Alpentour 2013: dag IV: just say yes!

 

Een rustdag vandaag. Althans: een dag dat we in Barcelonnette zouden blijven. De plannen waren gisteren al gemaakt en de groep was in tweeën gesplitst.Marco, Ron en ik zouden het rondje rijden. De acht anderen gingen de Cayolle alleen op.Voor mijzelf was er geen spoor van twijfel dat ik dit wilde rijden. Zoals Ron treffend verwoordde: 'morgen zit je op kantoor en wil je zo'n ronde rijden'. En ook hier was weer voor iedereen ruimte om het op zijn manier te doen. De drie 'laatsten der Mohanikanen' om nogmaals met Ron te spreken. Het voelde ook als de Drie Musketiers.


Door de gesprekken met het thuisfront was er van slapen niet veel gekomen. De vermoeidheid begon nu echt toe slaan al zorgde het perfecte weer en de omgeving voor genoeg energie. Ron had de avond tevoren geregeld dat wij drieën om acht uur konden ontbijten. Eerder was niet mogelijk. Toen we aanschoven was er al een groepje Italianen aan het eten. Meer kon men kennelijk niet aan; alles werd per stuk gebracht. Ach: als je dan buiten in 23 graden en blauwe luchten stapt is dat ook niet boeiend. En evengoed zaten we om 9.00 uur al op de fiets; uitgezwaaid door een deel van de groep. Heel relaxed begonnen  we aan de Cayolle.

Een weg die heel mild oploopt en door een indrukwekken mooi parcours voert. Elke keer als ik hier rijd beschouw ik dit toch wel als één van de mooiste cols. Geen wintersportoorden, verstilde dorpjes, een nauw weggetje en vooral overweldigende natuur. Je rijdt 20 km op het gemak en gaat dan wat zwaarder naar de top. In dit stuk reden we wat van elkaar weg, maar het was bijzonder plezierig om met de fietsmaten Marco en Ron mee te kunnen fietsen.

Op de Cayolle een plasje en een jasje en besloten om ergens in de afdaling koffie te nemen en de jasjes uit te doen. We reden dan wel lekker door, maar het was ook volkomen ontspannen. De afdaling was best lastig en ik was blij dat we deze niet als (slot)klim hoefden te doen vandaag. De afslag naar de volgende col rijd je zomaar voorbij, maar er stond ook een groepje Italianen te wachten daar.

Meteen ging het al stevig omhoog en we merkten dat het behoorlijk warm was geworden. Deze col reed ik al in 1992 in de zeikregen en onweer, samen met Jeroen. Dit was andere koek. Het ging lekker en net zoals op de Izoard reed ik op de steile stukken iets weg van de 'poldermannen', die juist op de vlakkere delen vol gas gaven.  Ik kwam hierdoor alleen te zitten en reed vervolgens stevig door. Hier had ik nu die 5.000 km voor getraind. Wat was het heerlijk om te fietsen maar wat was het zwaar op het laatst. Ik was kwijt dat na een flinke afdaling de weg vervolgens loodrecht omhoog zou moeten, omdat het dal ineens ophield.Via winderige haarspelden met stukken van 12-13% ertussen kreeg je het gevoel in de slotkilometer van de Ventoux te zitten.  

Vlak voor de top zag ik mijn mede Musketiers een treedje onder me; dat gaf zoveel moraal. Ze hadden een Italiaan van het begin langs zich zien komen, maar nadat die 200  meter had genomen kwam er niks meer bij. Taaie rakkers die mannen uit Den Haag eo. De laatste kilometer daalde een beetje en wederom waren de statistieken bedrieglijk, want de voorlaatste kilometers waren echt heel pittig.

Na een korte stop op de Champs mochten we dalen. Het was geen genoegen. Supersmal, superslecht wegdek, gevaarlijke rivierbeddinkjes over de weg en slecht lopende bochten. Voortdurend remmen dus en ik dacht regelmatig terug aan die tocht in 1992 toen Jeroen en ik hier op een natte weg met verkleumde handen nauwelijks konden remmen. We waren dus blij dat we halverwege konden stoppen om wat te eten in een chaletje aan de rand van het dal. Marco had honger gekregen en snakte naar een bordje pasta.

Het uitzicht in die hut (zie boven) was fenomenaal, maar de bediening recht evenredig slecht. We besloten op te stappen en in Colmars wat te zoeken.

