Alpentour 2013 Dag V: Jump

 

De laatste dag alweer. Wat was er al veel moois gebeurd deze dagen en wat genoten we van deze reis. Het was ook een beetje abstract om in de ochtend op een terras te ontbijten temidden van de bergen en 's avonds weer thuis te zijn.

De laatste busshift werd door JP en Theo gedaan. De ibuprofen had zijn werk wel gedaan maar fietsen zat er niet meer in. Theo was deze week nog onvoldoende hersteld en ook vandaag was het weer een genoegen hem als chauffeur te mogen begroeten. De bus was snel gepakt, mooi om te zien hoe snel zoiets als routine wordt. Vandaag de Bonette op het programma met daarna een zieke afdaling naar Nice. 

Het stuk naar de voet van de Bonette werd in een rustig tempo afgelegd en er was tijd voor een groepsfoto. 

Koos trok meteen vanaf de start er goed aan. Binnen de kortste keren had iedereen zijn vertrouwde positie in de slagorde ingenomen. Koos reed een meet of tweehonderd voor me en ik kwam niks dichterbij. Ik had ook niet veel energie meer na vijf doorwaakte nachten, maar de onwaarschijnlijk mooie klim maakte veel goed. Halverwege passeerde de bus en en maakte JP een flink aantal foto's van ons. Even later kwam Erwin vrolijk keuvelend naast me rijden en zei: 'ik ga Koos maar eens ophalen'. Ik wenste hem succes, want Koos reed ongelofelijk sterk en de vraag was wat er in die bidons zat.

Nadat Erwin van me was weggereden brak ik. Niet zozeer van dat wegrijden als wel van de overweldigende natuur en de emotionele achtbaan van de afgelopen dagen. De tank was gewoon leeg en het tempo lag daardoor ook lager. Na een paar minuten langs de kant herpakte ik mijzelf en reed ik intens tevreden naar de top van de Restefond. De poldermannen zaten al vertrouwd dicht achter me. Het laatste stuk was vrijwel vlak en kon je goed doorhakken. Ik wilde echter wat overhouden voor de laatste loeisteile kilometer.

Die hoefden we niet te fietsen. De lus om de Bonette, vanaf de Col de Restefond was nog niet sneeuwvrij. Een kant kon je omhoog, op de andere waren ze nog bezig en met sneeuw was er een kunstmatige versperring voor auto's gemaakt. Met de fiets kon je er wel langs en dat deden we even later alsnog. Marco en Ron hadden nog puf om af te sprinten en Erwin was dicht bij Koos gekomen maar die had zich niet laten verschalken. Het was al een aantal keren gebleken: Koos had een topvorm en vond hier op 2800 letterlijk zijn hoogtepunt. Klasse gereden hoor.

Even later druppelden één voor één de anderen binnen. Jeroen, Bob, Willem en Nico. Iedereen had deze klim relatief makkelijk kunnen rijden en niemand uitgezonderd was overdonderd door de schoonheid van dit dak op de wereld. Wat een finale van een mooie tocht. En wat een toetje nog in het vooruitzicht.
We reden naar de top voor wat mooie plaatjes. JP toonde zich een ware held door in burger naar boven te klauteren. Een fraai gezicht:

Nice stond er dus op een bordje. Vrijwel geheel dalen, 90 km lang met de laatste 20 km vals plat/ vlak. Op naar de Middelandse Zee. Bob besloot dat het goed was zo en kroop in de bus. Hij zorgde later voor heerlijke broodjes en navigeerde naar het eindpunt. Wij daalden het eerste stuk door een vrieskist. Wat was het koud langs de sneeuwmuren en toen de zon even wegviel was het echt wel frisjes. In deze afdaling een malloot van een chauffeur die niet alleen ons er niet langsliep, maar zelfs Ron de berm in wilde drukken. Zelf reed ik er iets achter en zag het gebeuren. Even later had ik mijn eigen oorlogen met deze makker en bedacht me dat iemand op de col had gezegd: 'doe rustig, je moet nog trouwen' 

Verhip, dat was waar. Berichtjes met het dolgelukkige thuisfronten vulden de dag verder aan. Er was veel van mij afgevallen, letterlijk. Ik daalde daarom met iets meer marge dan gisteren. In St. Etienne de Tinee, zo'n 1700 meter lager, pauzeerden we en bepaalden we ons einddoel. Nico stelde voor om het strand bij Cagnes suf Met te nemen, dat lag ook vlak bij het vliegveld. Het zou een voortreffelijk voorstel blijken.

