Na twee lange en ook wel pittige dagen was de derde etappe relatief ontspannen.Een dikke 100 km naar Barcelonnette over twee cols. We gunden onszelf dan ook een uurtje extra om weg te komen. Opmerkelijk hoe snel de logistiek vertrouwd werd. Er werd ontbeten, gesleuteld aan fietsen, de routeprofielen bekeken en vooral ook genoten van het weer. Een kleine 20 graden en zon. Daar wordt ieder mens blij van.
De eerste opgave van de Izoard vanuit het noorden. Meestal wordt deze in de Tour van de andere kant genomen, maar deze kant doet daar niks voor onder. Na een wat rommelig begin (lekke band, uitparkeren van de bus duurde even) mochten we meteen aan de bak. De eerste vijf kilometer liep het aardig op en iedereen zat nog met dikke benen en koude spieren. Theo nam weer plaats achter het stuur van de bus en vulde de voorraden aan. Wat een luxe en ook wat plezierig dat de chauffeursdiensten nul discussies opleverden.
Na het stevige begin volgde een aantal vlakke kilometers. Zo konden we verder warmdraaien. Er ontstond een kopgroep met Ron, Marco, Koos, Erwin en Sjaak. Alles in een heerlijk tempo, maar toen de weg steiler begon te worden kwam ik vooraan te zitten. Dit was wel míjn klim: 9-11% goed doorrijden tussen de haarspelden en in die bochten even bijkomen. Anderen, zoals Marco, Willem en Ron reden juist weer andersom. Het toont aan dat iedereen zijn eigen klimstijl en -voorkeur heeft. Ik kon het goed volhouden al verwachtte ik wel de traditionele jump van Erwin. Die bleef uit en de laatste twee kilometer reed ik als in mijn jonge jaren (15 km/h de col op, dat heb ik lang niet gekund).
Ook nu waren de verschillen niet groot. Het niveau lag hoog want we reden als groep bijna iedereen, die daar ook aan het klimmen was, voorbij. De Izoard is een prachtige col, met een markant herkenningsteken in de vorm van een 'naald' annex obelisk. Bij mijn huwelijk met Hannelore, kreeg ik een schilderij/tekening daarvan en stonden mijn fietsmaten een lied te zingen in een T-shirt daarvam. Was het een voorbode, dat ik nu weer op die plek stond?
De bus was vandaag wat later, maar omdat het zonnetje scheen en JP koffie had gehaald was het wachten geen probleem. We schakelden eigenlijk vanzelf naar de vakantiemodus. In Guillestre zouden we koffie drinken, maar dat werd een ontspannen, lange lunch waarin proefden van het goede leven. Voor we daar waren mochten we eerst de Izoard af. Ik had iedereen gewaarschuwd voor het klimmetje van de Cassé Desserte, maar dat had geen naam. De voorspelling dat bij Arvieux je snelheidsrecords kon halen klopte wel. Ron haalde 84,9 km/h en zelf kwam ik tot 79,9 km/h. Ik daalde daar heerlijk achter Erwin die een geweldige gids was.
In het dal van de schitterende Combe de Queyras stelde ik aan Ron voor om met de anderen die daar stonden (Erwin, Jeroen en Marco) te gaan 'jagen'. Ik ben dol op klimmen, vind dalen geweldig, maar van zo'n perfect draaiend treintje dat tegen de wind in op het valse plat niet onder de 40 km/h komt kan ik ook erg genieten. De anderen deden het rustig aan en uiteindelijk zaten we toch gewoon weer met zijn allen op het terras van de pizzeria. Hier kwam het vakantiegevoel naar boven; na dik twee dagen flinke inspanning vierden we de teugels.
De Vars was daarna aan de beurt. De profielen waren goed bestudeerd en we wisten dat het zwaartepunt in het begin zou liggen. Nico had besloten deze col in de bus te nemen en stond halverwege met Theo ons aan te moedigen. Dat gaf elke keer zoveel moraal, vooral ook door de stickers die Jeroen erop aangebracht had.
