiets. De bewolking werd steeds dichter en er was regen voorspeld. Maar goed: we waren daar om te fietsen en niet om binnen te zitten. Dus met goede moed via Munster de Petit Ballon op. Niet vanaf Luttenbach, zoals we al eerder deden, maar vanuit Wasserbourg. Dat was niet minder steil. Een stuk van 15% uit het dorp en via vier steile kilometers naar de Auberge du Ried, waar beide kanten samenkomen.
Op zo'n eerste klim worden de verhoudingen toch altijd een beetje getoetst. Frans ging als een komeet van start, gevolgd door Guilad. Hendrik en Bart startten ook relatief snel, maar werden na enige tijd door mij bijgehaald. Normaliter kom ik Frans dan wel ook ergens wel tegen, maar die had deze dagen extra tankjes beschikbaar. Of is het het Merlin Cyrene effect? Dat Guilad naar boven vloog was geen verrassing. Zijn ranke lijf, ervaring op wedstrijdniveau en verregaande kennis omtrent training en voeding betekende ongeveer dat we een semi-prof in onze gelederen hadden. En Eric? Die reed lekker zijn eigen tempo en kwam rustig boven. En de verschillen bleven acceptabel.
Inmiddels was het gaan regenen en niet zo'n beetje ook. Iedereen stapte dus bij de herberg af, die dicht was. Maar even later mochten we schuilen en zelfs nog wat bestellen. Lang konden we er niet blijven want het zou om 19.30 als serieus gaan schemeren. De top was verrassend dichtbij (nog geen drie kilometer) en al snel daalden we door. Dat was voorzichtig aan, stapvoets door de haarspeldbochten, want het was behoorlijk glad. Het laatste stuk reed iedereen op eigen tempo naar het appartement. Een mooi tochtje, maar wel nat en koud. En voor de Gaschney was geen tijd meer.
Na een douche konden we bijkomen. De kookploeg ontstond spontaan en toverde een heerlijke maaltijd op tafel: warme couscous met kikkererwten, paprika, courgettes fèta en olijven + een witlof salade met appel, banaan en noten. Daar kun je wel een col op fietsen.
De route van de volgende dag werd een interactief geheel. Meestal gelooft de groep het wel met wat globale gegevens (km/hm, aantal cols) en blijkt de briefing op de ochtend voldoende. Hier was meer nodig. Profielen, statistieken, verregaande details. Voor de parcoursenbouwer een nieuwe uitdaging.
Voor 23 uur lagen mijn reisgenoten in bed en had ik de keuken voor mijzelf. Het was een lange dag geweest, maar zeer geslaagd.
Geen opmerkingen :
Een reactie posten