Is het een toetje of nog een verlaat hoofdgerecht. Over een paar dagen is het zover en zijn we in de Alpen met ons oude cluppie. Sinds 1991 is Nico van de partij en met Jeroen en Willem fiets ik al vanaf 1988. Vandaag hielden we een generale repetitie door een tochtje van een kleine 100 km te rijden. Dat was wel nodig voor de moraal, want met de herfstachtige omstandigheden van de laatste dagen en de druk op het werk was het wel een beetje verdwenen, die voorpret en beleving.
Sjaak was ouderwets de routeman en was tegelijk in de ban van een nieuw technisch speeltje, een smartphone waarmee hij rechtstreeks berichten op zijn Twitter-account kon plaatsen. Naar de Alpen gaat een tas vol elektronica mee en als er WiFi is in het hotel zit er zelfs nog verslaggeving in. Nico was vertrouwd aan het indekken en wilde wat van de ambitie afhalen, maar wij gingen daar niet mee akkoord. Hij kwam stroef op gang maar aan het eind van de dag draaide hij fijn mee. We reden eerst richting de Lek en hadden licht wind tegen. Na het pontje van Beusichem (foto) hadden we op de dijk vol wind mee. Moeiteloos liep de teller even naar 42 km/h maar dat was toch te veel van het goede om bij elkaar te kunnen blijven. Bij Rhenen gingen we de rivier, inmiddels Rijn genaamd, weer over en reden we een nieuw stukje, namelijk onder de Grebbeberg langs. Diezelfde berg was de slotklim voor de pauze bij het vertrouwde café waar we al zo vaak met tochten kwamen.
Het was een vette tegenvaller. Er was geen gebak en ook niks anders eetbaars. Ná 12 uur pas. Voor horecakenner Willem een gruwel en het meiske heeft het wel geweten. Ongeschikt voor haar taak en nog ongeschikter management om dat niet in betere banen te leiden. Het betekende een korte stop en toen verder. Via Koerheuvel, Defenisieweg en draaien en keren in Veenendaal kwamen we op de Amerongse Berg. Ik had besloten dat dit de laatste klim was waar ik volle bak zou gaan. Zij aan zij reed ik met Jeroen en dit keer was de tijd 3'11". De 3'05" zal dit seizoen nog wel blijven staan als snelste tijd en is een mooi doel voor volgend jaar.
Daarna was het naar Zeist terugrijden en het tempo ging er goed op. Even werden we bijna overreden door auto die de voorrangregels niet kende en als bonus was er nog een middelvinger in mijn richting. Die auto kwam van een begraafplaats; wist niet dan mensen daar opgefokt van kunnen raken. Het hartelijke welkom van Ellen en de oudste twee dochters van Nico maakte alles weer goed. Een snelle lunch en we taaiden weer af.
De plannen zijn stevig. Waren we eerst nog van plan om te splitsen in een Parpaillonploeg en een Marmotteploeg, nu is het idee om met zijn vieren allebei te doen. En een duet van Agnel en Izoard staat ook nog op het programma. Wellicht allemaal te veel van het goede maar we zien het wel. Vandaag is de zin in elk geval weer helemaal weer terug.
De route van vandaag:
Geen opmerkingen :
Een reactie posten