Alpentour dag I: Hitte, hagel en modderstromen

Het idee kwam vlak voor de kerstvakantie van 2012 uit de koker van Remco. Een vijfdaagse fietstocht van Genève naar Nice. Bus mee, zodat het echt op fietsen aan kon komen. De vluchten heen en terug maakten dat het maar weinig (vakantie)dagen hoefde te kosten. Toen ik via Jeroen hier weet van kreeg aarzelde ik geen moment. Dít wilde ik gaan doen. Net zoals vorig jaar die tocht in de Pyreneeën.

Een half jaar later stonden negen man (Jeroen, Jan-Pieter (JP), Willem, Nico, Bob, Erwin, Marco, Ron en Sjaak) op Schiphol om naar Genève af te reizen. Koos en Theo waren een dag ervoor al vertrokken met de bus; vol met fietsen en bagage. Een min of meer willekeurige groep mannen, met dezelfde passie: fietsen in de bergen. De groep was nog niet eerder volledig geweest, al hadden de meesten al wel heel wat met elkaar gefietst. Een strikte leider was er niet; de coördinatie lag bij Koos, Remco en Jeroen en ik had mezelf over de route ontfermd. Het was daarom extra zuur dat Remco op het laatst moest afhaken vanwege een knieblessure. Ook Theo zat nog in de lappenmand na een griep.

De reis ging vlot en we waren mooi op tijd op het afspreekpunt op de luchthaven van Genève. De ‘Secteur Français’. Die was echter voor de buscrew niet makkelijk te vinden. Na een uurtje vonden we elkaar alsnog en toen ging het snel. Fietsen in elkaar zetten, fourageren, bandjes op spanning dat soort zaken. Het was 30 graden in Genève en benauwd. De voorspellingen wezen ook op onweer in de middag dus wilden we niet te lang wachten met het vertrek.

Net voor we wilden opstappen stond Marijn (een van de Oranje Nassauers) daar. Hij was graag meegegaan, maar de groep was al compleet. Hij werkt in Genève en kon even tussendoor langskomen. Meefietsen vandaag zat er helaas niet in. De eerste kilometers werden afgelegd met een oneindig aantal stoplichten. Die bijna allemaal op rood stonden. En die we maar netjes serieus namen; om op de eerste dag in Zwitserse handboeien te worden afgevoerd is ook weer zowat. Bij Annemasse belandden we in Frankrijk en kwamen we ook over rustiger wegen. Het aftasten van de groep kon beginnen. Hoe lagen de verhoudingen qua sterkte? Wat was ieders rijstijl? Hoe werd er gedaald? Binnen 30 kilometer was dat wel duidelijk.

Na zo’n 50 kilometer begon de weg te stijgen. Een milde aanloop naar de eerste en enige col van de dag: de Aravis. Maar zoals zo vaak: je kunt het zo mild houden als je wilt, maar ook flink gas geven. Na enige tijd ontstond er een mooi groepje dat met 25-26 km/h omhoog (1-3%) vloog. Theo reed de bus en bleef zelfs nog wat achter. In St Jean de Sixt werd er hergegroepeerd en de laatste vooeding en vocht ingeslagen. Wat een heerlijk gevoel zo’n bus die meereed. Inmiddels was het geheel dichtgetrokken en oogde de lucht dreigend. We zouden wel zien wat dat zou brengen.

Welnu: noodweer! We waren nog maar een dikke kilometer onderweg op de Aravis of de hemel loosde hagelstenen zo groot (en hard) als golfballen. Iedereen wist niet hoe snel hij bescherming moest zoeken. Auto’s stonden stil, de weg was in geen tijd volledig bezaaid met hagel en het einde der tijden leek nabij. Dat we niet overdrijven blijkt wel uit de beelden en het filmpje.

 

Echter, nog geen kwartier later was het weer droog en konden we de tocht vervolgen. Erwin en ik gingen volledig loss op deze col. Juist omdat het niet steil en lang was konden we volle bak. Met een hartslag van tegen de 180 bereikten we de top; Erwin uiteraard iets eerder, want die heeft de macht. Achter ons waren de verschillen ook niet groot en hoorden we elkaars verhalen. Het filmpje van JP werd met belangstelling bekeken door de aanwezige Franse toeristen. Het plan om de Col des Saisies ook te rijden ging de kast in: het was al laat en pittig genoeg geweest.

Na een winderige afdaling belandden we in een stevige regenbui. Wat heet: de sluizen gingen open, maar na hagel valt alles wel weer mee. Desondanks even gestopt en extra jasjes aangedaan. We waren nog geen vijf minuten op de fiets, toen we in een file terecht kwamen. Uiteraard rijd je daar met de fiets langs en eenmaal bij het begin aangekomen waren we getuige van een aardverschuiving. Alsof dit dagelijkse routine was gingen de arbeiders tekeer en maakte ze de weg zo goed als het kon weer vrij. Er bleef een flinke stroom staan, maar daar konden we wel doorheen fietsen. Langer wachten wilden we niet:iedereen was nat tot op het bot en stond te rillen. 

Daarom was het heerlijk om weer te kunnen fietsen. Het was vrijwel uitsluitend dalen naar Albertville en in een straf tempo werd de eerste etappeplaats bereikt. Het was wel nog tien kilometer verder, met een flink klimmetje erin. Goed om echt warm te worden. We kwamen nog op het einde in een flinke bui terecht, maar dat was vlak voor het hotel.

Eenmaal aangekomen was de ontvangst fantastisch. Onze natte spullen werden gewassen, er was een tuinslang en sproeier voor de fietsen en er werd later met liefde en zorg een biologische maaltijd bereid voor ons. Dat was allemaal goed uitonderhandeld door Remco en de zus van Koos die als tolk/vertaler het woord had gedaan. We waren ook de enige gasten daar. Het enige wat ontbrak was een goede Wifi verbinding, hetgeen de nodige stress gaf bij deze en gene. Na een korte briefing door Willem en Sjaak, nam een aantal nog een biertje en een aantal ging vroeg in bed. De dag van morgen zou bijzonder zwaar worden, maar gelukkig wel met betere weer in het vooruitzicht. Tevredenheid over deze dag: enerverend, maar wel en route

De route in Strava en Garmin Connect