Alpentour dag II: Galibier over en uit je dak

De nieuwe dag begon hoopgevend. De zon die boven optrekkende wolken scheen en een frisse, doch aangename temperatuur. Vandaag stond de zwaarste rit op het programma met de voor idereen onbekende Madeleine en de voor een aantal wel bekende Galibier. Van Albertville naar Briançon, over 160 kilometer. Dit zou in de Tour niet misstaan als bergetappe. 

De spullen waren vlot ingeladen en het sturingsmodel van deze groep zonder strakke hiërarchie of strikte taakverdeling werkte prima. Zelfs het oorspronkelijke chauffeurschema werd losgelaten. Theo, die de hele dag had gereden gisteren, zou nu het eerste stuk gaan fietsen en Nico kroop achter het stuur van de bus. Met als eerste taak om de voorraden aan te vullen. Een kwartiertje later dan bedacht gingen we op weg, naar de eerste uitdaging van de dag de Madeleine. We verlieten daarmee het bijzonder gastvrije hotel.

De Madeleineis bijzonder lang. Maar liefst 26 kilometer klimmen en veel hoogtemeters omdat er zelfs een kleine afdaling inzit. Niet echt steil, maar toch erg pittig. Gelukkig was het weer ideaal: zon, maar nog wel koel. Theo haakte als gevolg van zijn griepnaweeën al snel af en werd even later opgeveegd door Nico. De rest reed in eigen tempo. Koos vertrok voortvarend en reed de eerste tien kilometer een dikke honderd meter voor me. Achter reed een mooi groepje van Jeroen, Marco, Erwin en Ron. Op het laatst achterhaalde ik Koos en reed ik op de steile stukken op het laatst weg van hem. De verschillen waren niet groot. Ik reed de col in 1.45, waar 1.55 mijn doel was. Strava geeft wel een andere tijd, maar dat komt omdat we na de start op Strava juist een korte pauze hadden gehouden.

De bus was weer een uitkomst. Nico had voor gesmeerde broodjes gezorgd en er was 'all you can drink' cola. Fourageren, recupereren, hergroeperen en acclimatiseren. Want in je natte shirt koel je wel snel af. Ik trok zowel mijn jackje als een warme (Garmin)trui aan. De afdaling was spectaculair en Ron bleek al net zo'n goede daler als zijn zwager Jeroen. Marco en Erwin volgden daar vlak achter en daar kon ik goed bij aansluiten. Elke keer is het dalen weer wennen al gaat het na elke afdaling weer beter leert de ervaring. Het wegdek was op sommige plekken vernieuwd, maar wel ongegeneerd bovenop het oude gekwakt. Dat was best link. Na een kleine stuurfout schoof JP dan ook van de weg af. Een lange, diepe, nare schaafwond op zijn been was het gevolg. Jeroen reed leek, maar kon gelukkig goed bijsturen en veilig zijn Colnago aan de kant zetten. Een afdaling die aantoonde dat het niet zonder gevaar is. In La Chambre maakte we ons op voor het saaie stuk naar de voet van de Télégraphe. Dertig kilometer door het dal van de kolkende rivier de Arc. Smeltwater en de hoosbuien van gisteren zorgden voor specatulaire stroomversnellingen. De Galibier was ook nog maar een dag open, net als de Madeleine. Boven de 2300 met lag en ook nog best veel sneeuw, wat de beklimmingen op grotere hoogte een stuk koeler maakte dan de 20 graden die de luchttemperatuur was.

De lekke band die ik kreeg langs de drukke weg was minder. Met de hulp van Theo, die weer op de fiets was gestapt om af te dalen, en Erwin (ik wil zo'n 5 euro pompje!) konden we binnen vijf minuten al weer verder. Warm was het, nog in het dal; 34 graden en we bleven maar drinken. Een stop aan de voet van de Télégraphe was noodzakelijk. Niet alleen om de bidons te vullen, maar ook voor een wissel. Theo ging weer rijden in de bus en Bob, die het welletjes vond voor vandaag stapte er naast. Nico kroop op de fiets. Zo organiseerde dit alles zichzelf en konden degenen die echt veel wilden fietsen, dat ook gewoon doen. Willem maakte van de gelegenheid gebruik om snel een koffie te scoren. Want de terassen werden niet rijk van ons. 

De Télégraphe is niet zwaar, maar beslist geen makkie. Voortdurend acht procent, maar omdat je weet dat het maar de opmaat is voor de Galibier, ben ik altijd op mijn hoede hier. Dat gold niet voor Ron, naar eigen zeggen geen klimmer,die stevig doortrok. Aanvankelijk met Marco, maar die nam snel gas terug. Koos, Erwin en ik reden daarachter en reden op reserve. Erwin bedacht dat hij geen macht had en reed daarom maar strak van ons weg. Kan je nagaan wat er gebeurt als hij wél goede benen heeft. Op het laatst achterhaalde ik nog onze 'poldergeit' Ron en plaatste Koos een indrukwekkende jump uit mijn wiel naar de top van de Telégraphe.

In Valloire de algemene hergroepring. En tijd voor droge sokken. Mijn schoenen waren nog steeds nat van gisteren en ik kreeg bijna blaren van die natte sokken. Een verstandige zet. Iedereen zag wel een beetje op tegen de laatste opgave. we waren al een eind op weg en er moesten nog 1200 hm worden genomen. En dat laatste stuk van 9-11% lonkte nu ook niet direct. Desondanks gingen we op weg. De eerste tien kilometers zijn goed te doen. Even een stevig stukje vanuit het dorp en dan kun je redelijk op reserve door. Erwin en later Marco trokken hier door en verdwenen uit zicht.

Na de bocht bij het Plan La Chat begon de finale. Hier kon ik niet versnellen of beter: mijn inspanning verhogen. De benen waren niet goed genoeg. Het was overleven naar de top. Marco kwam wel weer in beeld, maar wist na Erwin mooi als tweede te finishen. Ron en Koos kwamen vlot achter me en ook Jeroen volgde snel. Willem en JP, die ogenschijnlijk geen last had van zijn wond, reden samen op en Nico had het zwaar, maar kwam desondanks goed boven. De pauze bij de tunnel, even verderop was welkom en gaf perspectief: 34 km dalen naar Briançon en dus het hotel/

Het eerste stuk van de Galibier was moeilijk dalen. Iedereen bibberde en dan reed je ook nog eens door een mega vriesstraat met al die sneeuw. Pas op de Lautaret, waar we hergroepeerden, werd het wat warmer.

De Lautaret is een snelweg naar beneden waar je minutenlang 70 km/h kunt halen. Ik vertrok als eerste hier en kreeg later te horen dat ik als een bezetene naar benden ging. Het zou niet de laatste keer zijn deze trip. Al snel zat Jeroen in mijn wiel, een vertrouwd gevoel omdat we al 25 jaar samen fietsen. Ron en Marco haakten snel aan en toen ging het vol gas naar het eindpunt van de dag. Wat een energie gaf deze afdaling. Na het dak dat de Galibier vandaag was, ging ik hier volledig uit mijn dak. De vorm, die de hele dag al weg was, begon een beetje terug te keren.

In Briançon reden we recht op het hotel af. Het was zonnig, heerlijk weer en we besloten in het hotel te eten. Puf om in de stad te gaan eten had niemand na deze Koninginnerit. 

De route in Strava en Garmin Connect