De eerste kilometers daarna gingen omhoog. Oeps, dat was wennen. Het waren ook de laatste kilometers die niet op het buitenblad werden genomen. Daarna was het een ziedende afdaling naar Cagnes. Weliswaar met stevig bijtrappen, maar wel met een kleine 40 in het uur gemiddeld. Naarmate we de kust naderen werd de weg drukker en de wind nadrukkelijer. Die stond niet ongunstig, maar op sommige stukken was het werken. Marco onderscheidde zich hier door kilometers lang aan kop te sleuren. Toen we een hele drukke weg vreesden bleek er een heus fietspad te liggen dat ons naar de kust voerde. Alsof je in de Gelderse Vallei fietste.
 

Eenmaal in Cagnes was de bus snel gevonden en was de beste douche de zee zelf. Met wielerkoersen en al de zee in. Gewoon doen en springen. Ik aarzelde: al onze spullen lagen open en bloot en dat was toch weer een remparachute. Even later gebood Nico mij bijna rzee te springen, maar dat was niet nodig. Ik lag er al in en het was heerlijk. Wat een fantastisch einde van een gedenkwaardige rit.

Inmiddels was het thuisfront al aardig op de hoogte. De TCON groep op Whats App maakte overuren en de overgebleven leden leefden aardig mee me ons. Zelf maakte in mijn dochter, een strand, zee en zon liefhebber jaloers met plaatjes van blauwe luchten en palmen. We droogden wat op en toen sloeg de stemming om, zoals Willem achteraf treffend constateerd. Het vertrek was aanstaande, de bus moest worden ingeladen, vliegtuigen gehaald, gekeken hoe we op de luchthaven moesten komen en ondertussen wilden we ook nog een biertje drinken en wat eten.

Zelf was ik kapot en kon ik geen bijdrage leveren aan het inpakken van de bus. Ik denk niet dat iemand het me kwalijk heeft genomen en met het verzorgen van de route kwam er zoveel waardering van de reisgenoten dat er wel wat krediet was. Half slapend at ik mijn burgertje en nam ik als enige water bij het eten in een Hollandse burgertent, waar een biertje heerlijk had gesmaakt natuurlijk. Rotterdammers en Amsterdammers, hoe bizar wil je het hebben?

Willem vloog naar Rotterdam en vertrok eerder. Ik reisde alvast met hem mee en er bleek vier keer per uur een bus te gaan. Binnen 20 minuten waren we er en kon Willem inchecken. Even later volgde de rest en was het vertrek echt nabij. Erwin haalde nog maar een rondje en de flinke glazen waren maar liefst zeven euro het stuk. Het smaakte goed Erwin.

De terugreis ging vlot en mijn hartslag bereikte waarden die op de Bonette niet gehaald werden. Op Schiphol stond Elsje mij op te wachten en het was fijn om elkaar te zien. Een prachtig einde van een geweldige reis.

Tot slot wil ik Remco nogmaals bedanken voor het idee/concept en alle voorbereidingen. Het was erg jammer dat je knie het niet toeliet om mee te gaan. We hebben je, net als alle andere TCON-ers en familie/vrienden mee laten genieten via de WA-pjes, Facebook, Twitter en wat al niet meer.

Het was een geweldige groep. Geen strakke hiërarchie, ontspannen en iedereen pakte zijn/haar rol. Er was ruimte voor afwijking van het programma. De kaders waren helder, de hotels geboekt, de route uitgezet, de vluchten en bus georganiseerd. Verder maakten we het zelf en zijn daar uitstekend in geslaagd. Bob, Erwin, Jeroen, JP, Koos, Marco, Nico, Ron, Theo en Willem: dank voor jullie gezelschap. 

De route in Strava en Garmin Connect