Ondertussen waren de acht anderen op weg gegaan naar de Cayolle. Het vakantiegevoel van gisteren werd met een dag verlengd. De Cayolle nodigt ook uit voor genieten van de schoonheid en de rust. Ook JP kon weer fietsen, al begon zijn been behoorlijk te trekken. Theo haakte aanvankelijk af, maar kon een tijdje later aansluiten bij de groep. Er was tijd voor foto's en op de Cayolle plantte Erwin zijm Pinarello in de sneeuw

Eenmaal op de top was er weinig animo om de Cayolle af te gaan en vervolgens weer op. Dat was een stevige klim; nota bene de reden dat de Drie Musketiers toch maar met de klok mee waren gaan rijden en ze die niet als laatste hoefden te rijden. Op de terugweg werd aangeland op een terras en uit de verhalen bleek dit één van de hoogtepunten van de reis te zijn geweest. Een moeder van in de 80 die met haar zoon een restaurantje bestierde en één simpel doch heerlijk, authentiek Frans menu serveerde. Alles op zijn gemak en onder een Franse zon.Voor sommigen zelfs een biertje erbij: de boog kan immers niet altijd gespannen zijn.

Terug naar ons tochtje. Ook wij vonden een geschikt fourageadres in het piepkleine doch charmante Colmars. Marco waagde er nog even een kort toeristisch uitstapje, waar Ron en ik genoten van het terras en de vriendelijkheid. We wilden pasta en salade en dat werd op maat voor ons gemaakt. En voor een vriendenprijsje allemaal. Na een goede koffie konden we ons opmaken voor het toetje: de Col d'Allos

 De Allos was lang en mild. Een recht dal, nooit meer dan 4-5% en een verrassend rustige weg. Marco had nog steeds last van zijn hongerklop en gaf aan eigen tempo te willen rijden. Tot zo'n twee km voor de top reden Ron en ik in een perfect tempo omhoog. Voor iemand die weliswaar 10.000 km per jaar fietst, maar voor het eerst echt in het hooggebergte rijdt een geweldige prestatie. Stug doorrijden en vol vertrouwen die cols pakken.Da laatste twee kilometer kwam ik iets voorop en reed ik me even leeg naar de top. Heerlijk, wat had ik een superbenen vandaag.

Na een hergroepering op de Allos begonnen we te dalen. Althans ik begon wat later.Marco deed nog erg rustig aan,  Ron was uit zicht maar op de een of andere manier viel er iets van me af in deze afdaling. Wat er speelde was dat mijn vriendin Elsje (ook vaak de Vrouw des Huizes (VdH) genoemd) mij een tijd geleden ten huwelijk had gevraagd. Dat is natuurlijk geweldig, maar na een keer getrouwd te zijn geweest, met een verdrietige scheiding en later zelfs het overlijden van mijn ex-vrouw voelde ik aardig wat remmingen. Het was alsof die remmingen hier letterlijk wegvielen.

Ik daalde als een valk naar beneden, vloog op Ron [toch geen misselijke daler]  af en remde als het nodig was en stuurde uitsluitend als dat een verstandige keuze bleek. Verder: Go for it. We werden nog even opgehouden door een auto, maar daarna reed Ron achter mij en voelde dat ik ontketend was. In no time waren we beneden; elke bocht werd strak maar 'vast' genomen en op de rechte stukken geen voorbehouden. Als ik zo kan dalen, kan ik ook zo leven.

Eenmaal in het hotel drong dit echt tot mij door en nadat ik zelf van de bijhorende emoties was bekomen belde ik Else op en gaf haar mijn 'jawoord'. Een ontlading die tussen Utrecht en Barcelonnette voelbaar moet zijn geweest. Ik liet Willem per SMS weten dat ik het biertje oversloeg maar graag hierop wilde proosten bij het eten. Willem, al meer dan 25 jaar een van mijn trouwste vrienden [die ook een hele goede band had met mijn ex-vrouw] was deze dagen mijn steun en toeverlaat bij mijn gepieker. Wat was het fijn om elkaar in de armen te vliegen en het geluk van deze beslissing te delen. En hem als getuige te vragen.  Ondertussen had hij uiteraard ook een goede 'plop' geregeld in het restaurant.

We gingen wat later eten, omdat JP behoorlijk last had gekregen van zijn been. Hij had wel gefietst, maar dat was niet goed uitgepakt. Een telefonisch benaderde dokter was weinig behulpzaam, maar uiteindelijk was de Ibuprofen van Marco een uitkomst. Dat staat niet op de dopinglijst, maar JP zou niet meer fietsen helaas.

De reacties van de mannen toen de champagne werd uitgeschonken waren ontzettend leuk. Koos toonde zich een ware voorzitter door snel een speech te bedenken en op warme wijze uit te spreken. Hij gaf daarbij al een doorkijkje naar morgen en het had er alle schijn van dat hij grootse plannen voor de Bonnette had. Ook Willem deed zijn zegje en memoreerde een aantal belangrijke momenten in ons gezamelijk (wieler)leven. Wat was het fijn om dit met tien wielervrienden te delen. Elsje zat thuis in haar eentje, maar was dolblij met het antwoord.

Zo kwam een enerverende en bijzondere dag tot een einde. Morgen alweer de laatste kilometers en weer naar huis.

De route in Strava en Garmin Connect