1 Mont Ventoux

naam: Mont Ventoux
Ligging: Fr, Provence
Hoogte: 1912 m
Stijging: 7,2 % (1535 hm) 21,2 km (noordkant (vanaf Malaucène))
7,1 % (1622 hm) 22,7 km (zuidkant (vanaf Bédoin))
Index Salite.ch: 165,98 resp 163,85
Beklommen: 1989, 1992, 1993, 1994

Een weinig verrassende ontknoping wellicht, maar de Ventoux staat op 1. Een beetje tegen mijn zin in, maar elke keer als ik Bohemian Rhapsody van Queen hoor aan het eind van een dagelange top 2000 vind ik dat een terechte nummer 1. Een berg, en dus eigenlijk geen col, waar je 300 km voor omrijdt, een berg die zoveel historie heeft (Simpson, Merckx, Pantani, de onwaarschijnlijke tijdrit van Jean-Francois Bernard in 1987), een berg waar mensen over dichten (waaronder een bekende van Sjaak, Nanne Nauta), vele sites zijn (waarmee ik niet concureer) en een berg waar ´je tijd´ een ijkpunt is in de intermenselijke verhouding, is een bijzondere berg.

Mijn kennismaking met de Ventoux was in de eerder gemomereerde doldrieste fietsvakantie van 1989. In het prémobiele tijdperk had Doesbrand naar huis gebeld en was te weten gekomen dat Sjaak een kleine 10.000 gulden van de Studiefinanciering had ontvangen, als resultaat van een verlate aanvraag voor een beurs. Deels als lening deels als beurs/gift. Nog wat verdwaasd door het verworven kleine vermogen reden de broers vanuit hun kamp 150 km naar Malaucène en begonnen zonder in te rijden aan de noord/westkant. Kleiner dan 42x26 kon Sjaak niet, maar destijds was groot rijden stoer en was de conditie stukken beter. De 1.27 die ik toen nog zelf licht op reserve reed is mijn beste Ventouxprestatie, maar is niet mijn record. Want ´je tijd´ rijd je vanuit Bédoin. Bijna 1100 hm in een uur is niet niks. En deze kant is net zo´n mooie en zware klim, alleen minder bekend. Maar ook hier zijn lange stukken van 6 km waar je breeduit niet onder de 10% komt. Goed voor mijn alltime snelheidsrecord van 93 km/h!. Mijn Vrienden van Salite.ch geven hem ook 2 puntjes meer op de index.

We daalden af en och och och. Wat een afdaling! De vangrails staan 3 rijen hoog op sommige stukken, ook auto´s racen hier door het steile bos. Na een forse pauze in Bédoin konden we aan het echte werk beginnen. Dé beklimming van de Ventoux. In het begin nog golvend, goed te doen maar na de haarspeld in St Estève ben je los. De hel van het bos, waar je enkele uren nog moeiteloos met 87 km/h reed gaat maar niet over. Continu 10% of meer, geen bochten, geen genade, geen rust. Na 10 km, als je er al niet meer in gelooft: Chalet Reynard. Een oase in een gortdroge, groene woestijn die vanaf hier bruin, kaal en winderig wordt. De doetjes die vanuit Sault de Ventoux doen komen er hier bij en rijden ook nog de laatste 6 km. Die zijn minder zwaar, althans de eerste 5 daarvan. Dit gaat door het maanlandschap en dit cliché is ook waar. Dit maakt de Ventoux zo speciaal. De wind is er altijd en fladdert gelukkig niet alleen maar tegen, je hebt soms even geluk. Nimmer reed ik hier in de beruchte hitte van >40° C. De laatste kilometer is dodelijk. Doesbrand benutte destijds de laatste bocht om een vlakke ster te rijden voordat hij de laatste 300 meter aankon. Dat zag ik vanaf de top en dit beeld heeft mij nooit meer losgelaten. Op de top weet je dat je een bijzondere beklimming hebt gedaan. De mythevorming rond de Ventoux is naar Sjaak´s mening wel overdreven. Het is een prachtberg, maar niet zo uniek dat er ene groot gat gaapt naar de rest. Voor een beetje getraind fietser is ie best te doen, en dan doe je er 2, 2½, 3 uur over wat maakt het uit? Mijn eerste klim van deze kant ging in 1.37. De jaren daarna kwam ik daar niet aan, 1.50 of langzamer zelfs. Maar in 1994 zat alles mee en haalde ik 1.32.58. Dat staat nog steeds en zal Sjaak die tijd ooit nog verbeteren? Feit is dat Sjaak al 11 jaar niet meer op de Ventoux is geweest. Het wordt weer tijd.