En zo werd het toetje eigenlijk het hoofdgerecht. Een plan van Nico en Willem werd gepromoveerd tot een reünie van wat het hart van onze fietsgroep is. Uitstapjes naar andere clubjes, sporten, woonplaatsen en bezigheden overleefden ons verband. Het doel was de Marmotte voor Nico en Willem; Jeroen en Sjaak hadden de Parpaillon op het lijstje staan. Om uiteenlopende redenen kwam het daar niet van; hieronder staat in drie verslagen hoe dat zo kwam.
De uitvalsbasis was het fietshotel Au Bon Accueil. Hotel is een grote naam voor een bedrijf dat zijn klanten, eh gasten niet serieus neemt wat betreft het hotel deel. Verwaarloosd is de accomodatie, gaten in het hoeslaken, smoezelig, toiletten op de gang, gebouwen die op instorten lijken te staan. Fiets voor 'hotel' is daarentegen meer dan terecht. Het gebrek aan kwaliteit wordt voor een groot deel gecompenseerd door flexibiliteit, fietsbeleving en de juiste dingen doen (goed ontbijt, voor 7.00 uur vertrekken is géén punt, stickertjes met noodnummers voor als er wat gebeurt, pastabuffet, groot scherm met de Vuelta). De keuken was redelijk van kwaliteit en zorgde dat we volledig voor het fietsen konden gaan. En door een briljant idee van Jeroen sloten we alsnog culinair verantwoord af in Langres.
Het gebied was ons bekend, al was ik hier vijftien jaar niet meer geweest. En voor mij waren de Sarenne en de klim naar La Bérarde toch weer nieuwe ervaringen. En nog steeds heb ik geen echte tijd op de Alpe d'Huez staan. Kortom: reden genoeg om toch nog eens terug te gaan, maar dat mag best wel weer over een aantal jaren. Ons filosoferen over zelf zoiets als een fietshotel opzetten was wel aardig. We zouden het best aardig doen, maar we waren het er over eens: leuk voor even, maar niet voor altijd.
Het hoofdgerecht smaakte goed en heeft de eetlust niet verminderd. Maar nu even uitbuiken en verteren
Geen opmerkingen :
Een reactie posten