Koos reed meteen lek en wederom hielp Erwin bij het herstel. Ze zouden samen de col nemen. Marco en Ron trapten traditioneel goed door en het duurde even voor ik bij ze kwam. Op het vlakke deel kon ik fijn met ze oprijden en ging het in een fors tempo. De finish was echter een tegenvaller. Weliswaar klopten de gemiddelde percentages (5%) maar de helft 10% en de andere 0% is ook 5% gemiddeld. De mannen haakten op die steile stukken af. Wat ook niet fijn was: de weg liep door een verschrikkelijk skioord en blééf maar stijgen. Achteraf legde Ron uit waarom: zo kan iedereen skieënd naar de liften toe. Makes sense zegt men dan.
Op de Vars waren de verschillen dit keer iets groter. Bob reed hier ineens erg sterk en zat vlak achter Jeroen. Verder een beetje dezelfde volgordes; iedereen reed eigen tempo. We kwamen op de top twee dames (waarvan één met een hele bijzondere fiets) tegen die ook in Genève waren begonnen en die we uit puur respect colaatjes aanboden. Want we weten maar al te goed hoe het is zonder de luxe van een bus. JP stapte in de bus, net als Bob en Nico. Theo mocht weer afdalen en reed daarmee eigenlijk een skivakantie. Alle respect voor Theo, die door zijn naweeën van de griep niet volop mee kon doen, maar fluitend de meeste chauffeurstaken voor zijn rekening nam.
Na het steilste stuk van de afdaling was het nog 20 km naar Barcelonette. Die wilden we als groep volbrengen in een mooi, maar niet al te wild tempo. Wederom kwamen we in een file terecht en we vroegen ons af wat er nu weer gebeurd was. Wel: een ongeluk met een motorrijder. En wel een fataal ongeluk, want de traumahelikopter vloog onverrichterzake weer terug. Sommige motorrijders reden ook als gekken en deze ongelukkige had waarschijnlijk vóór een bocht ingehaald. Het oponthoud duurd een half uur en toen konden we verder. De stemming was bedrukt: zwijgend werd in een straf tempo het laatste stuk afgelegd. een moment van bezinning voor iedereen. En ook het besef dat het heel fijn was dat JP na zijn val gewoon in de bus foto's en filmpjes van ons kon maken.
De aankomst in Barcelonnette deed de stemming weer omslaan. We reden direct op het hotel aan. Een Engelse jongen, nog geen 20 jaar, wees ons de weg. We zouden hier twee nachten blijven en het was even puzzelen over de kamerindeling. Wie snurkt en wie moet uit of juist bij elkaar. We kwamen er gelukkig vlot uit en iedereen was tevreden. De groep ging voor het eten een biertje drinken, maar zelf nam ik rust. Er speelde wat thuis en sliep erg slecht (zeg maar bijna niet) daardoor.Daar was ook alle ruimte voor in deze groep die als een organisch geheel functioneerde.
Het eten was matig van kwaliteit, maar het gevraagde bordje pasta kregen we wel. De bediening was nors en niet echt efficiënt. Het drukte de pret niet. Terwijl het thuis plensde van de regen zaten wij maar mooi in de avond in een T-shirt te eten. De plannen voor de dag van morgen werden bijgesteld. De rondje Allos-Champs-Cayolle zou alleen door Marco, Ron en mij worden gereden. En -na bestudering van de profielen- ook nog met de klok mee, dus met de Cayolle aan het begin. De anderen zouden zich wagen aan een 'of-af-op-af' van de Cayolle.
Een telefoontje met het thuisfront deed me erg goed. Ik sloot nog aan bij de groep die op het plein van het plaatsje een biertje dronk. Hier zaten we vaak ook in 1992 en 2002. Dit is een plek om terug te komen. Een ontspannen sfeer, overal cols en schitterende natuur. Zo tankten we nog wat energie voor de volgende dag.
De route in Strava en Garmin Connect
Geen opmerkingen :
Een reactie posten